پلاکاردهای رنگ و وارنگ نمی توانند حقیقت را پنهان کنند

خردادماه را به حق باید سرنوشت سازترین ماه در تاریخ سازمان مجاهدین نامید، چراکه بستر اتفاقات مهمی در تاریخ سازمان بوده است. اتفاقات و تصمیماتی که هرکدام از آنها سازمان را به صورت جدی و اساسی سرنوشت گروه را با تغییر مواجه کرده و سر منشا فصل جدیدی برای سازمان بوده است.

اعدام بنیانگذاران سازمان در چهارم خردادماه 51 و به دست گرفتن مرکزیت سازمان توسط مسعود رجوی، نقل مکان مرکزیت سازمان از فرانسه به عراق در هفدهم خردادماه 65 و همچنین آغاز جنگ مسلحانه در سی ام خردادماه 1360 در تهران.
در همه ادیان و فرهنگ های بشری وطن پرستی و دفاع از میهن در برابر دشمن و خدمت به هم وطنان ارزش تلقی شده و در مقابل، قیام علیه ملت و خیانت به میهن از جمله شنیع ترین کارها شمرده شده است. چه برسد به قتل ، ترور، شکنجه و به خاک و خون کشیدن مردم و زنان و کودکان هم وطن. از این حیث اتفاقات سی ام خردادماه سال 1360 را می توان مهمترین نقطه عطف در تاریخ سازمان مجاهدین نامید. چرخشی که به نام مبارزه برای خلق بیشترین آسیب را متوجه خلق کرد و بیشترین خدمت را به دشمنان قسم خورده خلق.
و بدتر آن که هرسال این سرآغاز خونین را گرامی می دارند و به یادبود جنایت هایشان همایش های میلیاردی ویلپنت می گیرند و اتباع کشورهای دیگر را می خرند و به آنجا می آورند که مثلا بگویند” بر همان عهد که بستیم، هستیم”!
وای بر شما و وای بر کسی که لحظه ای به شما دل ببندد که این خانه از پای بست ویران است و این نقش ها تمام بر آب..

اما امروز دیگر خبری از ویلپنت نیست. گرچه سازمان مجاهدین پوشالی سعی کرده است با راه انداختن تظاهرات خیابانی و کشاندن معدود طرفداران خود به خیابان های اروپا و آمریکا حیات خود را نشان دهد اما کیست که نداند پشت صف اول به هم فشرده از طرفداران سازمان اتباع خارجی هستند که رنجور و خسته به دنبال جمعیت راه افتاده اند. اما نه پلاکاردهای رنگ و وارنگ می توانند حقیقت را پنهان کنند و نه عکس های از نمای نزدیک و روبرو می توانند بینندگان را بفریبند که سازمان با نفس هایی که این روزها به شماره افتاده اند مسیری جز رو به نابودی طی نمی کند….
به امید آزادی همه برادران و خواهران اسیر در بند سازمان
محمود آسمان پناه