این روزها که خبر شیوع پر شتاب ویروس جدید کرونای انگلیسی در حال انتشار است و موج دیگری از اضطراب و نگرانی مردم جهان به ویژه اروپا را در برگرفته، شاید خانواده های اعضای مجاهدین خلق مظلوم ترین افراد روی این کره خاکی باشند که نگرانی های زیادی را برای احتمال مرگ عزیزانشان تحمل می‌کنند، بی آنکه در رسانه‌ها داخلی و خارجی حرفی از آن ها به میان آید.
عزیزانی از این خانواده‌ها که در تشکیلات مجاهدین خلق گرفتار هستند با هر عزیز دور از وطن دیگری تفاوت دارند. اضطراب و نگرانی که ویروس کوید 19 برای این خانواده ها که عزیزی در کمپ اشرف سه در آلبانی دارد نسبت به هر خانواده دیگری که عزیز آن مهاجرت یا مسافرت کرده صد چندان است. خانواده یک عضو مجاهدین خلق سال‌هاست که از دیدن روی عزیزش یا حتی شنیدن صدای او از طریق تلفن محروم بوده است.
بسیاری از خانواده‌های اعضای مجاهدین خلق اگر در این سالها – در موارد اندک – موفق به شنیدن صدا و یا دیدار چهره عزیزشان شده باشند به احتمال قوی تنها از طریق رسانه‌های مجاهدین خلق بوده است. برای نمونه خانواده محمد تقی یوسفی برای اولین بار بعد از سال ها دوری، چهره فرزندشان را در یکی از وبسایت‌های مجاهدین خلق در کنار نامه‌ای که منتسب به او بود دیدند. به ادعای سایت مجاهدین خلق محمد تقی در این نامه از خانواده اش برائت جسته است. اما واکنش خانواده پس از سالها رنج هجران خواندنی است. خواهر محمد تقی، آمنه یوسفی، در نامه‌ای خطاب به برادرش می‌نویسد:
«امروز از بهترین و شیرین‌ترین و شادمان‌ترین روزهای زندگیم بوده عزیزتر از جانم .سلام داداش عزیزم. داداش من امروز بعد از34 سال صورت زیبای تو رو دیدم . از خوشحالی فقط اشک شوق ریختم. تمام بدنم میلرزه. عکس تو رو برای تمام فامیل فرستادم. همه به شدت خوشحال شدن.»
این خانواده مانند خانواده های بسیار دیگر، با مکاتبه های بسیار با مقامات دولت آلبانی و نهادهای حقوق بشری و انتشار عکس و فیلم امیدوارانه پیگیر دیدار با محمد تقی هستند. اما از رنج خانواده های روح الله راموز و خلیل حسینی نیز بخوانیم. این دو عضوی که بیش از سه دهه گرفتار تشکیلات رجوی بودند و نهایتا در هفته های اخیر بر اثر ابتلا به ویروس کرونا در کمپ مجاهدین خلق، جان خود را از دست دادند.
محمود حسینی پس از گرفتن خبر فوت برادرش از سایت سازمان مجاهدین خلق دردمندانه می گوید:
«چه بگویم من همش انتظار می‌کشیدم که برادرم خلیل بعد از چندین سال تماسی با من بگیرد. خود شما هم در جریان هستید . خیلی پیگیر این موضوع بودم. واقعا رجوی و مریم رجوی که الان حاکم فرقه است خودشان را انسان می‌نامند؟ اینها اگر بویی از انسانیت می‌بردند این همه سال برادر من اسیر آنها نبود! لااقل به او اجازه می‌دادند یک تماس چند دقیقه‌ای با خانواده خود بگیرد . او را کشتند. اگر برادر من بیمار بوده چرا او را در بیمارستان‌های تخصصی بستری نکردند؟! مریم رجوی فقط برای خودش هزینه می‌کند. واقعا مریم رجوی برای برادر من و سایر اسیرانی که هر روز خبر فوت یکی از آنها را روی سایت منفور خودشان درج می‌کنند ارزشی قائل هستند . کاری از دست من بر نمی‌آید. فقط می‌گویم باز هم می‌گویم خدا لعنتتان کند مریم و مسعود رجوی .»
روح الله راموز یکی دیگر از افرادی است که در روزهای اخیر در قرارگاه مجاهدین خلق در آلبانی جان سپرد. او بیش از 40 سال دراین تشکیلات عضو بود. این در حالی ست که مادر او بشدت بیمار و در بستر است و با وجود وخامت حالش هنوز چشم انتظار فرزندی است که قربانی ساختار فرقه‌ای تشکیلات مجاهدین خلق شد. پدر او نیز در سال 1390 در حالی که چشم انتظار روح االله بود، از دنیا رفت. اکنون بازمانده‌های خانواده راموز به ویژه برادرش در نهایت تالم از فقدان عزیزشان در اسارت، در پی دادخواهی از سران تشکیلات مجاهدین خلق هستند.
علاوه بر این خانواده‌هایی که ذکرشان رفت، خانواده‌های بی‌شمار دیگری این روزها را در نگرانی مضاعف می‌گذرانند زیرا فشار روحی و جسمی زندگی در انزوای فرقه ای مجاهدین خلق اکنون با تهدید عملی ویروس کرونا همراه شده است.
در حقیقت، خانواده ها از اوایل شیوع پاندمی درباره وضعیت بهداشتی در شرایط زندگی جمعی در پایگاه‌های مجاهدین خلق ابراز نگرانی کردند و امروز روشن شده است که نگرانی آن ها بی‌دلیل نبوده است. شدت گرفتن آمار مرگ و میر در کمپ اشرف سه با استناد به رسانه‌های خود تشکیلات مجاهدین خلق – علیرغم همه لاپوشانی ها— نشان دهنده وخامت اوضاع بهداشت و سلامت در آن جاست.
اگرچه اخیرا در پی نامه‌نگاری‌ها و شکایات خانواده‌های اعضای مجاهدین خلق مقامات بهداشتی دولت آلبانی اقداماتی برای کنترل شیوع کرونا در قرارگاه اشرف سه انجام داده‌اند، اما درخواست های ناشی از نگرانی خانواده‌ها با شنیدن اخبار هر روزه مرگ و میر افراد در تشکیلات مجاهدین خلق مطالبه‌ای منطقی است که باید بیش از این جدی گرفته شود.
مزدا پارسی