زنان عضو تشکیلات مجاهدین از همه چیز محروم هستند – قسمت اول

هر ساله در این ایام که در بسیاری از کشورها مصادف با روز زن است، مریم رجوی و دستگاه تبلیغاتی فرقه مجاهدین خلق به وفور درباره حقوق زنان جلسه برگزار کرده، برنامه تولید نموده و تبلیغات زیادی می کنند. اما با این همه آیا ذره ای از آن همه حقوق و آزادی ها که درباره زنان ادعا می کنند برای زنانی که در درون فرقه گرفتار هستند وجود دارد؟

برای پاسخ به این سوال پیشتر نیز مطلبی با عنوان “زنان در مجاهدین خلق مورد استثمار مضاعف قرار می گیرند” نوشته بودم که گویای بسیاری از واقعیت ها است و نشان می دهد که زنان در فرقه مجاهدین خلق نه تنها حقوقی ندارند بلکه از پایه ای ترین حقوق انسانی خود نیز محروم می باشند.

در این مطلب نیز در تکمیل آن نوشته می خواهم به آنچه که رجوی ها تحت عنوان «طرح شورای ملی مقاومت درباره آزادیها و حقوق زنان» ارائه کرده اند و اینکه مواد این طرح تا چه حد با آنچه که زنان در فرقه مجاهدین با آن مواجه هستند متفاوت است بپردازم.

ماده سوم : حق رفت و آمد و مسافرت بدون نیاز به اجازه دیگری

با وجود این طرح، در درون فرقه مجاهدین خلق خبری از اجرای این ماده نیست. هیچ کدام از زنان گرفتار شده در فرقه همچون مردان اجازه ندارند آزادانه و به صورت انفرادی به خارج از مقر فرقه تردد کنند. مسافرت رفتن برای اعضای فرقه اعم از زن و مرد معنایی ندارد. آنها اساساً در مقرشان که یک محدوده جغرافیایی کوچک است محدود و عمرشان در این محدوده بسیار کوچک سپری می شود. اگر هم جایی بروند، فقط در زمانی است که مسئولین فرقه یک ماموریت به آنها می دهند که هیچ سنخیتی با مسافرت ندارد. تازه آن هم به صورت انفرادی نیست چرا که تردد انفرادی به بیرون از محوطه یگان در داخل مقر فرقه برای اعضا ممنوع است. چه رسد به اینکه بخواهند به بیرون از مقر بروند.

مسافرت معنایی ندارد چرا که اگر عضوی برای ماموریتی برنامه ریزی شده و کنترل شده که غیر انفرادی است (در زمانی که من در فرقه بودم تردد به بیرون از مقر حداقل شش نفره بود) به بیرون از مقر فرقه رفت، می بایست شب را حتما در مقر فرقه یا پایگاه هایی که در کشورهای غربی دارند حاضر باشد.

آیا تا بحال کسی دیده است که اعضای فرقه به صورت انفرادی در خارج از مقر یا پایگاه شان باشند؟ آیا کسی تا کنون دیده است که یک عضو فرقه شب را در خارج از مقر یا پایگاه فرقه باشد؟ جواب این سوالات بی شک منفی است.

ماده چهارم این طرح به این شرح می باشد: حق انتخاب آزادانه لباس و پوشش

این ماده نیز در فرقه مجاهدین به هیچ عنوان اجرا نمی شود. زنان در این فرقه مثل مردان فقط می توانند لباس هایی را بپوشند که تشکیلات برای شان تعیین می کند. آنها به اندازه ذره ای در انتخاب نوع لباس و پوشش خود نقش ندارند و حتی نمی توانند درباره رنگ آن اظهار نظر کنند. با توجه به موضوع انقلاب طلاق و بحثی به نام جنسیت که رجوی ها آن را در تشکیلات ارائه کرده اند، از نظر رجوی ها هر کسی که نسبت به نوع پوشش و رنگ آن بخواهد نظر بدهد مشکل جنسی دارد و با این کار می خواهد توجه جنس مخالف را جلب کند. رجوی بارها می گفت هر عضوی که درباره مسائل ایدئولوژی، سیاسی، تشکلاتی، استراتژی انتفادی مطرح می کند، ظاهر سازی است و در حقیقت او مشکل جیم دارد. جیم اصطلاحی بود که رجوی برای موضوع جنسی بکار می برد. رجوی ها با چنین تفکری آیا به اعضا اجازه انتخاب آزادنه لباس و پوشش را خواهند داد؟

یادم هست در سال 1368 چند زن که مسلمان نبودند وارد به اصطلاح ارتش آزادیبخش که رجوی ادعا می کرد ملی است شدند. آنها اعتقادی به روسری نداشتند اما با این حال به آنها اجازه داده نشد در بیرون از آسایشگاه بدون روسری باشند. در یکی از نشست ها مریم رجوی در این باره صحبت کرد و گفت “دستور دادم برای این خواهرها کلاهی طراحی کنند که بتوانند به جای روسری از آن استفاده کنند” (نقل به مضمون). با این حال هیچگاه این طرح اجرایی نشد و به آن چند نفر که تعدادشان از انگشتان یک دست هم کمتر بود هیچ وقت اجازه ندادند روسری خود را بردارند.

برای واضح تر شدن موضوع به تصاویر برنامه های عمومی فرقه توجه کنید. اساسا لباس ها متحد الشکل است. اما به خود مریم رجوی که می رسد در هر برنامه ای یک لباس جدید می پوشد.

ادامه دارد

ایرج صالحی