رجوی و مریم قجر که دستشان خالی است و ریسمانی و دستاویزی ندارند، با بوق و کرنای فراوان و با هیاهوی تبلیغاتی باز هم از برگزاری گردهمائی چیزی بدست نیاوردند و صرفا فقط هزینه سرسام آوری را متحمل شدند. مریم قجر بعد از اینکه از بحث انرژی هسته ای و توافق آن چیزی بدست نیاورد، درمورد درگیریهای منطقه اتهاماتی به ایران نسبت می دهد، تا از این آب گل آلود کردن نفعی ببرند. از این رو خواستند شانس خود را در این گردهمائی بیازمایند و قدرت نمائی کنند.
از این تلاشها نتیجه قابل توجه که برای گفتن باشد دیده نشد. تمام افراد حاضر مهره های سوخته ای بودند که حرف های تکراری گذشته را می گفتند. حاضرین هم طبق سیاق معلوم بود چه کسانی هستند و با وعده ی دادن خرج و خوراک و کشورهای دیگر انتقال یافته بودند. همچنین حضور سخنرانان مواجب بگیر و لابی های سوخته و بازنشسته های سیاسی خارجی تفاوتی در کل ماجرا نداشت. باید به خانم مریم قجر گفت اگر دنبال آمار و ارقام می گردی برو در چین گردهمائی بگذار تا خوراک تبلیغی بهتری بتوانی به دست آوری و آمارهایت چندین برابر خواهد شد.
خانم مریم قجر بحرانی که مستمر در صحبت ها و اطلاعیه هایتان از آن سخن می گوئید بیشتر شما و مسعود خان را درگیر کرده و به «چه کنم چه کنم» وا داشته است. در یک کلام از هم پاشیدگی و اضمحلال این سازمان و فرو ریختن دیوارهای تشکیلات خیلی وقت است شروع شده است و دردی از درد بی درمان شما دوا نمی کند. مرگ روحی و فیزیکی شما همان موقعی بودکه ولی نعمتتان صدام معدوم گردید. البته امر مشتبه نشود، زیرا برای ملت ایران از سال 60 این اتفاق افتاد و از آن موقع در عرصه سیاسی ایران برای عرض اندام کردن جائی نداشتید. پس دیگر عددی نیستید و برای این سایز و قواره ساخته نشدید و به قول معروف ریز دیده می شوید.