زمانی که از فرقه رجوی جدا شدم به نزد آمریکاییها رفتم و حدودا یک سالی مهمان آمریکایی ها بودم بعد از دیدار با صلیب سرخ، بهمن ماه سال 1383 با تعدادی از دوستان جدا شده وارد ایران شدیم. زمانی که هواپیمای ما اماده فرود در فرودگاه مهر آباد بود به جهت تبلیغات منفی فرقه رجوی ترس مرا گرفته بود! زیرا در ذهن ما فرو کرده بودند که در ایران ابتدا ما را شکنجه خواهند کرد و بعد ما را بدون اینکه کسی متوجه شود اعدام می کنند! هواپیما در فرودگاه به زمین نشست و من تمام ارکانم بهم ریخته بود. درب هواپیما باز شد و چند نفر از دوستان ما را به سالن انتظار راهنمایی کردند و بعد از یکی دو ساعت انتظار سوار ماشین شدیم و به محل استقرار رفتیم.
واقعا رفتار مسئولین ایرانی باور کردنی نبود! از محل استراحت شیک تا وعده های غذایی و بردن به دکتر برای معالجه… طی این چند روز برای من و سایر دوستانی که از فرقه رجوی جدا شده بودیم از هر زاویه ای نگاه می کردیم کم نگذاشتند. و تمام رسیدگی های لازمه شد و طی مراسمی ما را تحویل خانواده هایمان دادند. همان موقع فکری که به ذهنم خطور کرد این بود که چندین سال عجب رکبی از رجوی خوردیم. از طرفی خوشحال بودم که از فرقه رجوی خودم را نجات دادم و از طرفی ناراحت… ناراحت از اینکه زندگی که داشتم متلاشی شده بود وهیچ چیزی برای من باقی نمانده بود. همه چیز از بین رفته بود! فقط لعنت و نفرین خدا را بر رجوی می فرستادم… رجوی و سرانش چه بلایی بر سر من و امسال من آورده بودند و من اطلاعی نداشتم.
به 22 بهمن نزدیک می شدیم و بر عکس تبلیغات فرقه رجوی راهپیمایی 22 بهمن را برای اولین بار دیدم که چگونه مردم با اشتیاق در راهپیمایی شرکت می کردند. جمعیت آنقدر زیاد بود حتی در پیاده رو جای ایستادن نبود… این همه سال رجوی و دار و دسته اش تبلیغات دروغ به خورد ما می دادند.
خدا را شکر می کنم که از فرقه کثیف رجوی خودم را نجات دادم و درحال حاضر یک زندگی آزاد برای خودم دارم. امیدوارم در آینده نزدیک تمام اسیران فرقه رجوی آزاد شوند و به دنبال زندگی آزاد خود بروند.
مرگ بر رجوی و سرانش
فواد بصری