زندگی چقدر شیرین است، آنهم در کنار خانواده. با دوستمان فاضل فرهادی از رهایافتگان فرقه رجوی، همراه با خانواده تصمیم گرفتیم به گردش و تفریح برویم. با شادی مردم در کنار خانواده هایشان، من و فاضل هم خود را در این شادی شریک می دیدیم و احساس شادمانی داشتیم و در کنار خانواده احساس خوشبختی می کردیم.
لحظه ای به فکر فرو رفتم و فاضل از من پرسید چرا در فکری؟ چیزی شده؟ به او گفتم یادت می آید در پادگان اشرف در عراق تفریح و گردش ما چگونه بود؟ مثلا ما را به تفریح می بردند. اما کجا؟! به پارک باصطلاح مریم. پارک نبود بیشتر به قبرستان شباهت داشت. یک فضای مُرده در پارک حاکم بود. غذای بخور نمیری در پارک به ما می دادند و بعد از غذا همه ما را جمع می کردند و می گفتند پارک را بایستی تمیز کنید.
در واقع ما را برای تفریح نمی بردند ما را برای بیگاری می بردند. ولی اینجا را ببین. مردم را ببین چقدر شاد هستند. می بینی ما چقدر در کنار خانواده خود شاد و آزاد هستیم و از تفریح در کنار خانواده لذت می بریم. رجوی و دار و دسته اش خیلی به ما ظلم کردند و مثل برده با ما رفتار می کردند. ما را از هر لحاظ محصور کرده بودند و اجازه هیچ کاری به ما نمی دادند. فاضل با تایید صحبتهای من، گفت: آخر ظلم رجوی باعث شد که خودش را در سوراخ موش پنهان کند و جرات نکند که خود را ظاهر کند. امیدوارم کسانی که هنوز در چنگال رجوی اسیر هستند خودشان را آزاد کنند و لذت آزادی را به مانند ما بچشند .
فواد بصری
