اصولا ترور در جامعه ای شکل می گیرد که هیچ زمینه ای برای گفتگو و تعامل وجود نداشته باشد و فضای اختناق و سرکوب در جامعه حاکم باشد و همه راههای کنشگری برای فعالان سیاسی و مخالفان دچار انسداد شده باشد و امکان برگزاری میتینگ، انتشار نشریه، فعالیت حزبی و حضور در عرصه های اجتماعی برای بیان عقاید وجود نداشته باشد. وبرای فعالان حزبی و سیاسی مجازات های سنگین اعدام و حبس های طویل المدت از جانب حاکمیت اعمال گردد و به ناچار مجبور به فعالیت زیر زمینی و در صورت تشدید محدودیت ها به اقدامات خشونت آمیز دست یازند.
با توجه به مطالب پیش گفته و تحلیل شرایط اجتماعی دهه ۶۰ می توان ادعا کرد که جامعه با چنین بن بستی مواجه نبود و اگر چه زد و خوردهای تحریک آمیزی از هردو طرف مدافعان حاکمیت و سازمان در گوشه کنار شهرها وجود داشت اما از جانب حاکمیت اقدامات سیستماتیک سازمان یافته در چارچوب قانون یا توسط نهادهای قانونی و مجازات های فوق وجود نداشت پس چه عاملی سازمان را به سمت و سوی اتخاذ تصمیم فاز نظامی سوق داد و تاکتیک نظامی را در پیش گرفت؟
مسئول نظامی شیراز در ذکر خاطره ای اینگونه این ماجرا را برای ما توضیح داد:
ما از مسئولین رده بالا سوال کردیم چرا تاکتیک سازمان به سرعت و بدون مطالعه و با چه تحلیل روشنی از اوضاع از فاز سیاسی به نظامی مبدل شد واین راهکار را برگزید؟
آنها به ما توضیح دادند ما باید به قدرت برسیم تا اهدافمان را عملیاتی کنیم بنابراین با توسل به نیروی نظامی حاکمیت را که اکنون درگیر جنگ و با مشکلات فراوانی مواجه شده است باید ساقط نمود.
پرسیدم چرا پیرمردها و ائمه جمعه مثل آقایان؛ دستغیب، مدنی، صدوقی که از افراد با سابقه در انقلاب و دیانت هستند و افراد عادی را باید ترور کنیم؟
پاسخ دادند ائمه جمعه همچون عمود و ستون نظام هستند و همان طور که برای فروپاشی یک ساختمان باید ستون های آن را در هم کوبید باید این افراد را ترور کنیم که نظام بی آینده شود و متلاشی گردد و هواداران نظام را باید بزنیم تا کسی جرات دفاع از نظام را نداشته باشد و با این رعب و وحشت شما ابتکار عمل را در دست بگیرید و از همانجا افراد همدیگر را آقای استاندار و وزیر خطاب می کردند.
ایشان در مورد فاز نظامی کاملا بریده بود و به باور خودش همه وعده های سازمان را واهی و تحلیل ها را غیر واقعی و اهداف سازمان را دست نیافتنی توصیف می نمود و ترور های کور این روزهای داعش در نقاط مرزی بی گمان بی شباهت با آن شرایط نیستند. ایجاد رعب و وحشت به هر قیمت ممکن برای انجام ماموریت های بی سرانجامی که جز نفرت روز افزون برای این جماعت پیامد دیگری نخواهد داشت.