سالیان پیش شاعره ای تجربه گر در تهران برای دلش شعر می نوشت و برای دل ما در وبلاگش می نگاشت، یکی از وابستگان فرقه رجوی که خودش را شاعر و محقق و اندیشمند می خواند شعری از این شاعره سرقت کرده و به نام خودش چاپ کرده و در مراسم فرقه خوانده بود که با سند افشا شد و سارق مجبور به عذرخواهی گردید و نوشت فکر کردم شعرخودم بوده چون لا به لای یادداشت های خودم آن را نوشته بودم و برای ماست مالی نوشت همه شعرهای من دزدی است من از زخم و درد و رنج مردم شعرهایم را می دزدم و….
خانم سمیرا محمدی در وبلاگش یادداشتی همراه با شعری از سعدی خطاب به خانواده های انجمن نجات نوشته است که در زیر می خوانید.
سلام! خانواده هایی که عزیزانتان دراسارت مجاهدین خلق هستند و اجازه ملاقات و حتی رد و بدل کردن نامه را به شما نمی دهند؛ سلام! مادر، پدر، دختر، همسر، خواهر، برادر و پسری که عزیزتان را نمی بینید. سلام!
تندرستان را نباشد درد ریش
جز به همدردی نگویم درد خویش
گفتن از زنبور بی حاصل بود
با یکی در عمر خود ناخورده نیش
تا تو را حالی نباشد همچو ما
حال ما باشد تو را افسانه پیش
سوز من با دیگری نسبت مکن
او نمک بر دست و من بر عضو ریش
هر کس با این جماعت نا به کار کارش گره خورده می داند و بس، که چه گروه حقیر و زبان نفهم و بد دهانی هستند. من که شعرم را دزدیده بودند و در ظاهر عذر خواستند شاهدِ صدها ایمیل فحاشی و تهدید و تهمت بودم، وای به شما که می دانم چه سختی ها کشیده اید و خواهید کشید، امیدوارم علاوه بر اجر این سختی ها؛ شادی دیدار به کامتان شیرین شود.
به قول سعدی: بزرگان چشم و دل در انتظارند عزیزان وقت و ساعت می شمارند
و اما شعر این حقیر (سمیرا محمدی) تقدیم به شما خانواده ها:
ناکسان، هرچه خوبست را ز ما دزدیده اند
هرچه کارا، هرچه زیبا و به جا، دزدیده اند
شعر من، فرزند دلبند شماست
شوق من، شادی و لبخند شماست
از شعار و از قیام و انقلاب
از عقاید، از کلام و از حجاب
نه جوانه می برند باغش کنند
دفتر عشق می دزدند اوراقش کنند
دزد را با آی دزد افشا می کنند
گیر اگر افتد چه بد تا می کنند
طوق لعنت دور گردن، در خیابان می برند
آبرویش را، بهر عبرت می برند
اینک این رسوا شده دزد و خیابان شما
اینک این تیر و سینه دزد و قاتل جان شما
سامان نجاتی