در مقاله ای در مورخه 7 ژوئیه 2006 « حکومت های غربی دلایلی برای مخالفت با این راه حل سوم دارند که از آن ها می توان موارد زیر را نام برد: منابع ایدئولوژیک گروه که آمیزه ای از مارکسیسم و اسلام است. کمکی که گروه به صدام کرد و پشتیبانی هایی که از وی دریافت کرد که البته از سوی گروه تکذیب می شود و دلیلی است بر حرکات تروریستی گروه در ایران. بسیاری از کارشناسان مستقل از جمله فرهاد خسرو خاور، جامعه شناس مستقر در پاریس، بر این باورند که گروه از حمایت ناچیزی در ایران برخوردار است. (….)
مجاهدین خلق راه حل سومی را مطرح می کنند که غرب هنوز هم احتمال ندارد که آن را بپذیرد، حتی اگر هیچ راه حل خوب دیگری وجود نداشته باشد.
از نظر مجاهدین، حمایت می تواند از سوی هواداران سازمان نیز وجود داشته باشد. هوادارانی که چنان درگیر زندگی پیچیده خودشان در غرب هستند که به ندرت وقتی می یابند تا در گردهمائی های به اصطلاح بزرگ سازمان شرکت کنند. گردهمائی هایی که تعداد شرکت کنندگانش به صورت مبالغه آمیز گزارش می شود و شرکت کنندگانی که اغلب با شعارهای دمکراتیک سیستم تبلیغاتی مجاهدین فریب خورده اند و یا به سادگی اجاره شده اند، مانند بازیگران سیاهی لشکر آلمانی یا دانشجویان لهستانی. آیا اینگونه گردهمائی ها برای برخورداری از حمایت غرب و مردم ایران کافی است؟
ایرانی های مقیم خارج جان خود و آزادی خود را برای شرکت در تظاهرات یک گروه تروریست مارکسیست رادیکال به خطر نمی اندازند. تظاهراتی که همیشه در آن خطر دستگیری و زندانی شدن وجود دارد.