اخراج از عراق پیروزی یا شکستی سنگین و خفت بار برای فرقه رجوی؟ – قسمت دوم

روز 19/06/95 آخرین سری از نفرات فرقه رجوی از عراق اخراج شدند. فرقه رجوی در یک اقدام فریبکارانه، این اخراج را یک «پیروزی»!!! خوانده و برای آن جشن گرفتند!!! اما واقعیت چیست؟
آیا واقعاً رجوی ها خواهان خروج از عراق بودند یا آن که به شدت در برابر آن ایستاده و در مقابل خواست ملت و دولت عراق و تصمیمات سازمان ملل کارشکنی می کردند؟
در قسمت قبلی بخشی از اقدامات و موضع گیری های رجوی ها در این ارتباط بیان شد، حال به ادامه مطلب توجه کنید.
3/1: موضع گیری علیه سازمان ملل و نماینده ویژه دبیرکل در عراق
* پس از انتشار اطلاعیه « دفتر اطلاعات عمومی یونامی در بغداد » که در آن تاکید شده بود که لیبرتی محلی مناسب برای اسکان نفرات فرقه می باشد، رجوی ها تلاش کردند تا ضمن مظلوم نمایی، برای پیشبرد خط ممانعت از انتقال به لیبرتی، بین آقای کوبلر و دفتر یونامی در عراق شکاف ایجاد کنند. از همین رو در اطلاعیه مورخ 12 بهمن 1390 شورا چنین نوشتند:
«به نظر می رسد اطلاعیه فوق [اطلاعیه دفتر اطلاعات عمومی یونامی در بغداد] بدون اطلاع کمیسرعالی پناهندگان ملل متحد و کمیسرعالی حقوق بشر و سازمان بهداشت جهانی که طرف های ذیربط در موضوع اشرف هستند، نوشته شده و در عین حال عمد دارد مسئولیت تمام عیار مارتین کوبلر، نماینده ویژه دبیرکل در عراق، را نادیده بگیرد و آن را بر دوش کمیساریای عالی پناهندگان و دفتر حقوق بشر یونامی در بغداد بگذارد.».
همانگونه که ملاحظه می شود، در این اطلاعیه تلاش کردند تا با رسمیت دادن به مقام آقای کوبلر، زیر آب کمیساریای عالی پناهندگی و دفتر حقوق بشر یونامی در بغداد را بزنند تا شاید با ایجاد شکاف بین آنان، در کار انتقال اعضا به لیبرتی ممانعت ایجاد شود.
اما وقتی دیدند آقای کوبلر زیر بار شانتاژها و دروغ های آنها نمی رود، موضع خود را 180 درجه تغییر داده و لبه حملات شان را به سوی آقای کوبلر گرفته و علیه او بارها اطلاعیه داده و او را مامور ایران خواندند.
4/1: تلاش برای به شکست کشاندن کار انتقال به لیبرتی با شعار محوری « لیبرتی یک تجربه شکست خورده است »
رجوی ها از همان زمانی که زیر فشار دولت و مردم عراق و خانواده های متحصن در بیرون اشرف و همچنین تناقضات و مشکلات اعضای تشکیلات مجبور به قبول انتقال به لیبرتی شدند، بدنبال بر هم زدن انتقال اعضا به لیبرتی و در ادامه ممانعت از انتقال آنها به خارج از عراق بوده اند. به برخی از موضع‌گیری های سران فرقه و حامیان آنها در این ارتباط توجه کنید:
* 29 بهمن 1390 – بیانیه استرون استیونسون از حامیان غربی فرقه: « لیبرتی از هم اکنون یک تجربه شکست خورده است »
* 5 اسفند 1390 – اطلاعیه شورا: « لیبرتی از هم اکنون یک تجربه شکست خورده است و انتقال سایر افراد به آن امکانپذیر نیست »
*۷ خرداد ۱۳۹۱ – نامه فوری به اصطلاح نمایندگان اشرف به دبیرکل ملل متحد: « شش ماه پس از پروژه محل موقت ترانزیت (TTL)، به نظر میرسد که این یک پروژه مفتضح شکست خورده است. »
* 5 تیر 1391 – سخنرانی مریم قجر در ویلپنت پاریس: « من چند هفته پیش گفتم که طرح کمپ ترانزیت موقت، از بنیاد، شکست خورده و از یادداشت تفاهم امضا شده میان ملل متحد و دولت عراق، چیزی باقی نمانده »
* 9 تیر 1391 – اطلاعیه شورا: « انتقال دو سوم از ساکنان اشرف به لیبرتی نیز هیچ چیز را عوض نکرده است. این نشان می دهد که پروژه « مکان موقت ترانزیت » شکست خورده است »
* 29 تیر 1391 – جان بولتون از حامیان غربی فرقه گفت: « سازمان ملل هم در این مسیر [ منظور انتقال به لیبرتی ] شکست خورده است. »
* 3 مرداد 1391 – اطلاعیه شورا: « کمپ موقت پناهندگی یک طرح شکست خورده است، چیزی که ما از چندی پیش آن را برای شما و برای دبیرکل نوشتیم. »
* 3 بهمن 1391 – بیانیه ظافرالعانی از حامیان فرقه در عراق: « طرح کمپ موقت ترانزیت به طور قطع و یقین شکست خورده است. »
همانطور که ملاحظه کردید همه این موارد به خوبی نیت ضد انسانی رجوی ها در تلاش برای نگه داشتن اعضای اسیر در عراق به هر قیمت را نشان می دهد و مشخص می کند که هدف شان از این شعار ایجاد اختلال در مسیر انتقال اعضا به خارج از عراق است.
در ادامه نیز رجوی ها دست به ترفندهای زیادی زدند که عناوین برخی از آنها را در زیر ملاحظه می‌کنید:
* درخواست برگرداندن افراد از لیبرتی به اشرف
* 11 بهمن 1391 – بخشی از خبر بازدید مارتین کوبلر از کمپ لیبرتی که در سایت فرقه درج شد: «ساکنان به نماینده ویژه گفتند با توجه به این که تی.تی.ال یک طرح شکست خورده است، بهتر است 2000 نفر ی که مصاحبه شده اند به کمپ اشرف برگردند »
* 14 بهمن 1391 – اطلاعیه شورا: « وضعیت روزهای اخیر لیبرتی، بار دیگر این حقیقت را نشان میدهد که پروژه محل موقت ترانزیت (T.T.L) شکست خورده است و تنها راه، بازگشت ساکنان به اشرف است. »
* تا مدت های مدید، یکی از قسمت های ثابت در پیام ها و سخنرانی های مریم قجر و صحبت های دیگر سران فرقه و اطلاعیه های شورا این بود که به عنوان یک راه حل دراز مدت، درخواست ورود نیروهای آمریکایی یا کلاه آبی های سازمان ملل برای بر عهده گرفتن حفاظت لیبرتی بود!!!
* درخواست انتقال جمعی به مرز اردن به منظور کارشکنی در انتقال به لیبرتی و سپس انتقال به خارج از عراق
و…
آیا این موارد نشان دهنده این حقیقت نیست که رجوی ها سودای ماندن در عراق داشته و به این منظور در امر انتقال به لیبرتی کارشکنی کرده و خواهان بازگشت به اشرف بودند؟
در قسمت بعد باز هم با استناد به گفته ها و موضع گیری های سران فرقه، بخش بیشتری از حقیقت روشن خواهد شد.
صالحی