گفتگوی اعضای جدا شده مجاهدین در باره ی ترفندهای سران مجاهدین ـ قسمت اول

فرقه ی مجاهدین پس از دو دهه اعمال تروریستی و تحرکات خشونت آمیز بر علیه شهروندان بی گناه ایرانی و عراقی هم اینک در پی تحولات سیاسی و پر شتاب منطقه ای و بین المللی، در حالتی از انزوا و سکون پر معنا قرار گرفته است. دارودسته ی رجوی از سوی تبهکارترین و منفورترین رژیم در سالهای بعد از دهه 1980 میلادی مورد حمایت کامل و همه جانبه تسلیحاتی، مالی و سیاسی قرار داشت. پس از فروپاشی متحد استراتژیک مجاهدین یعنی حکومت مستبد بعثی، مجاهدین سعی کردند تا برای جلوگیری از فروپاشی و از هم گسیختگی تشکیلاتی و ریزش نیروها و کادرهای تشکیلاتی، قرارگاه اشرف را به هر طریقی حفظ کنند.
قرارگاه اشرف به مثابه ظرف ایدئولوژیک و سیاسی دارودسته ی تروریست رجوی است. سران این گروه تبهکار قصد ندارند تا اشرف را از دست بدهند. لذا به ترفندهایی متوسل می شوند. اما تاکتیک های منفعلانه و شگردهای فریبکارانه مجاهدین برای نشان دادن چهره ای دموکراتیک و جلب حمایت دولت های غربی و سیاستمداران امریکایی جهت حفظ قرارگاه اشرف نیز سودی برای آنان نداشت. چرا که استراتژیست های پراگماتیست امریکائی و سیاستمداران غربی به این امر مشهود پی برده بودند که تاریخ مصرف مجاهدین در شرایط کنونی بسر آمده است و دیگر مهره ی مفید و سودمندی برای آنان بشمار نمی آیند.
رهبری عقیدتی مجاهدین در درک شرایط سیاسی ناتوانی و عجز خویش را پس از خلع سلاح نیروهایش و زمین گیر شدن آنان در باتلاق اشرف بوضوح به تصویر کشیده است. او قادر نیست تا با لحاظ شرایط ذهنی و عینی تحلیل درست و روشنی از مسائل و رویدادهای پیرامونی بدهد. لذا تنها گزینه را در سپر انسانی قرار دادن نیروهای مستقر در قرارگاه اشرف می پندارد تا شاید گریزی و راهی برای فرار از بن بست وحشتناکی که در آن گیر کرده است را بیابد. غافل از آنکه خانواده های افراد مستقر در قرارگاه اشرف که پس از مواجه شدن با واقعیت های موجود و پی بردن به ماهیت پلید و پلشت سران دارودسته رجوی به اقدامات متعدد، مفید و امید بخشی برای رهایی عزیزانشان از دنیای تنگ و تاریک مجاهدین در اشرف دست زده اند، اجازه ی کمترین خودنمایی و یا عینیت بخشیدن به امیال و افکار بیمار سران مجاهدین در قربانی شدن افراد مستقر در قرارگاه اشرف را نخواهند داد و با روشنگریها و تعامل با نهادهای بین المللی و حقوق بشری چون صلیب سرخ و انجمن نجات همچون سال های پس از سرنگونی رژیم صدام در مسیر رهایی و نجات بستگانشان به تلاش های خستگی ناپذیر خویش ادامه خواهند داد.
در این رابطه شش تن از جدا شدگان و کادرهای تشکیلاتی با سابقه فرقه ی مجاهدین ساکن استان آذربایجانغربی در نشستی در محل دفتر انجمن نجات آذربایجانغربی به تاریخ 12/12/1388 به بحث پیرامون تحولات اخیر و مربوط به دارودسته ی رجوی پرداختند. در این نشست آقایان سعید باقری دربندی، قادر رحمانی، ناصر سید بابایی، غلامرضا شیردم و خانم مرضیه قرصی به ارائه نقطه نظرات خویش در گفتگویی صمیمانه پرداختند. آرش رضایی
مکان گفتگو: دفتر انجمن نجات آذربایجانغربی آرش رضایی: دوستان به خوبی مطلع هستید دارودسته ی رجوی در شرایط کنونی در وضعیت بغرنجی گیر کرده است. مسعود رجوی رهبر عقیدتی مجاهدین که پس از خلع سلاح نیروهای مجاهدین و بر خلاف قولی که در آخرین نشست در اشرف به افراد داده بود به جای مبارزه فرار را ترجیح داد و هم اکنون در مخفیگاه خویش بسر می برد این روزها پیام هایی ارسال می کند که تامل در آن نشانگر این امر مشهود است که او همچنان در توهم کسب قدرت بسر می برد و دن کیشوت وار در خیالات خویش می تازد و شعار می دهد. اما واقعیت این است افراد مستقر در قرارگاه اشرف در شرایط فعلی و با توجه به معادلات و تحولاتی که در آن بسر می بریم بایستی آنجا را ترک کنند. اما سران مجاهدین همچنان بر حفظ اشرف تاکید بیمارگونه دارند؟ سوال این است چرا سران مجاهدین قادر نیستند واقعیت ها را بینند؟ قادر رحمانی: با توجه به شرایط موجود و وضعیت قرارگاه اشرف بایستی به نکاتی اشاره کرد ما خودمان سالها از اعضای آن گروه بودیم و خوب می دانیم رهبران مجاهدین برای حفظ اشرف به چه استدلال های بی پایه و مضحکی روی می آورند. بنابراین بحث این است که آیا به لحاظ قانونی این سازمان حق دارد اصرار کند در عراق بماند یا نه؟ در این رابطه خیلی بحث شده است چه از سوی نهادهایی چون صلیب سرخ یا طرف امریکایی و یا طرف عراقی. جمعبندی همه این بحث ها دال بر این است که مجاهدین باید از قرارگاه اشرف بیرون بروند و قانونا حق ماندن در آنجا را ندارند به عبارتی دقیق تر مجاهدین با توجه به گذشته خویش و همکاری تنگاتنگ با رژیم فاشسیت و خونریز صدام باید از سرزمین عراق اخراج گردند. حالا با توجه به تمامی این مسائل اصرار و پافشاری مسعود رجوی بر این که گروه و افرادش در قرارگاه اشرف بماند تعجب بر انگیز است؟!! اما رجوی غافل از این است مجاهدین به لحاظ قانونی و با عطف به پیمان های بین المللی امکان استقرار در عراق را ندارند؟ شما دوستان بالطبع بهتر از من
می دانید چه فشاری را افراد اشرف از سوی رهبران مجاهدین متحمل شده اند تا وادار شوند سپر انسانی قرار بگیرند ما همه می دانیم دوستان و همرزمان سابق ما در قرارگاه اشرف حتی زندگی نیز نمی کنند صرفا نفس می کشند و مسئولین قرارگاه اشرف چقدر آنها را تحت فشار قرار داده اند تا دنباله روی آنها باشند و با با چه ترفندهایی آنها را در اشرف نگاه داشته اند البته سران مجاهدین می کوشند تا با توسل به شیوه های به ظاهر قانونی قرارگاه اشرف را حفظ کنند اما آیا مجاهدین می توانند حتی از شیوه های قانونی برای ماندن در عراق استفاده کنند؟ آیا قوانین داخلی عراق و میثاق های بین المللی این اجازه را به گروهی تروریست می دهد؟
ادامه دارد…