در حاشیه همایش 12-14 بهمن 1393 خانواده های گرفتار آذربایجان شرقی با آقای رحیمی (رها شده ی اخیر ازمناسبات فرقه ی رجوی)، پدر، مادروخواهر، آقای محمدرضا صدیق که سالها درانتظار نشسته اند که شاید فرجی حاصل شود وسران فرقه به این خانواده ملاقات بدهد! حضور پر شور و رونقی داشتند.
آقای حاج قدرت صدیق جزو آن اعضای خانواده هاست که 9 ماه در جلو درب اشرف تحصن کرد تا شاید بتواند راه برای ملاقات پیدا کند!
این پدر نظر و خواسته اش این است که تنها راه برای رهایی فرزندان مان باز کردن راه ملاقات است. چرا که که در آن گروه نفرات به تنهایی نمی توانند تصمیم بگیرند وبه همین خاطر اگر ما خانواده ها راه ملاقات را باز کنیم می توانیم کمک موثری به تصمیم گیری آنها شده و به فرزند خود دست یابیم.
به آقای رحیمی که تازه از فرقه رجوی رها یافته می گویید من 9 ماه درجلو آن درب برای ملاقات ایستادم تا بتوانم فرزندم را ملاقات کنم ولی آنها بودند که به ما سنگ وآهن های تیز را با فلاخن پرتاب می کردند ما درد را درون آن حصار دیدیم که به نفرات چطوری فرمان می دهند وآنها ناچار می شدند که به ما سنگ پرتاب کنند به ما توهین کردند!
اگرچه مسعود رجوی هم ما خانواده ها را دشمن و رژیمی خطاب کردند ولی ما جدا ازاین هیاهوها از آن گروه یک ملاقات ساده می خواهیم تا با فرزند خود از نزدیک صحبت کنیم.
حاج صدیق ادامه می دهد:
آیا ما حق نداریم به حداقل حقوق خود که خواستار ملاقات با فرزندان خود هستیم توجه شود؟ آیا رجوی که خود را رهبر ایران می داند چگونه میتواند خانواده های مربوطه را دشمن خود اعلام کند؟ ما از آن ایرانی هستیم که او در همه جا خود را خواهان بدست آوردن حقوق ایران ها جا میزند ولی درآن سو نمی گذارد ما با فرزند خود ملاقات کنیم این چه تناقضی است که او درادعا وعمل دارد؟
مادر محمد رضا می گوید ما با همه خانواده درتماس هستیم همه آنها خواهان رفتن به ملاقات هستند ولی شما نمی برید وقتی که ما خانواده ها خواهان ملاقات باشیم انجمن باید به مسئولان بگوید وآنها تصمیم بگیرند ودرجواب آقای رحیمی که معتقد است اگر شما به ملاقات بروید مجدداً آنها اجازه دیدارنمی دهند آن وقت باید انتظار بیهوده ای درعراق بکشید، این خانم زجرکشیده می گوید برای ما فرق نمی کند درایران چشم انتظار باشیم و یا جلو درب لیبرتی ما چشم انتظار فرزندمان هستیم و شاید بهتر باشد این انتظار کشیدن درمقابل درب لیبرتی باشد!