پویش از خانواده ها و سوزش از فرقه

در پی استقبال بی نظیر خانواده ها از طرح و پویشی که به ابتکار انجمن نجات صورت گرفت و بیش از 11 هزار نفر آنرا امضاء کردند، فرقه را به چنان چالشی کشید که بعید است بزودی از آن خلاصی یابد. پس از اخراج فرقه از عراق رجوی ها براین باور بودند که از دست خانواده ها رهایی یافته و دیگر کسی دستش به آلبانی نخواهد رسید ، اما زهی خیال باطل چرا که این توهمی بیش نبود.

بعد مسافت آلبانی از ایران که رجوی خیلی روی آن حساب باز می کرد، هرگز نتوانست اراده فولادین خانواده ها را درهم بشکند. آنان توانستند با استفاده از ظرفیت فضای مجازی حرف هایشان را به گوش دولت مردان آلبانیایی، ارگانهای بین المللی و حقوق بشری برسانند، بنحویکه این کار توانست جای خالی آنان در پشت حصارهای اردوگاه این گروه در آلبانی را پر کند.
حالا این خانواده ها هستند که از هرچیز به فرقه نزدیک و نزدیکترشده اند.
اینکه فرقه از اعضای خود بخواهد با خانواده تماس بگیرند و آنها را از امضای پویش برحذر کنند، چه معنی و مفهمومی میتواند داشته باشد جز اینکه زنگ خطر برای فرقه بصدا درآمده است.
اینکه در واکنش های اولیه یک مادر اسیر(اکرم حبیب خانی مادر امیر یغمایی ) را که سالیان است در فرقه رجوی زجر میکشد و خانواده اش در این تشکیلات متلاشی شده را به میدان آورده است .
اینبار در جدیدترین واکنش خود ،عده ای را وادار به نوشتن نامه علیه پویش میکند ، یعنی اینکه تیر همان جایی نشسته که می بایست می نشست.
پویش خانواده ها زلزله ای بر اندام نحیف و پوسیده فرقه انداخته که پس لرزه های آن تا زلزله ی سهمگین دیگری که طومار فرقه را برهم بپیچد ادامه خواهد داشت.