ایراندیدبان
دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین، عکسی را از فیلابی منتشر کرده که کلاسوری را زیر بغل به دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در ژنو میبرد. حتی عکسی از پشت شیشههای ساختمان کمیساریا گرفته شده تا ثابت شود که وی به آنجا رفته است.
مجاهدین مدعیاند که 500 امریکایی خواستهی آنان دربارهی پناهندگی در عراق را تکرار کردهاند و از کمیساریا خواستهاند که به دولت عراق فشار بیاورد تا به آنها پناهندگی بدهد.
قبل از تحلیل این تشبث باید به این نکتهی مهم اشاره کرد که دست و پا زدنهای 4 سالهی مجاهدین برای ابقاء در عراق تاکنون به هیچ نتیجهای نرسیده است و هیچکدام از تجمعات مشترک گروه تروریستی مجاهدین با بعثیها، حامیان انگلیسیشان و وکلای گرانقیمتشان نتوانستهاند، خواستههای غیرقانونی و نامشروعشان را بر دولت عراق تحمیل نمایند.
مجاهدین مدعیاند که 500 امریکایی شامل دکتر، استاد دانشگاه و وکیل این خواست را تکرار کردهاند، اگر هم این ادعا صحت داشته باشد، 500 نفر در میان جمعیت امریکا، یعنی هیچ!
اگر چه مجاهدین تمام توان و ظرفیت خود را برای جمعآوری این امضاها بهکار بستهاند و بیشتر از این دیگر کاری از دستشان برنمیآید.
اما نکته اینجاست که بقایای منگول و عقبمانده، گمان میبرند که کارشناسان نهادهای بینالمللی نیز همانند نیروهای محصور در اشرف چشم و گوش بسته و تحت نفوذ القائات روانشاسانه هستند که وارونهگوییهای آنان را باور کنند و امر موهومی به نام پناهندگی بیست ساله در عراق را بپذیرند.
در این رابطه کمیساریای عالی پناهندگی نظر خود را صراحتاً اعلام داشته و گفته است:
« کمیساریای عالی پناهندگی UNHCR برای اهداء حق پناهندگی به موارد زیر توجه می نماید:
1- حق پناهندگی که در زمان حکومت صدام حسین و در چهارچوب قوانین داخلی عراق به مجاهدین داده شده است، مورد تائید کمیساریای عالی پناهندگی نخواهد بود و طبق کنوانسیون ژنو در سال 1951 تمدید نمیگردد.
( به دلیل آنکه در آن زمان عراق عضو کنوانسیون نبوده است)
2- پناهندگی به کسانیکه به دلایل فعالیتهای سیاسی و نظامی تحت تعقیب قرار داشته اند، در چهارچوب قوانین حکومت صدام حسین از طریق وزارت کشور عراق داده می شود. این نوع پناهندگی اساسا قابل مقایسه با پناهندگی که به یک پناهنده در چهارچوب کنوانسیون ژنو 1951 داده میشود ، متفاوت می باشد.
( حق پناهندگی در دولت جدید عراق نیز می بایست مورد تائید آنان قرار گیرد.) » (1)
علاوه بر این مؤکداً بیان میدارد:
« اعضای سازمان مجاهدین مستقر در پادگان اشرف به لحاظ پناهندگی جزء مردم عادی محسوب نمیشوند بنابراین UHCNR نمیتواند آنان را زیر پوشش پناهندگی خویش قرار دهد.
اعضاء زمانی می توانند بعنوان پناهنده شناخته شوند که بطور کامل و روشن از سازمان و اهداف نظامی و خشونت طلبانه اش فاصله بگیرند. » (2)
از آنجا که بقایای رجوی تلاش دارند با استفاده از حربهای زنگزده و از کار افتاده تحت عنوان بهرسمیت شناختن حق پناهندگی، زمان بقاء برای تشکیلات تروریستی خود بخرند، مسؤولین ذیربط در کمیساریای عالی پناهندگی، مفصلاً روند پناهندگی را برای تمام فهم کردن اعضای باند رجوی اینگونه بیان داشتهاند:
« این شیوه ما برای همه دنیا است ، آنها اول باید درخواست شان را بدهند و درخواست باید شخصی باشد نه سازمانی و به هیچ سازمانی وابسته نباشند ، و آنها در اشرف به هیچ وجه این شرایط را ندارند.
اینها مبارزان رسمی هستند و تحت کنوانسیون ژنو هستند ، یک حمایت محدودی از آنها می شود تا تعیین تکلیف شوند.
قبل و بعد از جنگ هم فرق نمی کند ، صدام ممکن بود به آنها پناهندگی بدهد ، ولی الان متفاوت است ، این به دولت عراق مربوط می شود که به آنها پناهندگی بدهد ، بعد از جنگ آنها تحت حمایت آمریکا هستند و ما هیچ دخالتی در این مورد نداشتیم.
پناهندگی دادن به آنها سه شرط دارد :
1- قطع ارتباط با سازمان
2- عدم ارتباط با هیچ سازمان نظامی و تروریستی
3- عدم بازگشت به وضعیت قبلی ، بدین معنی که باید صلیب سرخ عدم بازگشت آنها به وضعیت قبلی را گارانتی کند، تا تهدیدی متوجه کشوری نباشند. » (3)
بنابراین میتوان با اطمینان تأکید کرد که نه تنها تشبثات مجاهدین نخواهد توانست در برابر قوانین کمیساریا کارگر افتد، بلکه دولت عراق با انگیزههای فراوانی که برای اخراج آنها دارد، ادلهی حقوقی فراوانی برای این کار در دست دارد که حتی اشغالگران را نیز یارای مقابله با آن نیست.
لذا باید به بقایای رجوی گفت که با توجه به این وضعیت نخواهند توانست با استفاده از قربانی کردن نیروها و سپر قرار دادن آنها برای بقای تشکیلات خود زمان بخرند.
______________________________________
1- جوابیهی کمیساریای عالی پناهندگی (بروکسل) به سؤالات کانون رهایی پیرامون وضعیت پناهندگی مجاهدین در پادگان اشرف و کمپ تیپف.
2- همان
3- حمدی بخاری، مسؤول خاورمیانهی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در دیدار با دبیرکل کانون هابیلیان