در پنجمین قسمت از برنامه دورهمی انجمن نجات آلبانی با موضوع بیان ناگفته هایی از سازمان مجاهدین خلق، موضوع محدودیت های حاکم بر تشکیلات مجاهدین خلق و نقش مسعود رجوی در این باره مورد بحث و تبادل نظر قرار گرفت.
علی زمانی درباره محدودیت های حاکم بر کمپ اشرف می گوید: کمپ سازمان عملاً مثل زندان است، با این تفاوت که در زندان با ذهن افراد کاری ندارند اما در تشکیلات رجوی، باید همه افکارت و آنچه به ذهنت می رسد را بنویسی و بعد به عنوان یک گناه در عملیات جاری و غسل هفتگی به آنها اقرار کنی.
او از جمله محدودیت های حاکم بر مناسبات به ممنوعیت تماس با خانواده و همچنین محدودیت ارتباط میان زنان و مردان حاضر در تشکیلات اشاره می کند .
زمانی با تأکید بر این مسئله که ایدئولوژی رجوی محدود کننده و سرکوب گر است میگوید: من با فرزندم 10 سال در اشرف عراق نگذاشتند صحبت کنم.
محمد آتابای می گوید بحث ما به سخره گرفتن مناسبات نیست اما واقعیت های موجود بیان می شوند. این که در مناسبات افراد برای خوردن و پوشیدن و خوابیدن و هر کار دیگری باید منتظر تصمیم تشکیلاتی باشند. اینکه صبح تا شب مثل برده کار می کنی و بعد باید در نشست ها درباره کارهای نکرده ات! توضیح بدهی.
بیجار رحیمی می گوید: محدویت هایی که با پوست و گوشت استخوان لمس کردیم در یکی دو تا نشست قابل ذکر و بررسی نیست. تمام هست و نیست و اراده و عقلت در دست مریم و مسعود رجویست. حتی به اندازه خوردن یک لیوان آب اراده و اختیار نداری. برای ملاقات با یک دوست باید یک هفته نامه می زدی و درخواست می دادی تا شاید قبول کنند. حالا چه برسد به خانواده خارج از کمپ اشرف. من مادرم فوت شد و پدرم فوت شد و اصلاً خبر نداشتم.
حسن شهباز دلیل ایجاد محدودیت ها را کنترل هر چه بیشتر اعضا می داند: در داخل تشکیلات رجوی ضوابط و چارچوب ها و تمام مقررات و قوانین داخلی برای کنترل بیشتر اعضا صورت میگیرد. حتی انقلاب ایدئولوژیک هم برای کنترل بیشتر اعضا و برای استثمار بیشتر افراد وارد مناسبات شد.