گوانتانامو به عنوان بدنام‌ترین بازداشتگاه جهان به نماد نقض حقوق بشر تبدیل شده است. زندانی مخوف که از سال ۲۰۰۲ افتتاح و در چهار دوره ریاست‌جمهوری آمریکا ۷۸۰ زندانی از ۴۸ کشور را در خود جای داد.
در تاریخ ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲ یعنی چهار ماه پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، ایالات متحده یک زندان با امنیت بالا در پایگاه خود در خلیج گوانتانامو ایجاد کرد. از آن زمان تا سپتامبر ۲۰۲۱ که حدود یک دهه می‌گذشت از مجموع ۷۸۰ بازداشتی، ۷۳۲ نفر بدون اتهام آزاد شدند و پس از آن نیز برخی دیگر یا آزاد یا به زندان‌های دیگر منتقل شدند.
عفو بین‌الملل این بازداشتگاه را با عنوان “لکه ننگ ماندگار” نقض حقوق بشر در تاریخ آمریکا عنوان کرد.
افرادی که در این زندان بدنام نگهداری میشدند، با بی عدالتی تمام و بدون دسترسی به کوچکترین حق و حقوقی مورد بی رحمانه ترین شکنجه ها و برخوردها قرار می گرفتند. گردانندگان این بازداشتگاه هم به کسی پاسخگو نبودند.
شرایط حاکم بر این بازداشتگاه ، انسان را به یاد اردوگاه سازمان مجاهدین خلق می اندازد. افراد حاضر در این اردوگاه، وضعیت شان در بلاتکلیفی تمام است. دسترسی به درون این اردوگاه به این راحتی ها نیست. خانواده ها، روزنامه نگاران و مدافعان حقوق بشر راهی به درون این اردوگاه ندارند. اگر معدود خبرنگاری هم در طی این سالها اجازه حضور پیدا کرده ، به این دلیل بوده که قول داده اند تا هر آنچه سازمان دیکته می کند، بیان کند.
افرد حاضر در کمپ مانز، اگر معترض به وضعیت شان و شرایط شان باشند که هستند، صدایشان به جایی نمی رسد زیرا همه راههایی که امکان درز صدا وجود داشته باشد مسدود شده و امکان طلب کمک وجود ندارد.
در کمپ مانز طبق تجربیات و دیده های خودمان اکثریت افراد ناراضی هستند ولی صدایشان به شیوه های مختلف در گلو خفه می شود. بی سبب نیست که هر از گاهی با مرگ هایی در این بازداشتگاه مخوف مواجه می شویم که ما را شوکه میکند و به خودمان میگوییم که فلانی وضعیتی نداشت که منجر به مرگ گردد، اینجاست که می شود حدس زد او یک ناراضی بود که النهایه صدایش را درگلو خفه کردند.
همانطوری که در بازداشتگاه ” گوانتانامو” کسی به کسی پاسخگو نبود دقیقا گردانندگان کمپ مانز هم به کسی پاسخگو نیستند. تا کنون حتی یک مورد هم نداشتیم که بخاطر مرگ کسی گزارش پزشک قانونی به بیرون ارائه داده شود تا علت دقیق و واقعی فوت یک فرد مشخص گردد!
بی جهت نیست که آنرا با یک جای مخوف در جهان مقایسه میکنیم و می بینیم که چه شباهتهای عجیب و غریبی با یکدیگر دارند.
ولی ما خسته نمی شویم و برعکس، خسته میکنیم تا جایی که مجبورشان کنیم که یک روز درهای بسته را باز کنند و آن وقت جهانیان بیشتر از قبل متوجه خواهند شد که در این کمپ چه ها گذشته است.
وجدان های بیدار جهانیان را دعوت میکنیم تا برای گشودن درب های بسته این کمپ مخوف که کمتر کسی داخل آنرا دیده است، به خانواده ها دست یاری بدهند و پدران و مادران چشم انتظار این اسرا را شاد کنند و به آرزوی دیرینه شان برسانند.
بخشعلی علیزاده