روز 11 خرداد همسرم پس از چند سال چنگ در چنگ شدن با بیماری، آن هم با روحیه ای مثال زدنی و ستودنی، سرانجام در ماه مهمانی خدا (ماه رمضان) و همزمان با شب های قدر و شهادت مولی امیرالمؤمنین علی (ع) به دعوت حق لبیک گفت و ما را با غمی جانکاه تنها گذاشت.
او پس از اطلاع از شرایط من و آنچه در فرقه رجوی بر من و ما گذشته بود، با از خود گذشتگی و آگاهی، ازدواج با من را پذیرفت و سپس دوشادوش من برای از نو ساختن زندگی ای که رجوی های ظالم آن را ویران کرده بودند یاری ام کرد و بدون او امکان نداشت به چنین نقطه ای می رسیدم.
با همه مهربان و همیشه متبسم بود. مهربانی اش چنان دلنواز بود که هر کسی که یکبار با او برخورد می کرد را مجذوب می نمود. همیشه به آنچه خداوند در مسیر زندگی و بر سفره ما می گذاشت شاکر بود و در عین حال هیچگاه از تلاش و کوشش برای زیبا تر و دلپذیرتر شدن زندگی مان دست نمی کشید. او همچنین وظیفه سنگین مادری را به بهترین وجه ممکن انجام می داد. همه را دوست داشت و با قلبش با دیگران ارتباط برقرار می کرد. همه اینها موجب می شود که ضایعه از دست دادن چنین انسان خوب و مهربانی سنگین شود و تنها یادآوری این حقیقت که این راهی است که همه باید در آن وارد شویم، از سنگینی این غم می کاهد.
موج همدردی از سراسر کشور بخصوص از سوی دوستان جدا شده، خانواده های محترم و دفاتر انجمن نجات استان ها خیلی زیاد بود. برخی ها حتی از راه های دور خود را به شهر ما رسانده و در مراسم خاکسپاری یا مجالس ترحیم و ختم و یا بر سر مزار او حاضر شده و با خواندن فاتحه روح او را شاد و ما را تسلی خاطر دادند. موجی که به کوری چشم رجوی های ستمگر خود گویای همدلی بین خانواده بزرگ انجمن نجات است.
پیام ها، تماس ها و بیانیه های تسلیت تک تک شما عزیزان را خواندم و شنیدم و از صمیم قلب سپاسگزارم. امیدوارم همانگونه که جمله مشترک همگی شما بود «خداوند روح همسرم را قرین رحمت و مغفرت نموده و به من صبر عطا نماید» و انشاالله که در شادی های شما عزیزان، نیکی های تان را جبران نمایم.
صالحی