تا اولین ساعات امروز 16 بهمن، بیش از بیست و دو خبرگزاری و رسانه مختلف در خصوص اکران خصوصی فیلم “سرهنگ ثریا” با حضور خانواده های چشم انتظار در چهل و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر گزارش و خبر منعکس کرده اند.
خانواده های متاثر با چشمان اشک آلود، این فیلم که یکی از بحث برانگیزترین فیلم های جشنواره امسال فیلم فجر لقب گرفته و مورد توجه ویژه خبرنگاران و رسانه ها واقع گردیده است، را به تماشا نشستند.
تعداد زیادی از خانواده های عضو انجمن نجات استان تهران و سه استان همجوار به شوق دیدن فیلم در اکران خصوصی افتتاحیه از ساعتها قبل در پردیس سینمایی ملت در تهران با دعوت عوامل فیلم جمع شده بودند. دیدار و ملاقات آنها که روزگاری باهم جلوی درب اشرف برای رهایی فرزندانشان فریاد میزدند و نیز همدلی و صمیمیت آنها، حتی ساعتها قبل از فیلم مورد توجه خبرنگاران مستقر در پردیس ملت قرار گرفته بود. من بارها و بارها در مقابل پرسش آنها قرار گرفتم که مجبور به توضیح شدم، توضیحاتی که گاه برایشان باورکردنی نبود .
خبرنگاران جوانی حاضردر پردیس ملت بودند که اطلاعات سینمایی کامل داشتند و از چند و چون فیلم نیز با خبر بودند، اما از فرقه رجوی چیزی نمی دانستند. یکی پرسید مگر بعد از جنگ هم اینها هنوز وجود دارند؟ یکی میگفت اینها همانها هستند؟ و دیگری می پرسید یعنی اینها اینقدر احمق هستند که بعد از مرگ صدام و حمایت های صدام از آنها با همان اسم قبلی خودشان را معرفی کنند؟ چرا اسم خودشان را عوض نکردند؟ از عراق به کجا رفتند؟ در جواب همکاری با صدام چه میگویند؟ این بچه ها که خانواده ها عکسشان را در دست دارند الان کجا هستند؟ و دهها سئوال دیگر که اگر حامیان فرقه رجوی بدانند که مردم ایران بخصوص نسل جوان اینقدر با این فرقه بیگانه هستند هرگز حاضر به حمایت از آنها نخواهند شد.
اما بعد از مشاهده خانواده ها دیگر خبرنگاری از ضرورت تولید چنین فیلمی سئوال نمی کند، چون هنوز این خانواده ها هستند و با عکس عزیزانشان در دست ایستاده اند و به قول بخشی از دیالوگ ثریا خانم در فیلم، “اگرجهنم هم باشد برای نجات بچه ها خواهیم رفت”.
فیلم ساعت 4 بعد از ظهر روز جمعه 14 بهمن در 4 سالن مجزا در مجموعه پردیس سینمایی ملت همزمان به نمایش در آمد که در لحظات اول هر چهار سالن کاملا پرشده بود و برخی روی پله ها نشسته و برخی کنار دیوارها ایستاده بودند.
اشک و ناله و آه و صداهایی که تایید صحنه های فیلم است در بین خانواده ها شنیده میشد. صداهایی از جمله: “اینجا بود که طوفان خاک آمد. اینجا سه نفر فرار کردند از فرقه، چرا نشان نداد؟ چقدر سنگ زدند بهمون و……”
بعد از فیلم مادری نای خویشتنداری نداشت و حالش خراب شد در حالی که ضجه میزد و روی زمین افتاده بود. خانواده های دیگر و عوامل فیلم و خانم لیلی عاج برای کمک و دلداری و مراقبت و اهل رسانه برای گزارش دورش جمع شده بودند.
نشست خبری که برگزار شد سئوال و ابهام از فرقه و فیلم چندان زیاد بود که در زمان تعیین شده نمی گنجید. در دقایق پایانی به خواست خبرنگاران و با دعوت تهیه کننده فیلم، خانم عبداللهی به روی سن دعوت شد و در حالی که عکس فرزندش را در دست داشت در کنار عوامل فیلم نشست و صحبت کرد .
برای دانلود اینجا را کلیک کنید.
در پایان و بعد از تشکر خانم عبداللهی از مهندس ابراهیم خدابنده مدیر عامل انجمن نجات، آقای خدابنده با تقدیم دو لوح تقدیر جداگانه از جانب انجمن نجات از خانم لیلی عاج، خانم ژاله صامتی و خانم عبداللهی تشکر کرد.
تجدید خاطره و یادآوری روزهای تلخ و هم پیمانی و تجدید عهد برای تلاش با پذیرش هر سختی، چاشنی خداحافظی خانواده ها از همدیگر در پایان مراسم بود. به همراه گل واژه های “به امید دیدار عزیزان”، “انشاالله جشن دیدار” و “ای کاش در همین سالن با عزیزانمان ملاقات کنیم جلوی چشم همین خبرنگارها”.
این برنامه با انبوه مصاحبه های خانم عبداللهی و خانواده ها با رسانه ها تا ساعاتی بعد همراه بود.
گزارش: سامان نجاتی