نوزده آبان 1333 ساعت چهاره و هفت دقیقه بامداد. هوا سرد است و شهر خفته در آستانه بیدار شدن. اما در این سحر قرار نیست که با شلیک توپ سحر کسی بیدار شود، سربازان شاهنشاهی جوخه اعدام قرار است این وظیفه را انجام دهند، آنهم با شلیک مستقیم به سمت یکی از فرزندان برومند تاریخ ایران زمین و یار وفادار دکتر مصدق، یعنی دکتر حسین فاطمی که با ترنم شعر تسلیم ناپذیری به دیکتاتوری "عاری از مهر" جان خود را فدا کرد و رفت.
حال امروز سالگرد شهادت آن فرزند وطن است. دردا و دریغا که فرقه ای شوم و متحجر که تمامی عرصه های خیانت و وطن فروشی را با سرعت نور طی نموده است و در آغوش انگلیس آن پیر کفتار استعمار جای گرفته است امروز مدعی ارث بردن از فاطمی و مصدق است. این فرقه فکر میکند با آویزان کردن خود به تاریخ غیر قابل تغییر ایران می تواند برای خود آبرویی کسب کند و یا از صدقه سر چنین مردان پاک و وطن پرستی که در اوج اقتدار دولت فخیمه پوزه او را در حریم قدرتش به خاک مالیدند می تواند مطاعی به یغما ببرد و کسی هم نبیند و سخنی در اعتراض به زبان نیاورد.
فرقه ای که آخرین تلاشهای حیاتی خود را در حال به سرانجام رساندن است چاره را در این یافته تا با چسپاندن ناچسپ خود به امثال مصدق و دکتر فاطمی بلکه بتواند چند روز دیگر دوام بیاورد. در حالی که در راهروهای دولت انگلیس قدم میزند و دست دولت مردانی را به گرمی فشار میدهد که اسلافشان دیروز در سحر گاه نوزده آبان 1333 دست در دست شاه خائن به تماشای به زمین افتادن مرد بزرگی چون فاطمی ایستاده بودند و گیلاسهای خود را به سلامتی عقب نگه داشتن بیشتر مردم و چپاول بیشتر سرزمین آنها و در خون کشیدن دیگر فرزندان وطن به هم میزدند.
فرقه تروریستی رجوی که غرق در بحران است هرگز نمی تواند قطعات ارزشمند تاریخ این مرز و بوم را در ویترین های اهدایی دولت فخیمه نگه دارد. این برگهای زرین در دفتر فرقه گرایی و تروریسم جایی ندارد همان گونه که خود فرقه نیز در دفتر ایران و ایرانی جایی نداشته و ندارد و نخواهد داشت.