در 3 مرداد 1367 رجوی در جو زدگی سیاسی و نظامی و حمایت های سیاسی و مالی دول غربی و بعضی از کشورهای منطقه، دست به حماقت بزرگی زده و با جمع آوری کلیه نیروهای موجود فرقه در عراق و خارج کشور که در آن زمان بیش از هفت هزار نفر نبودند به قصد تصرف پایتخت به سمت ایران حرکت نمود تا شاید به اریکه قدرت تکیه زند و به آرزوی دیرینه خود دست یابد.
ولی علیرغم طراحی و هماهنگی های عملیاتی با فرمانده هان صدام، نیروهایش در اولین شهر های استان مرزی ایران با مقاومت و استقامت نیروهای مردمی مواجه شده و در جا زده و در روز دوم با بازگشت بخشی از نیروهای ارتش و سپاه از منطقه عملیاتی جنوب به کرمانشاه از مناطق اشغالی بیرون رانده شدند و به مصداق ضرب المثل ایرانی”مال بد بیخ ریش صاحبش” به نزد صاحب خانه شان یعنی صدام معدوم بر گردانده شدند.
رجوی در این شکست مفتضحانه دستور عقب نشینی به ارتش به اصطلاح آزادی بخش را تا قلب بغداد داده بود تا مجدداً به تجدید قوا و سازماندهی پرداخته و جمهوری اسلامی را برای صدمین بار در تمامیتش سرنگون کند و…!!!
رجوی تا قبل از پذیرش آتش بس از سوی ایران مدعی بود که «صلح طناب دار جمهوری اسلامی است»! البته بعدها زمان مشخص کرد که صلح طناب دار فرقه رجوی بوده است و وضعیت امروز آنها به خوبی گواه این واقعیت است.
او پس از شکست در عملیات دروغ جاویدان، مدعی بود که برای جمهوری اسلامی دو راه بیشتر نیست:
یا حاضر به صلح نمی شود و مجدداً بین ایران و عراق جنگ در گرفته و راه به اصطلاح ارتش آزادیبخش(اسارت بخش) باز شده و ما دولت ایران را سرنگون می کنیم!!!
یا آن که تن به صلح می دهد که این نشان ضعف جمهوری اسلامی است و مجبور به استحاله شده و در نتیجه راه ما باز می شود و ما با قیام مردمی آن را سرنگون می کنیم.!!!
امروز در آستانه سالگرد این عملیات، فرقه رجوی علیرغم شعر و شعارهای توخالی و فریبنده که تاکنون رجوی ها داده و باعث به کشتن دادن هزاران تن از جوانان این وطن شده اند، به نقطه حضیضی رسیده که بدون یال و دم و اشکم شده است. وضعیت امروز این فرقه را می توان به این صورت بیان کرد:
1- منحل شدن به اصطلاح ارتش آزادیبخش در شکل و محتوا یعنی هم خلع سلاح و خلع لباس شده و هم از خاکی که به عنوان مقر صدام به آنها داده بود اخراج شده اند.
2- اعضای فرقه از عراق اخراج و به فاصله چند هزار کیلومتری ایران رفته اند. این موضوع وقتی بهتر فهم می شود که صحبت های رجوی درباره حضور در عراق و اهمیت اشرف برای فرقه را به یاد بیاوریم.
وی می گفت عراق تنها کشوری است که ما می توانیم نیروی مسلح داشته باشیم و اگر در عراق نباشیم نمی توانیم جهموری اسلامی را سرنگون کنیم چون ما اشکال دیگر مثل جنگ چریک شهری یا جنگ در منطقه کردی را آزمایش کرده و جواب نداد. رجوی اشرف که مقر اصلی فرقه در سال های حضورشان در عراق بود را «کانون استراتژی نبرد» می خواند و شعار می داد «کوهها بجنبند اشرف نمی جنبد» و به دستور او شعر «چون اشرف نباشد تن من مباد» را در ورودی این قرارگاه نوشتند.
حال با نگاه به این حرف ها و شعارها، که حکایت اهمیت عراق و اشرف برای رجوی جهت حفظ تشکیلاتش است، می توان به شدت ضربه ای که در نتیجه اخراج از عراق دریافت کرده اند بهتر پی برد.
3- تشکیلات رجوی سال هاست توان جذب نیرو را از دست داده است و این مشکل در آلبانی تشدید هم خواهد شد.
4- ریزش نیروها از تشکیلات فرقه شدت گرفته است. گفته می شود بین 400 تا 500 نفر در آلبانی از فرقه جدا شده اند. باید توجه داشت که کل نیروهای فرقه در آلبانی کمتر از 3000 نفر بوده و این یعنی از هر شش نفر یک نفر شان از فرقه جدا شده است. این میزان جدا شده در حالی است که کمتر از یک سال از زمان تکمیل انتقال اعضای فرقه به آلبانی گذشته است و از سوی دیگر فرقه رجوی توان جذب نیرو را هم ندارد.
5- وجود فیزیکی رجوی به عنوان رهبر فرقه، اگر نگوییم از بین رفته لااقل در هاله ای از ابهام قرار داشته و نقش او در تشکیلات و تبلیغات فرقه محو و محوتر می شود و در نتیجه تاثیر روانی اش روی نیروهای فرقه کمتر می‌گردد. این یعنی یک از پارامترهای مهم انسجام تشکیلات فرقه از بین رفته است.
6- نفرات باقیمانده در فرقه اساساً پیر و فرتوت بوده و اکثراً برای سالیان طولانی بدلیل قوانین و روابط ضد انسانی حاکم بر فرقه از دسترسی به امکانات پزشکی و درمانی محروم شده و در نتیجه بیمار می‌باشند. این موضوع سبب شده تا آمار مرگ و میر به نسبت جمعیت، در این فرقه بسیار بالا باشد.
7- این فرقه هیچ جایی در بین مردم ایران ندارد و حتی مخالفان جمهوری اسلامی هم این فرقه را قبول ندارند. شاخص این موضوع این است که در برنامه سالانه این فرقه که بزرگترین برنامه آنهاست، هیچ تشکل، گروه، متخصص، شخصیت و… در برنامه های شان شرکت نمی کنند و به این دلیل سخنرانان برنامه اساساً افراد بازنشسته غربی و عربی هستند.
صالحی