زنان و مردان درون فرقه رجوی در شرایط بسیار سخت معشیتی سال ها و ماه ها در گرمای سوزان و سرمای وحشتناک بیابان های عراق در سوله هایی با شرایط غیر بهداشتی و گاه تا ۱۰۰ نفر در یک مکان به سر می بردند.
به گزارش فراق، در بخش سوم بررسی طرح های تبلیغاتی فرقه رجوی در رابطه با حقوق زنان به دو محور زیر می پردازیم.
« ماده ۴- مشارکت برابر در رهبری سیاسی: زنان باید از حق شرکت در تعیین سیاست های حکومت و اجرای آنها و به عهده داشتن پست های دولتی و انجام وظائف عمومی در تمام سطوح حکومتی برخوردار باشند.من پیشنهاد خواهم کرد درراستای رفع نابرابری دولت نیمی از اعضای کابینه خود را از میان زنان انتخاب کند من هم چنین پیشنهاد می کنم احزاب سیاسی حداقل نیمی از کاندیداهای خود را برای شرکت در انتخابات پارلمان از زنان انتخاب کنند. هر قانونی که منع و محدودیتی برای تصدی زنان در پست های مدیریتی و مشاغل عالی رتبه قضایی و حقوقی قائل باشد فسخ می شود.»
در فرقه بی قانون رجوی، درتصدی مناصب فرقه، چه برای زنان و چه مردان قانون مشخصی وجود نداشته و ندارد. گرچه به ظاهر رجوی ها با یک برنامه نمایشی اعلام نمودند فرماندهی قسمت های مختلف با زنان است اما این یک حرکت دقیقا نمایشی بود که هم مردان را از صحنه های تصمیم گیری و اعتراض حذف کنند و هم صدای مخالفت زنان را با بهانه اینکه به شما امتیازات مثبت دادیم قطع کنند. تمامی تصمیم گیری ها و مواضع اجرایی از طرف شخص رجوی انجام می شد.
مریم قجر عضدانلو در جلساتی که می گذاشت می گفت: «شما افرادی که به عنوان شورای رهبری و فرمانده انتخاب کردیم در این قد و قواره و صلاحیت نیستند. گذاشتیم تا روزی که بشوید… بالاترین و مهم ترین نکته در تشکیلات گوش به فرمان مطلق از بالا، اطاعت و همراهی کردن است.» کوچکترین مخالفت و اعتراض و حتی اظهار نظر برابر با عزل بود. به همین دلیل به کرات مشاهده می شد در کوتاه مدت، زنانی را که در صدر مراکز و فرمانده بخش های نظامی قرار داشتند سقوط می دادند و به جای آنان زنان بی تجربه دیگری می گماردند و این دور بی پایان ادامه داشت تا هیچ زنی احساس برتری نکند و باعث ناامنی رجوی ها نشود.
علاوه بر متدولوژی و ایدئولوژی های فرقه ای مریم قجر که به زنان القا می کرد همه باید رهبر را بپرستید، ستایش کنید و همه زندگی مال و جان تان متعلق به اوست، مسعود رجوی خود نیز همه را تحت کنترل داشت. او با بدترین الفاظ زنان را مورد نکوهش، سرزنش، و استهزا قرار می داد. در جلساتی که برگزار می کرد، زنان را مورد خطاب قرار داده و می گفت، «شما مغز گنجشکی دارید و مایه عذاب هستید. من با درخت ها صحبت کنم بهتر از شماها درک خواهند کرد و می گفت فهم شما از مسائل سیاسی و ایدئولوژیکی دو درصد هم نیست».
او که در زمان دولت صدام یکه تازی می کرد، بارها زنان را مورد تهدید قرار داده و می گفت «زن بریده نداریم. هر کس که می خواهد از سازمان خارج شود از این بابت کم آورده که دنبال شوهر است.» به همین ترتیب بسیاری از زنان شورشگر سازمان را شخصا محاکمه کرد.
مسعود رجوی به همراه مریم قجر در جلسات جمعی زنان ناراضی را مورد مواخذه و محاکمه قرار می داد و آنها را محکوم به مرگ می نمود. سپس با ترفند و دجالیتی خاص مریم عجوزه وارد صحنه می شد و می گفت من شفاعت فلان فرد را می پذیرم و با سناریوهای تنفرانگیز شخصیت سوژه های مورد نظر را له کرده و با وارد نمودن فشارو تنش های عصبی آنها را مجبور به ماندن در فرقه و تحت کنترل می کردند.
به همین دلیل تعداد قابل توجهی از زنان از ترس دچار شدن به چنین سرنوشت هایی به ظاهر به مناسبات ظالمانه فرقه تن می دادند و برای فرار از عقوبت های آتی خود را همگام و همراه با تشکیلات نشان می دادند. پس از مطلع شدن از قتل افرادی چون مهری موسوی، مینو فتحعلی، زهرا فیض، نسرین احمدی، نغمه حکمی و زندانی کردن ده ها تن، زنان دچار وحشت بیشتری شدند. اغلب مشکلات و انتقادات را به صورت پنهانی و درد دل با دوستان نزدیک خویش در میان می گذاشتند اما در ظاهر مجبور به اطاعت محض از تشکیلات و مریم قجر بودند و این همان خواسته رجوی بود که به اجرا در می آمد.شما می توانید قضاوت کنید فرقه ای که در یک مدل کوچک سازمانی با یک نظامی امنیتی و شگردهای روانی پیچیده اداره می شود و اینگونه زنان را به اطاعت از خویش وا می دارد، دارای چه دجالیت و شیادی است که در محافل عمومی با وقاحت تمام دم از آزادی و برابری و حقوق زنان می زند.
« ماده۵- برابری اقتصادی: زنان باید دارای حقوق مساوی با مردان در برخورداری از سهم الارث هم چنین در انعقاد قرار دادها و اداره اموال باشند. دربازار کار زنان باید از فرصت های برابر با مردان برخوردارباشند. در ازا کار مساوی زنان باید از دستمزد و مزایای مساوی با مردان برخوردار باشند. همچنین از امنیت شغلی و تمام مزایا دردسترسی به مسکن تغذیه مناسب خدمات بهداشتی تحصیل و فعالیت ورزشی و هنری زنان باید از فرصت های مساوی با مردان برخوردار باشند.»
برای قضاوت درباره محور فوق نیز خوب است خوانندگان عزیز کمی نگاهی به افشاگری های جداشدگان و منتقدین و مناسبات فرقه حتی از بیرون داشته باشند. رجوی های دجال به اعضای خود دستور می دادند هرگونه اموال ارث و ثروتی که دارند را به سازمان منتقل کنند و به آنها بدهند. هر زمان مطلع می شدند پدر یا مادر شخصی فوت کرده و دارای اموال باقیمانده ای است بلافاصله او را پای تلفن می بردند و از او می خواستند به خانواده اش بگوید اموالش را تبدیل به پول کرده و برایش منتقل کنند.
آنها نه تنها به جان و زندگی اعضای خود رحم نکردند بلکه تمام اموال و دارایی شان را هم بالا کشیدند. زنان و مردان از زمان ورود به بخش پذیرش می بایست طلا، پول، اقلام قیمتی و حتی پاسپورت مدارک تحصیلی و هویتی خود را تحویل می دادند. آنها به همان دارایی همراه شخص هم راضی نبودند. در قاموس فرقه، برخی از افراد دارای خانواده متمول اجازه تماس داشتند؛ آنهایی که می دانستند می توانند از آنها اخاذی کنند. در دوره های مختلف به خانواده مزبور زنگ می زدند و با ترفندهای مختلف اقلام کلانی دریافت می کردند.
بسیاری از افراد سالخورده و در سنین بالای ۷۰ سال در تشکیلات رجوی حضور داشته و دارند از جمله طوبی و قدسی شهاب الدین، محبوبه باغبان خطیبی، سلطنت رمیم، رضایی، محمد واحدی، مینو اصغری، عذرا خزایی، عباس مدرسی، مهدی فیروزیان، ابراهیم نیک طالعان، فوزیه حبیبی، جمیله ابریشم چی، مادر ابراهیم پور، مرحمت ندری و محمد سیدی کاشانی، غلامحسین صادقی، بتول علوی، مجید عالمیان، میرزا آقا پاک نیت و نورمراد کله جویی که فوت کردند و هیچکدام از کار معاف نبودند و در سخترین شرایط جسمی تا زمان مرگ نیز از آنها بیگاری کشیدند.
زنان و مردان درون فرقه در شرایط بسیار سخت معیشتی سال ها و ماه ها در گرمای سوزان و سرمای وحشتناک بیابان های عراق در سوله هایی با شرایط غیر بهداشتی و گاه تا ۱۰۰ نفر در یک مکان با داشتن یک کوله و یک کیسه خواب نظامی به سر می بردند. نه امکان فعالیت ورزشی داشتند، نه تحصیل و تفریح و یا هنرآموزی اما مدت ۴ سال که سرکرده اصلی فرقه در بهترین اماکن پاریس زندگی می کرد، هزینه ملاقات ها و مهمانی های تشریفاتی اش صدها هزار دلار بود. رجوی آن موقع مستمر پیام می داد که پول نداریم. سهمیه روزانه غذایی اعضا در کمپ اشرف گیاه پنیرک، چهار عدد خرما و یک عدد تخم مرغ بود. به همین دلیل است که می توان گفت یک فرقه مافیایی و ضدبشری صلاحیت ارائه نظریه و اعلامیه درباره حقوق بشر و به ویژه حقوق زنان را ندارد.
مرضیه رئیس‌الساداتی