روایتی از پیوستن تا رهایی – قسمت سوم

در قسمت دوم مطلب تا نقطه نجات از چاله اسارت ارتش عراق و افتادن در چاه ویل مجاهدین توضیح دادم .
این قسمت از داستان، بسیار داغ و هیجانی ست. بعد از 9 سال اسارت سخت و طاقت فرسا حال به همراه “هموطنان ایرانی” که خیلی هم مهربان و خوش برخورد و با محبت بودند در اتوبوس های شیک و مجلل بسمت مقر سازمان در پادگان اشرف رفتیم.
اما این شیرینی، پایان تلخ و مخربی داشت. کاروان اسرای آزاد شده در اتوبوس های اجاره ای مجاهدین از پادگان (اردوگاه ) رمادیه حرکت کردند، دیگر از چشم بند و دست بند خبری نبود. اسرا در طول دوران اسارت به ندرت فقط برای بیمارستانهای داخل شهری یا بغداد یا رمادی از اردوگاه خارج شده بودند.

در مسیر حرکت خوشحال و شاداب، سر از پا نمیشناختیم و با نمایندگان مجاهدین که همراه ما بودند گرم خوش و بش بودیم. تا اینکه بعد از طی مسافتی نسبتا طولانی به ورودی پادگان اشرف رسیدیم .در قسمت ورودی کمپ اشرف زنان و مردانی تجمع کرده بودند و منتظر رسیدن ما بودند تا از ما استقبال نمایند.

ابتدا به گرمی و چرب زبانی و محبت های فراوان مورد استقبال قرار گرفتیم و بسرعت در صف های چکاب پزشکی قرار گرفتیم .
تست ها و آزمایشات انجام شد و بعد از آن ما را در یگانهای به اصطلاح ارتش آزادیبخش تقسیم کردند. هر تعداد از اسرا به یگانی تحت نام لشکر تقسیم شدیم که تعداد نفرات در این لشکرها تقریبا بین 150 تا 200 نفر بود .ما که نظامی بودیم اطلاعاتی از آمار و ارقام لشکرها داشتیم بهمین دلیل متعجب شدیم و اولین تناقض در ذهن ما شروع شد .

این چه لشکریست ؟! این آمار در ارتش کلاسیک یک دسته هم نیست !

ما هنوز گیج و مات و مبهوت بودیم و گاهی منتظر کابل عراقی بودیم که با فحش و کتک ما را بداخل بند های اردوگاه ببرند. همواره به اطراف خود نگاه می کردیم تا ببینیم از مامور عراقی خبری نیست!

ما را به سالن غذا خوری بردند، تقریبا موقع نهار بود .در این سالن نیز مورد استقبال و پذیرایی قرار گرفتیم. بعد از نهار ما را به آسایشگاهها بردند و بدون اینکه اساسا سوال شود چه کسی آماده پیوستن به ارتش آزادیبخش هست و چه کسی میخواهد به خارج برود لباس و یونیفرم نظامی بین ما توزیع کردند . تناقضات بعدی در اذهان برخی افراد شروع شد .من ذهن کنجکاو و شکاکی داشتم و به همه رفتارها و برخوردشان با شک و تردید نگاه میکردم .

قسمتی از این شک و تردید محصول خصوصیات اخلاقی و ذهن خودم بود و قسمتی دیگر نتیجه مشاهده برنامه های تلویزیونی موسوم به سیمای آزادی بود که روزانه ساعاتی در تلویزیون عراق در اردوگاه پخش میشد .

برنامه های سیمای آزادی به علت اینکه با مجاهدین وحدت دیدگاهی و ایدئولوژیک نداشتم همواره برایم سوال و شک برانگیز بود و تناقضاتی بین ادعا و رفتار در این برنامه ها مشاهده میکردم .

از نحوه پذیرایی و توزیع غذا، خدمات رسانی احساس کردم که مجاهدین بطور حساب شده و دقیق میدانند ما در اردوگاه چه نقاط ضعف و کمبودی داشتیم، حالا برای جذب حداکثری روی همین نقاط مانور میدهند. مثل غذاهای ایرانی، مشکلات بهداشتی و کمبود  صابون و شامپو و وسایل حمام، لباس و سایر کمبود های اردوگاههای عراقی. همه این اقدامات مجاهدین در همان روزهای اول مرا مقداری متناقض کرد و موجب شد که به تمام کارها و تصمیماتشان و اقداماتی که انجام میدهند با دید شک و تردید و ریشه یابی نگاه کنم .

هنوز استقبال گرم و عاطفی مردان و زنان مجاهد این اجازه را نمیداد که سوال کنیم مسیر رفتن و اعزام به اروپا که قول دادید چطور است و از کی شروع میشود .

عمده افرادی که به سازمان پیوسته بودند هنوز در شوک رهایی از اسارت نیروهای عراقی بودند و به طور ناخود آگاه منتظر داد و فریاد و فحش و کتک کاری عراقی ها بودند . در اوج ناباوری خودمان را فریب میدادیم و قانع میکردیم تا از این آزادی عمل و بهداشت و تغذیه مطلوب دلی از عزا در بیاوریم .همه می خواستند به باور و یقین برسند که قطعا از اردوگاه اسرا خارج شده اند.

در لابلای این خوف و رجا و باور و ناباوری وشک و تردیدها، مسئولین سازمان مجاهدین خلق نیز کار خود را میکردند و از اینکه نیروی زیادی جذب کرده بودند از خوشحالی سر از پا نمیشناختند و سخت سرگرم سازماندهی و آموزش ما بودند.ما در یگانهای مختلف تانک، نفربر، توپخانه، پیاده مکانیزه و … سازماندهی شدیم.

ادامه دارد …

علی مرادی