شورای حقوق بشر ملل متحد در اجلاس روز دوشنبه ی خود، تمدید ماموریت جاوید رحمان به مدت یکسال دیگر درایران را تمدید کرد.
گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران وظیفه دارد که بر نظارت قطعنامه های این شورا در ایران نظارت داشته باشد. این درحالیست که گزارشگر ویژه حق دارد آزادانه هر موقع که خواست به هر محلی از ایران سفر کرده و گزارش تهیه کند. کشور ایران هم که جزو شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد است ، با این گزارشگر همکاری می کند.
اما در فرقه رجوی در آلبانی ، آیا نظارتی بر اجرای حداقلی موازین انسانی ، وجود دارد؟
آیا اسرای محبوس در این اردوگاه بسته – که با محافظین مسلح خارجی حفاظت می شوند – از اولیه ترین حقوق انسانی برخوردار هستند؟
بیش از سی ، چهل سال است که سران جنایت پیشه در فرقه ی رجوی ، اعضای پیوسته و اکثرا ناآشنا با این سازمان را شکنجه و زندانی می کنند!
تمامی چند هزارنفری که تا کنون موفق به ترک این فرقه شدند، بر وجود زندان و شکنجه گاه در این سازمان! اذعان داشتند، اکثر اعضای سازمان ، یا اگر اغراق نباشد ، تمامی اعضای این سازمان ، به استثنای شمار اندکی از مسئولین ، همگی تجربه ی زندانی شدن در زندان های سازمان را دارند.
تعدادی از اعضای محبوس در زندان ها ، در عراق ، بر اثر فشارهای غیر انسانی مسئولین این سازمان، در زندان فوت کردند و سازمان حتی محل قبور این فوتی ها را تا کنون اعلام نکرده است !
سیستم های مغزشوئی این فرقه ، بنحوی پیچیده تک تک اعضاء را توسط خودشان مانیتور می کند! اعمال سکتاریستی این فرقه ، هنوز هم در آلبانی بشدت اجرا و اعمال می گردد!
آیا نباید انتظار داشت ، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بر روند اعمال سکتاریستی این فرقه ، نظارت داشته باشد ؟
آیا کسانی که سالهاست با ترفند های پیچیده ی شستشوی ذهنی و مانیپولاسیون ذهنی ، در فرقه ماندگار شدند، حق برخورداری از حقوق اولیه ی انسانی را ندارند؟
ملاقات این اولیه ترین حقوق هر زندانی ، در مورد این اسیران، رعایت نمی شود. رهبران جنایتکار این فرقه، هرگز اجازه ورود یک خبرنگار آزاد را به درون مناسبات ندادند! روزانه حقوق بشر بصورت کاملا علنی و آشکارا در این فرقه نقض می شود، اعضای اسیر در این فرقه مجبور می گردند که اعلام کنند بصورت داوطلبانه در آنجا خود را محبوس کرده اند! اما مستندات موجود وگواهی ملاقات کنندگان محدود و گزارشات اعضائی که موفق به فرار و جدائی شدند، نشان می دهد که سران سازمان ، اعضاء را مجبور می کنند که در فرقه ماندگار شوند، هیچ فردی در درون این فرقه حق ازدواج و ارضای تمایلات جنسی خودش را بصورت معمول ندارد! هیچ شخصی اجازه ی تماس با دنیای بیرون و منجمله خانواده ی خودش را ندارد. مرگ ومیرها دراین سازمان ، بصورت کاملا پنهانی و پوشیده ، بصورت مشکوک در جریان است. خروج از این فرقه ممنوع است!
این سازمان جنایتی نمانده است که در حق اعضای اسیر و محبوس ، انجام نداده باشد.
اگر اعضای این شورای حقوق بشر ، اگر به وظیفه ی خود عملنمایند، نباید این همه سال در قبال جنایات چنین فرقه ای ، سکوت می کردند!
ما جداشدگان از این سازمان ، که تعدادمان هم کم نیست، از اعضای این شورا و هر کسی که حقوق بشر انسانها برایش ارزش دارد، درخواست داریم که بر وضعیت حقوق بشر در فرقه رجوی در اشرف 3 نظارت داشته و رسیدگی گردد و ترتیبات انجام ملاقات حضوری خانواده های دردمند این فرقه را به انجام برساند…
جمعی از جداشدگان از فرقه ی منحوس رجوی