مهلت 60 روزه چند کشور غربی به ایران برای تعلیق غنی سازی که در قالب قطعنامه شورای امنیت صادر شد به پایان رسید، بدون آن که ایران به این خواست غیر منطقی گردن نهد.
سه راه مذاکره، تشدید تحریم ها و حمله نظامی به ایران، گزینه هایی است که در ارتباط با تحولات پیش روی این موضوع از آن صحبت می شود.
در باره گزینه حمله نظامی , حتی دولت آمریکا که متهم ردیف اول برای مقدمه چینی و بهانه آفرینی برای چنین عملی است، هر گونه برنامه برای حمله نظامی به ایران را تکذیب می کند.
وزرای خارجه هفت کشور اسلامی، پاکستان، ترکیه، اندونزی، مالزی، مصر، اردن و عربستان سعودی، نسبت به اوجگیری خطرناک تنش بر سر برنامه اتمی ایران هشدار داده و گفته اند که برای حل آن باید از توسل به زور پرهیز شود.
اسرائیل رایزنی برای جلب نظر امریکا برای حمله به ایران را منکر می شود و…
اما در باره مذاکره، منطق ایران این است که مذاکرات باید با حسن نیت اما بدون پیش شرط آغاز گردد و به نظر می رسد که اکنون چالش اصلی پرونده هسته ای ایران در این حوزه قرار دارد و تحرکات بر سر چگونگی پذیرش منطق طرفین و درک متقابل از یکدیگر است، تا آنجا که خانم رایس، وزیر امور خارجه آمریکا خطاب به آقای احمدی نژاد رئیس جمهور ایران می گوید لازم به عقب گرد نیست و فقط کافی است توقف کنید و برای دیدار با آقای متکی اعلام آمادگی می کند. با توجه به این موضع آمریکا، وضعیت کشورهای اروپایی که از ابتدا خواهان ادامه مذاکرات بوده اند، بی نیاز از توضیح است.
تشدید تحریم ها، گزینه ای است که به دلیل عدم قبول تعلیق از سوی ایران و گزارش محمد البرادعی به شورای امنیت سازمان ملل متحد، مورد توافق بسیاری از کارشناسان است، که این نیز در جای خود به دلیل مخالفت استراتژیک روسیه و چین از یک سو و تعاملات اقتصادی آلمان و فرانسه با ایران، راه بسیار صعب و دشواری را برای عملی شدن پیش رو دارد…
بحث این مقاله، بر سر چند و چون در باره گزینه های فوق و پیش بینی در باره عملی شدن هیچکدام از آنها نیست. مقدمه فوق مدخلی است برای مرور خواستها و تمهیداتی که مجاهدین در این انتظار 60 روزه داشته و به کار بسته اند.
خواست مجاهدین در ظاهر (که به آن راه حل سوم می گویند) اجرای تحریم های فراگیر نفتی، تسلیحاتی و تکنولوژیک علیه ایران و هم زمان مورد حمایت قرار دادن مجاهدین از جانب آمریکا است.
در باطن نیز، از آنجا که به هیچ چیز جز به دست گرفتن قدرت سیاسی نمی اندیشند، سعی در تقویت گزینه حمله نظامی به همراهی لابی صهیونیستی و نئومحافظه کاران پای بند به " تغییر رژیم " * در ایران داشته و تمهیدات پنهان و آشکاری برای تحریک آمریکا انجام می دهند و درست همانند اسرائیل آن را تکذیب می کنند!
در مورد هر گونه مذاکره، گروه تروریستی مجاهدین به شدت عکس العمل نشان می دهد. در این مورد و پس از پایان رسیدن مهلت 60 روزه از آنجا که اتفاقات دلخواه مجاهدین روی نداد، باند رجوی با عنوان پوششی شورای ملی مقاومت با صدور اطلاعیه ای، طرح هرگونه مذاکره از جانب کشورهای اروپایی را تقبیح کرد و اعلام کرد که:
" مسئول کمیسیون خارجه شورای ملی مقاومت ایران ضمن تقبیح تلاش پاره ای از مقامات اروپایی برای ادامه مذاکره با رژیم، گفت هر گونه دل بستن به صداهای مختلف در درون رژیم در باره پروژه های اتمی، یک اشتباه مهلک از سوی کشورهای غربی و ادامه همان سیاستی است که در 5سال گذشته بیشترین امکانات و زمان را به ایران داد تا به سلاح اتمی نزدیک تر شود."
بدینگونه گروه تروریستی مجاهدین نگرانی شدید خود را برای از سرگیری مذاکرات اعلام و خواست خود مبنی بر تحریمهای فراگیر تسلیحاتی، دیپلماتیک، تکنولوژیک و نفتی علیه ایران را تکرار و خطاب به کشورهای اروپایی می گوید:
مماشات گران امروز و کسانی که بدنبال دلجویی و کنار آمدن با آخوندهای حاکم بر ایران هستند, می بایست پاسخگوی جنگی باشند که رژیم مذهبی حاکم بر ایران به کل منطقه و جهان تحمیل خواهد کرد.
یعنی این که مذاکره بر سر موضوع هسته ای ایران که بدون شک مورد تأکید و تأیید جامعه جهانی است را به معادله ای می کشاند که ناگزیر به جنگ منتهی خواهد شد!
در حالی که پیشقدمی ایران برای ورود به مذاکرات و عدم اتخاذ مواضع رادیکال، بیانگر نرمش و انعطاف دولتمردان ایران و تصمیم آنها برای حل مسالمت آمیز این موضوع است و طبیعی ترین حالت برای نتایج حاصل از مذاکرات این خواهد بود که توافقی مسالمت جویانه حاصل شود، مطرح نمودن جنگی ناگزیر از سوی مجاهدین معنای خاصی دارد.
از آنجا که رهبران عقب مانده و متوهم مجاهدین خود را قطب عالم امکان فرض می کنند و حضور غیر قانونی و نامشروع در عراق را تنها عامل بقای تشکیلاتشان می دانند، معنای جنگی ناگزیر را باید در برچیده شدن بساط دجال گری رجوی در عراق جستجو کرد، چرا که بنا بر تجارب و شواهد کنونی یکی از نتایج اجتناب ناپذیر مذاکرات، سرآمدن تاریخ مصرف دار و دسته رجوی در عراق خواهد بود.
اما از هراس فوق العاده باند رجوی، از تغییر مسیر وقایع به سمت حل موضوع هسته ای ایران از طریق مذاکره، نکته شایان ذکر آن است که گردانندگان مجاهدین از انقضاء مهلت 60 روزه شورای امنیت یک وعده معهود برای پایان یافتن کار حکومت ایران برای نیروهای محصور و تحت سانسور و اختناق اردوگاه اشرف ساخته بودند و با دامن زدن به این توهم که این دیگر آخرین مهلت برای سرنگونی است و حتماً آمریکا پس ازاین قطعنامه به ایران حمله خواهد کرد، نیروهای روحیه باخته و سرخورده را سر پا نگهداشته و از خروج افراد مسئله دار و معترض تا این موعد جلوگیری کردند.
اما اکنون این حربه نیز مانند سایر ترفندهای باند رجوی از کار افتاده است و باید انتظار سرکوب و فشار بیشتر بر روی نیروهای محصور در اردوگاه اشرف را انتظار داشت.
ایران دیدبان
____________________________
* – حتی در میان نئومحافظه کاران نیز اکنون اختلاف شدیدی برای حمله به ایران وجود دارد.