برای تشخیص این که آیا شخصی گرفتار فرقه شده است یا خیر، باید به رفتار فرقه نگاه کرد و نه به عقاید آن. فرقه های مخرب می توانند ادعا کنند که به مسائل معنوی، دمکراسی، انسانیت یا هر مفهوم والای دیگری اعتقاد دارند اما رفتار عملی آن هاست که نشان می دهد که غایت اصلی آن ها پیشبرد اهداف و جاه طلبی های رهبر کاریزماتیک شان است و این جاه طلبی ها می تواند صرفاً جسمی و مادی باشد.
کارشناسان فرقه ها به والدین و خانواده هایی که فرزندانشان یا عزیزانشان درگیر فرقه ای مخرب شده اند، توصیه می کنند که با فرزندی سر و کار دارند که فعلاً شخصیتی مستقل ندارد بلکه شخصیت او رونوشتی از شخصیتی است که رهبرش به او دیکته کرده است. بنابراین خانوده باید عزیز خود را درک کند و به او بفهماند که در هر شرایطی او را دوست دارد و برای او اهمیت قائل است.
با این حال، اگر فرد در فرقه ای منزوی کننده همچون مجاهدین خلق گرفتار شده باشد، خانواده هیچ دسترسی به او ندارد تا بتواند به او بگوید که دوستش دارد و برای او اهمیت قائل هستند.
خانواده های افرادی که در فرقه ی رجوی گروگان گرفته شده اند می دانند که مکانیزم کنترل ذهنی که حاکم بر فرقه است عزیزانشان را از ترک فرقه باز می دارد. با همه ی این ها، تاکنون تلاش بسیار کرده اند تا عشق خود را به فرزندانشان فریاد کنند و صدای خود را پس ازسال های رنج دوری و فراق به فرزندانشان برسانند.
در طول همه این سال ها، بزرگ ترین آرزوی آن ها این بوده است که یک بار دیگر چهره ی فرزند خود را ببینند. از این رو، در زمانی که مجاهدین خلق در عراق، در نزدیکی مرز ایران مستقر بودند، خانواده ها چندین بار به عراق رفتند؛ در مقابل کمپ اشرف و بعدها کمپ لیبرتی ساعت ها تحصن کردند اما سران فرقه به اعضا اجازه ندادند که با خانواده هایشان دیدار داشته باشند و خانواده ها را متهم کردند که مأمور جمهوری اسلامی هستند.
آن ها ندای عشق و عاطفه خانواده ها را با خشونت پاسخ دادند. سران مجاهدین خلق به اعضاء دستور داده بودند که با پرتاب سنگ و تیر و کمان به سوی خانواده ها آن ها را از دیدار فرزندانشان ناامید کنند. اما خانواده ها برای دیدن عزیزانشان چنان مشتاق بودند که همه ی رفتارهای توهین آمیز و خشونت آمیز فرقه را به جان خریدند و تقاضا کردند که” دست کم عکسی جدید از عزیزمان برایمان بفرستید.”
امروز، عزیزان این خانواده ها بسیار دورتر از گذشته، در آلبانی به سر می برند و به تازگی به پایگاه جدیدی در خارج از تیرانا منتقل شده اند. برنامه ی تلوزیونی” فیکس فر” در شبکه ی” تاپ چنل” آلبانی گزارش کرد که:” در اکتبر 2017،”شورای ملی زمین” مجوز ساخت کمپی ویژه را تصویب کرده است که پیش از آن ساخت و ساز آن در” منزا” در منطقه” دورس” شروع شده بود. انتقال مجاهدین به مکان جدید نیز در حال انجام است. این کمپ توسط انجمن” فارا” ساخته می شود.”
فیکس فر برای تحقیق درباره ی این انجمن به دادگاه تیرانا مراجعه کرد و معلوم شد که این انجمن طبق تصمیم شماره 5538 درمورخ هشتم فوریه 2017 ثبت شده است. برنامه ی فیکس فر موفق شد که چند تن از اعضای سابق مجاهدین خلق – سه نفر از میان 200 جدا شده – را پیدا کند و با آن ها مصاحبه کند.” همه ی این افراد مدعی شدند که مجاهدینی که در کمپ منزا پنهان شده اند جنگجویانی هستند که کاملا برای جنگ و درگیری آماده هستند.”
این برنامه همچنین تأکید کرد که ساختار تمامیت خواه مجاهدین خلق افراد را چنان محدود و منزوی می کند که تماس با خانواده هایشان به هیچ عنوان برایشان مقدور نباشد. بنابراین گزارش،” مجاهدین خلق شرایط بسیار سختی را بر اعضا تحمیل می کند که در آن هرگونه ارتباطی با خانواده ها شدیداً ممنوع است. امروز این سه نفر در آپارتمان هایی ساکن هستند که کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل اجاره آن ها را می دهد اما به زودی به ضرب العجل تخلیه می رسند چرا که هیچ مدارک شناسایی و همینطور هیچ شرایط مهاجرتی یا پناهندگی سیاسی، ندارند.”
با توجه به شرایط مبهم اعضای مجاهدین خلق در آلبانی ؛ نداشتن هویت رسمی و منابع مالی و امکانات مناسب، حمایت خانواده ها می تواند برای جداشدن ذهنی و جسمی آن ها از فرقه و بازگرداندن آن ها به زندگی عادی در جهان آزاد، بسیار موثر باشد. نهاد های حقوق بشری، کمیساریای عالی پناهندگان، حکومت آلبانی و هر نهاد مسؤول دیگری باید برای فراهم کردن شرایط دیدار میان خانواده ها و اعضای فرقه رجوی اقدام عملی انجام دهند. ماندن اعضا در حصار های انزوا گر فرقه در کمپ منزا تهدید جدی برای جسم و روح خود اعضا و تهدید جدی تری برای شهروندان آلبانیایی و حتی اروپایی ست که در سال های اخیر بارها مورد حمله افراط گرایان فرقه ای مانند داعش قرار گرفته اند.
مزدا پارسی