مستند مادر، عشق، جدایی| فراخوانی برای عدالت خواهی

شرکت کنندگان گرامی، همکاران، دوستان و مهمانان عزیز

امروز به عنوان دختری که در حال اتمام تحصیلات دانشگاهی خود هستم، این افتخار و مسئولیت را دارم که در مورد موضوع بسیار مهمی صحبت کنم که کرامت و حقوق بشر را عمیقاً تحت تأثیر قرار می دهد: تخلفات سازمان مجاهدین خلق علیه اعضای خود. در عین حال پیام قدرتمندی را که افرادی مانند آلدو سولولاری و اریسا ادریزی برای ما آورده اند با شما به اشتراک بگذارم.

در سال‌های اخیر، موضوع حقوق بشر به موضوعی داغ و ضروری برای هر جامعه‌ای که انتظار دارد آینده‌ای برابر و عادلانه را ببیند، تبدیل شده است. با این حال، یکی از جدی ترین موارد نقض حقوق بشر که نمی توان نادیده گرفت، اتفاقاتی است که در سازمان مجاهدین خلق می افتد. این گروه که در ابتدا خود را جنبشی برای آزادی مردم ایران معرفی می کرد، نشان داد که در صورت کنترل مطلق و استثمار افراد برای اهداف صرفاً ایدئولوژیک، چقدر می تواند خشن باشد.

اعضای این سازمان اغلب قربانی یک سیستم سختگیر می شوند که در آن آزادی فکر و عمل یک تجمل است که نمی توان از آن لذت برد. آنها مجبورند تحت فشار یک سلسله مراتب سفت و سخت زندگی کنند، جایی که هر گونه تلاش برای انتشار عقاید مختلف محکوم است. بسیاری از آنها مورد آزار جسمی و روانی قرار گرفته اند، از آزادی رفت و آمد محروم بوده و اغلب از خانواده های خود منزوی هستند. این یک شکل محض نقض حقوق بشر است.

در این زمینه، این افتخار را دارم که به کار خارق‌العاده دو نفر اشاره کنم که گام مهمی در تقبیح تخلفات این گونه سازمان‌ها و رساندن پیامی قوی به جامعه برداشته‌اند. آلدو سولولاری و اریسا ادریزی با فیلم‌ها و آثار خود واقعیت تلخی را که اعضای مجاهدین خلق تجربه کرده‌اند، به تصویر کشیده‌اند و به روشن شدن درد پنهانی که پشت درهای این سازمان رخ می‌دهد کمک کرده‌اند.

فیلم آنها چیزی فراتر از یک محصول هنری است. آنها فراخوانی برای عدالت، برای حقوق بشر، برای حمایت از افرادی هستند که اغلب توسط جهان فراموش می شوند. آنها از سخن گفتن و افشای تخلفات بزرگی که در این سازمان رخ می دهد هراسی ندارند و به همین دلیل منبع الهام همه کسانی هستند که به ارزش های آزادی و کرامت انسانی معتقدند.

در پایان، من می خواهم تأکید کنم که حقوق بشر غیرقابل مذاکره است. هر فردی حق دارد بدون ترس از خشونت یا استثمار با عزت زندگی کند، عقیده خود را بیان نماید و آزادانه حرکت کند. به عنوان یک دانشجو و به عنوان بخشی از جامعه، مسئولیت ما این است که هر گونه تخلف را محکوم کنیم و به جهانی عادلانه‌تر و برابرتر متعهد شویم. از این رو، از آلدو سولولاری و اریسا ادریزی به خاطر زحماتشان و جسارتی که داشتند تا زبان کسانی باشند که نمی توانند صحبت کنند، تشکر می کنم.

از توجه شما متشکرم.

کلیا چیپی – Klea Xhepi