آیا عراقی کردن آلبانی، اتفاق خواهد افتاد؟

در دهه نود شمسی، پس از توافقات پشت پرده مریم رجوی با آمریکایی ها، مبنی بر حذف کامل مسعود رجوی و پاک کردن گذشته تروریستی سازمان و انداختن همه جرائم نظامی و تروریستی به گردن وی و پس از دیگر توافقات مبنی بر سرسپاری کامل مریم رجوی به آمریکائی ها، سازمان از لیست تروریستی آمریکا حذف شد و بدنه سازمان به کشور آلبانی انتقال یافت.

از همان روز اول لابی گری های دلاری مریم رجوی با سران آلبانیایی شروع شد و او تلاش کرد جناحی از آلبانی اعم از سیاسی، امنیتی و پلیسی را به سمت خود جذب کند. آلبانی هم کشور فقیری است و هم از آمریکا حرف شنوی کامل دارد، در ابتدای امر رفته رفته، قشری خودفروخته از پلیس و … فریب ترفند های رهبران مجاهدین را خوردند، زمانی که آقای مصطفی محمدی به آلبانی برای ملاقات با دخترش سمیه رفت، این زد وبند در اوج بود و بارها مصطفی و همسرش توسط چماقداران رجوی ، مورد حمله و هجوم قرار گرفتند. لایه ای کم عمق از دولتمردان آلبانی نیز به سفارش آمریکا، برخی مراکز فرهنگی و همچنین سفارت ایران را محدود کردند با این تصور که جداشدگان از این منشاء تغذیه می گردند، اما بعد متوجه شدند که جداشدگان بصورت مستقل عمل می کنند، زمان که گذشت و ریزش از بدنه سازمان آغاز گشت، افشاگری های جداشدگان نیز شروع شد. جداشدگان که پس از طی هفت خوان رستم موفق به نجات جان خود از شر این فرقه شده بودند، مجال یافتند که انتقادات خود به سازمان مجاهدین را مطرح کنند و این زخمی نبود که بشود آن را پانسمان و مخفی کرد.

بخشی از سازمان که ماموریت یافته بود برخی دولتمرادان آلبانی و پلیس را بخرد، از هر راهی که رفتند به جداشدگان از سازمان خوردند که مانع و سدی جدید بودند. مریم رجوی که دیگر پس از اخراج از فرانسه و آلبانی نشین شدن، سخت در تنگنا و بن بست قرار داشت، دستور تهاجم به جداشدگان را صادر کرد، در موارد متعدد شاهد بودیم که جداشدگان را با بهانه های واهی دستگیر و یا بازداشت می کردند.

تاسیس انجمن آسیلا نقطه عطفی در حیات جداشدگان و بلوغ افشاگری های آنها در آلبانی بود، جداشدگان با اخذ تمام مجوزهای قانونی، موفق شده بودند، رسما اعلام موجودیت کنند و به حضور و انتقادات خود جامه قانونی بپوشانند، اما مریم رجوی که چون ماری زخم خورده ، به خود می پیچید، آخرین زور خود را زد و با هماهنگی ارباب خود و ایادی آمریکا در آلبانی، تهاجمی گسترده را برای بازداشت و تفتیش منازل جداشدگان شروع کرد که چون چیزی در چنته نداشت، این حرکت نیز در نطفه خفه شد و اتفاقا پلیس آلبانی را به کنکاو حول علت این حمله های کور واداشت.

مریم رجوی که از این حملات طرفی نبسته بود، دستور حملات فیزیکی به میز کتاب و نمایشگاههای جداشدگان را صادر کرد، با این خیال که با این هوچیگری ها فعالیت های فرهنگی جداشدگان را محدود کند، اما چون فعالیت های انجمن آسیلا قانونی و با مجوزات قانونی بود، این حرکت مزدوران و چماقداران رجوی هم با بازداشت پراکنده مهاجمین پایان یافت و تیر مریم رجوی باز هم به سنگ خورد.

صدام حسین در عراق، خیلی این رجوی ها را بد بار آورده بود، در عراق با دست باز هم اعضای سازمان را زندانی و شکنجه می کردند، هم مردم عراق را به هر نحو دلخواه سرکوب می کردند، برای همین هم در طی سالهای اقامت در عراق ، حتی به تعداد انگشتان یک دست ، اعضای سازمان موفق به فرار و جدائی نشدند، اما از روزی که سازمان پا به آلبانی گذاشت ، ریزش های گسترده از سازمان شروع شد، تا کنون نیز با عددی نزدیک به 500 تا 600 نفر جداشده مواجه هستیم. سران سازمان هرگز فکر نمی کردند که نخواهند توانست آلبانی را عراقیزه بکنند! این همه جدایی و فرار از تشکیلات، در حالی است که هنوز پای خانواده ها به آلبانی باز نشده است، اگر کاتالیزور خانواده ها را نیز وارد معادلات رجوی ها بکنیم، در مدت زمان کوتاهی، علی خواهد ماند و حوض اش.

خانم مریم رجوی باید بداند که هرگز آلبانی، عراق و آن بهشت موعود برای او نخواهد شد، اول اینکه صدام حسین و لب مرز ایران وجود ندارد، دوم اینکه مسعود رجوی وجود ندارد و از معادلات فرقه حذف شده است، سوم هم اینکه نیمچه دمکراسی در آلبانی وجود دارد که در عراق وجود نداشت.

پس، اگر میزمان را واقع بینانه بچینیم، روند جدایی و فرار از فرقه رفته رفته افزایش می یابد، رفت و آمد ها به درون حصارهای فرقه تقلیل خواهد یافت، نشست های فرقه از حضوری به مجازی و بی اهمیت بودن سوق خواهد گرفت و نگاه مردم آلبانی و دولتمردان به این فرقه، وارد فاز واقع بینی و نفرت از سران فرقه پیش خواهد رفت و اینکه برای پیشرفت و پیوستن به اتحادیه ی اروپا، باید مانع نقض حقوق بشر در کشور خود شوند و مامن تروریست ها نباشند، نهایتا هم بدلیل کارکردهای ضد حقوق بشری سران فرقه ، به این نتیجه خواهند رسید که باید این زگیل سرطانی را از کشور خود جدا کنند.

فرید