هدف و خواسته بعضی از کردها داشتن کشوری مستقل و واحد با نام کردستان واحد بوده و هست. و تنها دلیلی که باعث شد تا قبل از پیدایش نظام جمهوری اسلامی ایران و در زمان حکومت شاه نیز تحت فشارها و محدودیتهای شدیدی باشند همین خواسته بعضی از آنها بوده است.
سازمان نیز با سوء استفاده از این آرزوی کردها و بهانه قرار دادن آن برای دم زدن از آزادی برای کردها، به مردمان کرد این قول را می دهد که یک روز اگر به قدرت برسند و بر صندلی حکومت بنشیند این خواسته آنها را تحقق می بخشد. اما این چیزی جز یک شعار تو خالی و یک شگرد قدیمی و حقه سازمان برای جلب توجه حمایت این قوم به نفع خودش نیست. به عنوان مثال هر وقت مهمانانی از کشورهای مختلف برای دیدن سازمان به اشرف می آمدند، افراد با ملیتهای مختلف انتخاب شده و برای آنها سناریویی آماده کرده و در آنجا از موافقت و همراهی با عقاید کردها دم می زدند. من به عنوان یک کرد از اینکه جزیی از فریب خوردگان سازمان مجاهدین خلق ایران بوده و به این ترفندها آشنا هستم، بسیار ناراحت و عصبانی ام و امیدوارم که هیچ گاه ملت کرد در دام فریب کاریهای این فرقه گرفتار نشوند. خوب است این را هم برای شما بگویم که شرایط داخل سازمان با شعارها و تبلیغات بیرونیشان تفاوت بسیار زیادی داشت و همواره تبعیض در آن بیداد می کرد. با وجود اینکه افراد با ملیت های مختلف در درون سازمان حضور داشنتد اما هیچ گاه با کردها مانند بقیه قوم ها رفتار نمی شد و ما با بقیه مساوی و برابر نبودیم و حتی به دلیل همین تبعیض ها، بعضی از کردهای برای اینکه از این تبعیض در امان بمانند و دچار مشکلات روحی و احساسی نشوند سعی می کردند طوری رفتار کنند تا کسی نفهمد که آنها کرد هستند. تلاش می کرند تا لهجه خود را عوض کنند، اعتقادات خود را همسان با بقیه بکنند، روش وضو گرفتن و نماز خواندن خود را تغییر می دادند (کردهایی که در اشرف بودند سنی بودند و سازمان مثلا دارای دین و مذهب و اعتقاد شیعه بود) و این تغییر هویت دادن تا جائی بود که اگر کسی آنها را نمی شناخت و با آنها برخورد می کرد نمی توانست بفهمد که او کرد است. روناک دشتی