روز چهارشنبه ۱۶ شهریورماه بود که “ادی راما” نخست وزیر آلبانی در اظهاراتی با متهم کردن ایران به انجام حمله سایبری و آنچه که “تجاوز دولتی” به کشورش می خواند، به تمامی کارکنان سفارت ایران ۲۴ ساعت مهلت داد تا خاک این کشور را ترک کنند.
بیانیه وزارت کشور آلبانی در روز ۱۹ شهریور ماه جاری نیز حاکیست که در پی حمله مجدد به سامانه ثبت ورود و خروج در ۲ گذرگاه مرزی پلیس آلبانی، همه سامانه‌های دولتی شامل سامانه کلی مدیریت اطلاعات برای ثبت ورود و خروج‌ها در گذرگاه‌های مرزی، به صورت موقت بسته شده است.
ادی راما، نخست وزیر آلبانی بار دیگر ایران را مسئول آن دانست.
تیرانا ادعا کرده که نتایج اولیه نشان می‌دهد این تهاجم از سوی همان منبع حمله ۱۵ ژوئیه (۲۴ تیر ماه) بوده که منجر به تصمیم چند روز پیش تیرانا به قطع روابط دیپلماتیک با تهران شده است.
سفارت آمریکا در آلبانی نیز بلافاصله این حمله را محکوم کرد.
سایت رسمی مجاهدین از شروع فاز دوم حمله سایبری به آلبانی صرفا اقدام به درج خبر از قول برخی خبرگزاریهای بین المللی نمود و سعی کرد از جانب مجاهدین هیچ موضعی نگیرد.
حال این سوال مطرح است که چرا رهبران فاسد و بدنام مجاهدین در این قضیه سعی می کنند کمتر وارد شوند. برای پاسخ دادن به این سوال کافی است برخی از انعکاسات حملات سایبری در رسانه های آلبانیایی را مرور کنیم.
نشریه gazetatema.net نوشته است که آلبانی به عنوان یک قربانی و به عنوان یک اسب جنگی علیه تروریسم سایبری قرار گرفته است. در این مقاله اشاره شده که آلبانی قربانی پناه دادن به مخالفان ایرانی شده است. وضعیت آلبانی را با اوکراین مقایسه کرده که ناخواسته به دلیل تحریک طرف مقابل وارد جنگ شده و خواسته است تا غرب یک پارچه به کمک این عضو ناتو بیاید. گفته است که سیستم های آلبانی تا ایمن سازی خیلی فاصله دارد و ممکن است اطلاعات نظامی ناتو نیز به سرقت بروند.
نشریه lapsi.al نوشته است که چرا ایران حملات سایبری علیه آلبانی را متوقف نمی کند و بعد اشاره نموده که حضور و فعالیت مجاهدین خلق امنیت ملی آلبانی را به خطر انداخته است.
نشریه syri.net نوشته است که دولت آلبانی در حال سقوط است. ما عملا در جنگ هستیم. چرا جلسه بحران ملی تشکیل نمی شود؟
نشریه jugulajm.net اوضاع آلبانی را بعد از حمله هکرها هرج و مرج کامل توصیف کرده است.
اما تیتر نشریه balkanweb.com از همه جالب تر است: “شمارش معکوس تا فاجعه”
به نظر می رسد حمله سایبری به زیرساخت های کشور آلبانی بیشتر از اینکه به سود مجاهدین تمام شود به زیان این فرقه تمام شده است. بنابراین مجاهدین از ترس تحریک مردم این کشور بر علیه این فرقه و درخواست اخراج آنان از آلبانی سعی کرده است به لحاظ رسانه ای بیشتر از این خود را وارد این معرکه نکند. تا این موج از سرشان عبور کند.
ظاهراً برآورد مجاهدین این بود که این حمله می تواند بقای این فرقه در آلبانی را – با رودرو قرار گرفتن این کشور با ایران و بلافاصله مواضع سرسختانه آمریکا و ناتو بر علیه جمهوری اسلامی ایران – تقویت کند ولی آنچه که در عمل اتفاق افتاد برخلاف میل آنان بوده است.
در همین رابطه گفتنی است در تاریخ ۱۷ شهریور کارین ژان پی‌یر، سخنگوی کاخ سفید در پاسخ به اینکه آیا پس از حملات [ادعایی] سایبری جمهوری اسلامی به آلبانی که منجر به قطع روابط دیپلماتیک تیرانا با تهران شد، احتمال استفاده از ماده پنج پیمان ناتو علیه ایران وجود دارد، گفت: تصمیم‌گیری کشورهای عضو ناتو در مورد استناد به این ماده و اقدام جمعی اعضای ناتو علیه ایران، با هر یک از کشورهای عضو خواهد بود. او تاکید کرد: هر یک از اعضای ناتو باید به صورت مستقل در مورد چگونگی پاسخ به حملات سایبری تصمیم بگیرند.
بدیهی است بعد از ممانعت از برگزاری گردهمایی های مجاهدین در پاریس و اخراج مریم رجوی از فرانسه و اتحادیه اروپا، برگزاری هرچه بزرگتر این گردهمایی در کشور آلبانی برای مجاهدین و قدرت نمایی در آن امری بسیار حیاتی بود.
بنابراین عدم برگزاری آن به عنوان یک نقطه عطف در افول سیاسی مجاهدین در نزد حامیان سیاسی این فرقه به حساب می آید.
برجسته کردن حمله اولیه سایبری به زیرساخت های آلبانی توسط مجاهدین و نسبت دادن آن به ایران که در تاریخ 15 ژوئیه (چند روز قبل از گردهمایی مجاهدین که قرار بود در تاریخ اول و دوم مرداد امسال در آلبانی برگزار شود) انجام گرفت دقیقا برای تحت الشعاع قرار دادن عدم برگزاری گردهمایی مجاهدین در آلبانی بوده است.
اما همچنانکه فوقاً هم گفته شد مواضع رسانه های آلبانی از دو حمله سایبری انجام شده به زیرساخت های این کشور و متهم کردن مجاهدین به عنوان عامل اصلی این فتنه باعث گردید به تدریج سران فاسد و بدنام مجاهدین از ترس مردم آلبانی فتیله فعالیت های رسانه ای خود در این کشور را پائین بکشند.
حمله مجاهدین به میز کتاب آسیلا هم باعث شد آنان به نوعی در مقابل مردم آلبانی که در پیوند با آسیلا فعالیت می کردند قرار بگیرند و امنیت آنان را به خطر بیندازند. لذا بعد از فضای ضد مجاهدینی که در رسانه های آلبانیایی شکل گرفت این فرقه به طرز واضحی فتیله فعالیت های رسانه ای بر علیه آسیلا را هم پایین کشید.
دولت آلبانی با پذیرش فرقه رجوی در خاک کشورشان و فراهم کردن امکانات برای سازماندهی حملات سایبری بر علیه ایران، مردم این کشور را در جنگی وارد کرده است که هیچ سودی برای آنان نداشته و خواست آنها هم نیست.
مجاهدین یک گروه تروریستی خطرناک است که در ایران مرتکب انبوه قتل و جنایت و ترور شده که می تواند حضورشان در خاک آلبانی برای مردم این کشور نیز خطرآفرین باشد.
ضمن اینکه باید گفت اگر از حضور مجاهدین در خاک عراق به مردم این کشور سودی رسید حتما برای مردم آلبانی نیز خواهد رسید. یکی از خاطرات تلخ برای مردم عراق کشتار مردم کردستان این کشور در بهار سال ۱۳۷۰ در جریان جنگ اول خلیج فارس، بود که بدست سازمان مجاهدین اتفاق افتاد.
بنابراین منطقی ترین راه برای دولت آلبانی در راستای حمایت از مردم این کشور برچیده شدن اردوگاه این گروه در آلبانی و حمایت حقوقی از تک تک اعضای محصور و خواهان جدایی در آن از یک سو و طبعاً تحویل سران جنایتکار این فرقه به دولت ایران از سوی دیگر است تا در یک دادگاه رسمی براساس قوانین بین المللی محاکمه و مجازات شوند.
نویسنده : یوسف اردلان