سازمان مجاهدین خلق از نقطه آغاز فعالیت خود در بیش از نیم قرن پیش، مشی مسلحانه را به عنوان روش مبارزه خود برگزید و در ادامه مسیر پر فراز و نشیبش همواره بر طبل مبارزه خشونت آمیز (مسلحانه) کوبید و پایبندی به این مشی را “بر سر موضع” ماندن خواند که تا امروز در رسانه‌های تشکیلات به عنوان ویژگی ستودنی اعضای تشکیلات از آن یاد می‌شود.
اگر چه سازمان در یک برهه زمانی خاص که تلاش و هزینه بسیار کرد تا از فهرست سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا و کنگره آمریکا خارج شود، ادعا کرد که مشی مسلحانه را کنار گذاشته است اما واژگان خشونت‌آمیزی چون تهاجم، انفجار و به آتش کشیدن، کماکان تا به امروز به عنوان کلید واژه‌های اصلی مجاهدین خلق از جمله پرکاربرد‌ترین مفاهیم در رسانه‌های مجاهدین خلق بوده‌اند.
در پی حوادث سال گذشته در ایران، تولیدکنندگان محتوا در رسانه‌های تشکیلات رجوی، مقالات مطول و مفصلی در توجیه و مدح مشی مسلحانه نوشتند. در راستای این سفسطه بازی‌ها، تصاویر منتسب به فعالیت‌های کانون‌های به اصطلاح شورشی عزم جزم سران مجاهدین برای مبارزه خشونت‌آمیز را تایید کرد. حتی در برخی از تصاویر اعضای کانون‌های شورشی سلاح در دست دارند و مفتخر به مبارزه مسلحانه با جمهوری اسلامی هستند.
خبرهای مربوط به تهاجم عوامل مجاهدین خلق و منفجر کردن و به آتش کشیدن اماکن مختلف در شهرهای ایران، که با هر متر و معیاری رفتار تروریستی محسوب می‌شود، با فخر و مباهات در رسانه‌های مجاهدین خلق منتشر می‌شود. این اخبار به طور منظم و روزانه در رسانه‌های این فرقه پخش می‌شوند چندان که هر مخاطبی که مروری کوتاه بر رسانه‌های مجاهدین داشته باشد به سادگی فعالیت‌های تروریستی را بخشی از عملکرد این تشکیلات درمی‌یابد.
آنچه مسلم است و مطابق با کنوانسیون چهارم ژنو، همه ابعاد ارعاب و تروریسم ممنوع هستند. جامعه بین المللی نیز می‌پذیرد که خشونت در هر شکل و شیوه‌ای یکی از جدی‌ترین تهدید‌ها علیه صلح و امنیت جامعه است و هر اقدام تروریستی فارغ از انگیزه، زمان، مکان و عاملانش، عملی جنایتکارانه است. بنابراین، سران سازمان مجاهدین خلق چنان که آشکارا اعلام می‌کنند هنوز بر سر موضع هستند و باید برای خشونت‌هایی که در طول پنج دهه گذشته علیه شهروندان، غیرنظامیان و حتی اعضای خود مرتکب شده‌اند و تا امروز ادامه دارد در یک دادگاه بین المللی صالح مورد محاکمه قرار بگیرند.
مزدا پارسی