هر چند این روزها سران پلید فرقه مجاهدین خلق تلاش دارند تا مشکلات درونی خود به ویژه مسائل اعضای گرفتار را تحت الشعاع مسائل حاشیه ای اخیر قرار دهند و یا به نوعی آنرا در اذهان عمومی، خانواده های چشم انتظار و انظار بین المللی به فراموشی بسپارند، ولی رفتار و منش اعضای گرفتار که یکی پس از دیگری مسیر فرار از زندان رجوی را در پیش گرفتند فقط یک حکایت دارد که اعضاء به جان آمده تصمیم گرفتند به زندگی در اسارت رجوی پایان دهند .
روند و سیر تاریخ این واقعیت را در ذهن ما شکل میدهد که زندگی یک مبارزه دائمی است و مجموعه ای از فرایندها، اعمال واکنشهای ما آنرا شکل میدهند و یا به عبارتی زندگی صفحه سفیدی است که خطوط نقاشی ما آنرا معنا می بخشد. سبک زندگی آزاد عبارت است از مجموعه های رفتاری، اجتماعی و همگرا و تعامل با شرایط محیطی که نهایتا تمایلات ما را فراهم می سازد.
مسعود رجوی و مریم قجر سرکردگان فرقه ضد انسانی مجاهدین با تفکرات و روشهای فرقه ای اعضای گرفتار را مجبور کردند تا سیستم اخلاقی دو گانه ای نسبت به واقعیت ها و بطور خاص به زندگی داشته باشند. متاسفانه سبک زندگی اعضای فرقه بر مبنای محدود سازی، قطع رابطه با محیط بیرون و تغییر جهان بینی به ویژه در رابطه با خانواده هایشان پایه گذاری شده است و اینگونه به افراد القا می کنند که هر عضوی که فرقه را ترک می کند زندگی واقعی و جاویدان را در بیرون درک نخواهد کرد و با این ترفند ها مانع خروج اعضای گرفتار از فرقه می شوند. حال با گذر زمان و کنار رفتن پرده ها، چهره واقعی رجوی برای اعضای به جان آمده آشکار شده و به این واقعیت پی بردند که آزادی و زندگی جاویدان به معنای واقعی کلمه حالتی است که چیزی محدود به چیزهای دیگر نباشد.
در جایی تصویر گلی زیبا را مشاهده کردم که از دل شکاف زمینی لم یزرع سر از خاک بیرون آورده بود و به خورشید لبخند میزد. نا خواسته به یاد زنان و مردان اعضای گرفتار در فرقه مجاهدین افتادم که واقعا پر از زندگی اند اما متاسفانه در اسارت رجوی گرفتار شدند و تا کنون هیچ مرجع بین المللی و مدعی حقوق بشر، سران مجاهدین را بابت نقض حقوق بشر پاسخگو نکرده است. امید است اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد و مسئول دیدبان حقوق بشر برای یکبار هم که شده سری به مقر اشرف 3 بزنند و از وضعیت حقوق انسانی اعضای مجاهدین مطلع شوند به امید آن روز.
صمد اسکندری