من به‌عنوان یک نجات‌یافته که مدت ۲۱ سال اسیر تشکیلات رجوی بودم و در این مدت مادر و پدر و دو تن از برادرانم را از دست دادم و حق تماس با خانواده و اجازه دیدار نداشتم، دردمندم و دلم برای هزاران خانواده چشم‌انتظار می‌سوزد، این مقاله را می‌نویسم.
بارها و بارها مادران و پدران و خانواده‌های چشم‌انتظار، بی‌خبر از حال و محروم از دیدار فرزندانشان که هر کدام چندین دهه در سازمان مجاهدین گرفتار هستند، و این سازمان حق تماس تلفنی و اجازه دیدار نمی‌دهند، به شما به عنوان یک گزارشگر حقوق بشر نامه و شکایت نوشتند و دادخواه ملاقات یا حداقل داشتن خبری از عزیزانشان بودند، اما شما هیچ جواب و ترتیب اثری ندادید و حتی به خود اجازه ندادید کوچکترین اقدامی را بکنید. چرا؟
اما به یکباره شما را در حال سخنرانی در کنفرانس مریم رجوی می‌بینیم و حمایت و تعریف و تمجید کردن.
این دوگانگی و تناقض را در امر بی‌طرفی و قضاوت چگونه توضیح می‌دهید.
ما جداشدگان از سازمان خوب می‌دانیم که هیچ شخصیت سیاسی و حقوقی بدون چشمداشت به سازمان مجاهدین نزدیک نشده و لابی‌گری نمی‌کند .
البته اینکه شما چگونه مجاب به اینکار شدید، با چشمداشت بوده یا بی‌چشمداشت، مهم نبوده، سؤال و مسئله من نیست. سؤال این است که آیا می‌دانید همین مادران و پدران غم‌دیده از دوری و بی‌خبری فرزندانشان بارها با شرایط سخت و تحمل سرما و گرما به پادگان اشرف در عراق آمدند که آنان را ملاقات کنند و حالشان را بپرسند. اما مسئولین همین سازمان با وادار کردن ما که خانواده دشمن شماست، با اهانت و زدن سنگ جواب می‌دادیم. با یأس و ناامیدی به ایران برمی‌گشتند و امروز بسیاری از همین پدران و مادران در حسرت دیدار فرزندانشان از این دنیا رفتند و آسمانی شدند.
من نمی‌خواهم آنچه که بر ما در سازمان گذشته و هر کدام از آنها خود مصادیق ضدانسانی و برده‌داری نوین در تشکیلات رجوی بوده و هست و داستانی تلخ و طولانی از هدر دادن عمر و جوانی خانواده و یک زندگی آزاد و … که در این مقاله نمی‌گنجد. اما واقعاً خانواده‌ها برای دیدار از عزیزانشان دیروز در عراق و امروز در آلبانی برای دیدار عزیزانشان رنج و زجر زیادی کشیده و همچنان این درد و چشم‌انتظاری را می‌بایست تحمل کنند. اما هیچ ارگان مدعی حقوق بشری صدای مظلومیت‌شان را نشنید و برای دادخواهی این عزیزان اقدامی نکردند. از جمله آقای جاوید رحمان که وقتی سمت و لقب گزارشگر ویژه حقوق‌بشری را یدک می‌کشید، به دادخواهی خانواده‌های چشم‌انتظار جوابی نداد و امروز هم شاهد هستیم که با شرکت در کنفرانس حمایت خود را از مریم رجوی و کسانی ابراز می‌دارد که فرزندانشان را در چنگ و اسارت چند ده ساله خود دارند، و اجازه تماس و حق دیدار با همین مادران و پدران سالخورده و دیگر اعضای خانواده با فرزندانشان را نمی‌دهند.
آقای جاوید رحمان بدانید که مادران و پدران و خانواده‌های چشم‌انتظار و تاریخ تو را هرگز نخواهند بخشید.
بیجار رحیمی – تیرانا – آلبانی