حسن محمدی، یکی از اعضای ناراضی در فرقه بود که زندگی‌اش در رودخانه‌ای واقع در نوار مرزی ایران و عراق به طرز مشکوکی به پایان رسید.
حسن محمدی یکی از اعضای فرقه رجوی بود که در سال ۱۳۶۵ به دنبال اعتراض های موردی به مناسبات درونی این فرقه، در دادگاه های درون تشکیلاتی سازمان مجاهدین خلق ایران در خاک عراق به اعدام محکوم شد. سران فرقه به منظور شکنجه این فرد قبل از مرگ، وی را مدتی به زندان کردستان عراق و سپس زندان مصباح در شهر سلیمانیه این کشور فرستادند. محمدی پس از تحمل دوران سخت زندان در سلیمانیه موفق به فرار شد و خود را به شهر بغداد رساند. او می خواست با تماس با مسئولین بالای سازمان بپرسد که چرا و به کدام جرم در یک کشور غریب با او چنین رفتاری می کنند.
سران پلید فرقه با نقشه ای دوباره حسن محمدی را به داخل فرقه کشاندند و دوباره در پایگاه سعادتی شهر بغداد برای او دادگاه تشکیل دادند. عباس داوری و محمد حیاتی از گردانندگان این دادگاه بودند و بار دیگر حکم اعدام محمدی را ابلاغ کردند.
مسعود رجوی به منظور فریب اعضا دستور تخفیف در مجازات محمدی را صادر کرد و او را به سمت کارگری در یک انبار باربری گمارد. محمدی حق خروج از انبار را نداشت و هیچ کس نمی توانست از وضعیت وی خبری بگیرد. طی این مدت دو بار توسط چماقداران فرقه مورد ضرب و شتم قرار گرفت و به شدت زخمی و بستری شد. حسن طهماسبی و فردی به نام ماشالله از تهران از عاملین سرکوب وی بودند که در نهایت در یک صحنه سازی شبانه وی را در رود «زاب» واقع در نوار مرزی ایران و عراق سر به نیست کردند.
فراق به نقل از یکی از اعضای جداشده