در سحرگاه روز سه شنبه ۲۳/۱۰/۹۳ عضو دیگری از تشکیلات مجاهدین در لیبرتی بر اثر سکته قلبی جان باخت.
بدین ترتیب با مرگ مهین افضلی بار دیگر دستگاه تبلیغاتی مجاهدین بکار افتاد تا با عرضه جسد بی جان این نگونبخت در بازار مکاره این گروه، دمی بر عمر ناپاک این تشکیلات اضافه کند.
اطلاعیه مربوط به مرگ مهین افضلی نیز با اطلاعیه های قبلی مجاهدین در خصوص مرگ اعضای ساکن در لیبرتی تفاوت چندانی نداشت. اعلام خبر مرگ این نگونبخت نیز تنها وسیله ای برای تکرار همان اراجیف تکراری گذشته و بهره برداری سیاسی توسط رهبران این گروه بود.
بنابراین تنها احساسی که با خواندن اینگونه اطلاعیه ها در ذهن و ضمیر آدمی نقش می‌بندد، مظلومیت اعضای ساکن در لیبرتی از یک سو و اوج بی شرمی، پستی و رذالت رهبران این گروه از سوی دیگر است که چگونه علیرغم اینکه خود عامل اصلی مرگ اعضای ساکن در لیبرتی هستند، ولی از آنان اینچنین در مسیر اهدافشان سواستفاده می‌کنند.
مجاهدین در این اطلاعیه تلاش کرده‌اند با ذکر برخی واقعیت‌های لیبرتی، افکار عمومی بویژه مقامات سازمان ملل و آمریکا را در مسیر اهداف خود سمت و سو بدهند.
در بخشی از این اطلاعیه آمده است: «… از سال ۲۰۰۹ به بعد و پس از اینکه آمریکا حفاظت اشرف را به نیروهای عراقی تحویل داد ۲۳تن از مجاهدان اشرف و لیبرتی، در اثر محاصره پزشکی جان باختند. شمار دیگری از بیماران نیز که از بیماریهای صعب‌العلاج رنج میبرند به‌خاطر همین محاصره جنایتکارانه در وضعیت خطرناکی به‌سر میبرند… »
حال سوال اینجاست اگر اعضای ساکن در لیبرتی در چنین وضعیت وخیمی بسر میبرند و اگر آنها نیاز به انبوه رسیدگی های پزشکی و درمانی دارند، چرا مجاهدین با سازمان ها و ارگانهای بین‌المللی همکاری نمی‌کنند و چرا از آنها درخواست تسریع در انتقال اعضای ساکن در لیبرتی به کشورهای ثالث را ندارند؟!
درخواست سلاح از آمریکا و شعار تسلیح ساکنان لیبرتی که آذین بند تمامی سایت‌های مجاهدین شده است چه سنخیتی با حال و روزگار فعلی اعضای ساکن در لیبرتی دارد؟
نتیجه اینکه باید گفت تناقض گویی‌های آشکار رهبران مجاهدین نشان از یک واقعیت تلخ تاریخی دارد. آری انتقال اعضای ساکن در لیبرتی به کشورهای ثالث در وضعیت فعلی دیگر به سود رهبران مجاهدین نیست. بهترین راه بسته شدن پرونده در همان لیبرتی است و پیام ۱۱ آبان رجوی هم به اعضای ساکن در لیبرتی ترسیم نقشه راه رهبری این گروه برای آینده است. یعنی ماندن در خاک عراق و کشته شدن تک تک اعضای ساکن در آن به هر شکل ممکن.
باید گفت در ورای همه خیمه شب بازی ها و جست و خیزهای میمون وار و مشمئزکننده رهبران مجاهدین چه در پهنه تشکیلات و چه در عرصه جهانی، آنچه واقعیت امروز مجاهدین است نه شعار “صفی تا تهران” بلکه واقعیت تلخی بنام صفی تا قبرستان است.
سید حجت سیداسماعیلی
عضو پیشین شورای مرکزی مجاهدین