امید مفهومی زندگی بخش است ونداشتن امید مایه ی رنج دائمی هرانسانی است. بیهوده نگفته اند که آدمی به امید زنده است. اما کدام امید؟!
زیباتر از جهان امید ای دوست
در عالم وجود، جهانی نیست …
این نوع امید که بیت شعر فوق را درباره اش آوردم ، البته که قوت قلب وتوان زانوان هرانسانی درشرایط ناگوار زندگی اوست واین شرایط به وفور به سراغ انسان میآید.
امیدی که من برضرورت داشتن اش پای می فشارم ، خاص انسان هایی است که منتظر حل مشکلات شخص خود وهمنوعان شان بوده و آثار مثبتی را درارتقای زندگی و قابل تحمل کردن حرمان ها وشکست ها باقی میگذارد و از ارزش انسانی والایی برخوردار است وبه زندگی و حتی درد و رنج آن معنا ومفهومی متعالی میدهد.
اخیراً مقاله ای با موضوع امید در سایت منتسب به مجاهدین خلق درج شده است. البته که امیدی که در این مطلب آورده شده سنخیتی با مفهوم عمیق امید که در بالا به اجمال بیان کردم ندارد.
من سالهاست که به واسطه ظلمی که رجوی در حق خانواده ام روا داشته است، حرکات و فعالیت ها و بینش فکری این گروه را از نزدیک دنبال کرده ام. در این مدت رهبران مجاهدین خلق را انسان نماهایی یافته ام که به چیزی جزمنافع شخصی حقیر خود وارضای شهوات حیوانی شان نیاندیشیده اند وچون دراین راه دچار زیاده خواهی غیرقابل تصوراند، وجود نحس شان ازحرص وآز پایان ناپذیری لبریز است وازآنجا که دست یافتن به این امتیازات نامشروع ، دردنیای واقعی ممکن نیست، همواره باید درامید بدست آوردن آنها باشند وطوری که خودشان اذعان دارند، مدام برای آن والبته با استثمار اعضا وهواداران خود تلاش میکنند.
به واقع امید هم مفهومی است که باید تفکر و جریان پشت آن را دید تا قابل ارزش گذاری باشد.
این که رهبران مجاهدین خلق سالهاست به امید رسیدن به قدرت، انسان های زیادی را قربانی کرده اند و افراد بسیاری را از زندگی و از امید و هر چه انسانیت است تهی نموده اند، امیدی حقیقی و قابل ستایش نیست.
رهبران مجاهدین برای برآوردن این آزوطمع خود دست به ترور زده ومیزنند، بذر کینه ی تخم ونفاق را درجامعه می پراکنند، به دشمنان آدم خوار این ملک وملت آدرس های مناسب میدهند تا ضربات خود را هرچه سنگین تر وعمیق تر برهستی اجتماعی وسیاسی ما وارد کنند، بساط خرابکاری برپا میکنند و شب وروز درباب فواید این تخریبات قلم فرسائی کرده ونعره میکشند وامیدوارند که عمق و وسعت این جنایاتشان هرچه بیشتر شود و جنون قدرت وشهرت طلبی شان ارضا گردد.
سرکردگان سازمان مجاهدین خلق یا بهتر بگویم فرقه رجوی دزدان امید هستند. آنها اعضای فرقه را از هر گونه امید تهی کرده اند تا بتوانند در جهت مطامع پلید خود از آنها بهره کشی کنند. آنها از طریق تبلیغات و هر طور که از دستشان بربیاید سعی دارند دزدان امید مردمان ایران زمین باشند تا دست از پاسداری از مرز و بومشان بکشند و همچون مزدوران رجوی ، خاک وطن را تقدیم بیگانگان کنند.
رضا اکبری نسب