دو تن از جدا شدگان از فرقه ترور و وحشت رجوی در جمع خانواده های استان کرمانشاه دست به افشاگری و روشنگری های تکان دهنده ای زندند.
آقای سید حسین رضایی با سابقه 28 سال در فرقه رجوی اخیرأ از لیبرتی کمپ ترانزیت در بغداد فرار و خود را به نیرو های عراقی معرفی و بعد از مدت کوتاهی به خانواده اش در استان کرمانشاه پیوسته است.
آقای علی پناه فرحناکی هم با سابقه 28 سال در فرقه به کشور آلبانی اعزام و بعد از مدت کوتاهی از کمپ رجوی در تیرانا جداشده و از طریق قانونی به کشورش ایران و خانواده اش درکرمانشاه پیوسته است.
این دو جدا شده مکانیزم های انسان کشی و پیچیده و مستمر ومدام رجوی برای به بند کشاندن مریدان و اسیران خود به طور مبسوطی توضیح داده و باز کردند.
خانواده هایی که فرزند و یا عزیزی در چنگ رجوی اسیر دارند مشتاقانه سخنان این دو اسیر رها شده را دنبال می کردند و با مهیج شدن و تاسف بار بودن بلاهایی که رجوی سر عزیزانشان آورده اند اشک می ریختند.
آقای رضایی درجواب به این سئوال خانواده ها می خواستند توضیح دهد که مگر می شود یک انسان 28 سال در یک محیط سخت و فشار و تحقیر زندگی کند اما نتواند برای رهایی خود قدمی بردارد؟ گفت آیا یک جسم بی جان و شیئ و وسیله ای تا وقتی یک انسان آنرا جابجا نکند به خودی خود حرکتی دارد؟ ما همگی به اشیا و وسیله ای بی جان در دست رجوی مبدل شده بودیم و این همان راز و رمز انقلاب درونی رجوی ها بود که قدم به قدم با روش های الگو گرفته شده از تجربیات فرقه ها به قلب و ذهن و ضمیر ما پیشروی کردند و هرآنچه از اراده و ذات آدمیت بود برداشت و به جای آن حقارت و تسلیم کاشتند و ما طی سالها تکرار و تکرار به وسیله ای بی اراده تبدیل شده بودیم.
آقای فرحناکی با بازگو کردن نمونه ها و فاکت هایی از عکس العمل ها و واکنش های افراد در مواجهه شدن با صدای مادران پشت سیاج اشرف و لیبرتی و فشارهای تشکیلات رجوی برای سرکوب کردن این واکنش ها فضای مادی وملموسی در مقابل خانواده ها قرار داد و خانواده ها با ترفندهایی که فرزندان آنها با آن گرفتار شده اند آشنا شدند.
خانواده ها در طول جلسه و درپایان جلسه خود را ملزم به پیگیری وضعیت اسیرانشان در چنگ رجوی می دانستند وخواستار کمک جداشدگان برای رهایی عزیزانشان شدند.
جداشدگان با تجربه ای که در طول دوران فعالیت خانواده ها داشتند تنها و تنها راه نجات اسیران صدای خانواده و حرکت خانواده به عنوان تلنگرتعیین کننده می دانند و تاکید داشتند.
در پایان همه مادران حاضر طوماری را به امضا رساندند و ازمجامع حقوق بشری و ملل متحد خواستار یاری و استمداد شدند.