اسارت در هر نوع آن محکوم است . اسارتگاههای مجاهدین در سرتاسر جهان ، از جمله شکنجه گاههای مجاهدین در دهکده ی مانزدر حومه ی تیرانا در آلبانی بایستی برچیده شود. مریم رجوی هم به عنوان سردمدار این زندان ها باید به پای میز محاکمه کشیده شود. این حداقل خواست مادران و پدران و خانواده های دردمند اسیران فرقه ی رجوی در سال جدید 1399 است .
اکنون صدها انسان با سیاست های سرکوبگرانه مریم رجوی در اسارتی دردناک و فاجعه آمیز، بسر می برند. این اسیران اجازه ی هیچ گونه ارتباط با دنیای آزاد را ندارند. اولیه ترین حقوق انسانی از آنها دریغ شده است . همه چیز در این اردوگاههای مرگ ، ممنوع است !
چرا باید در قرن بیست ویکم ، جهانیان شاهد چنین سرکوب گسترده و سیستماتیکی در اسارتگاههای قرون وسطائی رجوی باشند ؟
چرا دولت آلبانی و سازمان های مدافع حقوق بشر ، اعم از سازمان ملل و کمیساریای پناهندگان ! با سکوتی مشکوک، نظاره گر این وقایع و فجایع انسانی هستند ؟
مگر نمی بینند ، برده داری به شکل نوین! هزاران انسان را به بند کشیده است ؟
مماشات و همراهی کردن و کوتاه آمدن در برابر چنین جنایاتی تا به کی ادامه خواهد داشت ؟
چرا خانواده های این اسیران ، شاهد هیچ گونه تلاش پی گیر و مثبتی در راستای برچیده شدن چنین شکنجه گاه هائی ، نیستند؟
آیا خطر و پیامدهای چنین جنایاتی ، کمتر از آسیب های ویروس کرونا است ؟
آیا مدارا کردن با رهبران چنین فرقه هائی از دست داشتن مستقیم در جنایات آنان ، جرم کمتری دارد؟
نزدیک نیم قرن است که زیر سایه سلطه گران جهانی ، این فرقه ی خطرناک و ضد انسانی ، به اعمال کثیف و جنایات خود ادامه می دهد، متاسفانه ، همین اخیرا شاهد بودیم ، سران این فرقه به جنگ مستقیم با جداشدگان این فرقه در آلبانی دست یازیده اند !
زندان جدید مامیناز ، در حومه ی تیرانا، تبدیل به شکنجه گاه علنی و آشکار این فرقه شده است .
خطاب به همه ی ارگانهای مدافع حقوق بشر ، اعلام می کنیم، این زندان و سایر زندان های مجاهدین در آلبانی باید هر چه زودتر تعطیل و اسیران آن آزاد شوند . حق ملاقات از اولیه ترین حقوق هر زندانی است و باید به رسمیت شناخته شود. اگر این اعمال رهبران مجاهدین ادامه پیدا کرده و تداوم داشته باشد، بی شک در آینده ی نزدیک شاهد فجایع دیگری نیز خواهیم بود.
تجارب عینی امثال من نشان می دهد که باید برای برچیدن چنین اردوگاههای مرگی ، اقدامات جدی و سختگیرانه ای صورت بگیرد ، وگرنه تا جائی که به رهبران سرکوبگر این فرقه برمی گردد، خواست آنان زندان سازی و در اسارت نگه داشتن هرچه تمام تر است.
فراموش نمی کنیم که در پادگان اشرف در عراق، به پشتوانه ی صدام حسین رجوی با برپائی زندان های علنی ، همه منتقدان را به سکوت اجباری کشانده بود و هر صدای مخالفی در نطفه خفه می شد. سال 1382 که در تاریخچه مجاهدین یک سرفصل اساسی بود بعد از سالیان متمادی برای اولین بار درب خروجی فرقه باز شد و صدها عضو، تنها در عرض دو سه روز موفق به ترک این اردوگاه کار اجباری رجوی شدند.
اکنون در آلبانی نیز ، باید یک سرفصل خلق شود تا مریم رجوی به آن تن دهد! ما که موفق به کسب آزادی شدیم ، باید به صدای در گلو خفه شده ی آنانی تبدیل شویم که می نیمم آزادی های یک انسان را ندارند و مدام در حال مغزشوئی می باشند. باید به همه ی اعضاء فرصت انتخاب جدیدی داده شود.
تلاش برای برچیده شدن این اردوگاهها ، اولین و مبرم ترین وظیفه ی هر انسان آزاده ای است . امیدوارم در آینده ای نه چندان دور شاهد گسستن بندهای اسارت اسیران محبوس در فرقه ی مخوف رجوی باشیم.
فرید