به رغم ایستادگی قابل تأمل خانواده های زندانیان محبوس در حصار فرقه رجوی در کمپ اشرف و سفرهای پی در پی خانواده های مختلف این اعضاء که در گرو و اسارت فیزیکی و ذهنی فرقه همچنان قرار دارند. این خانواده ها، به یمن کمک های بیدریغ پنهان و آشکار و البته مسموم برخی طرف های از جمله بین المللی و البته قوای اشغالگر در عراق، هنوز موفق به دیدار فرزندان خود نگشته اند، خانواده هایی که ظرف چند ماه اخیر از سراسر ایران بطور متناوب خود را به درب اصلی کمپ اشرف فرقه در عراق رسانده و خواهان دیدار با بستگان خود گشته اند.
خواسته مشروعی که تاکنون بدون پاسخ مانده است اما هیچ خللی در عزم راسخ این خانواده ها وارد نکرده و آنها را مصمم تر نیز کرده است، عزمی که باعث شده علیرغم تمام فشارها و سختی ها و دشواری هایی که در عراق با آن مواجه هستند خصوصاً در این روزها که مشکلات عدم امنیت هم در عراق مجدداً بالا گرفته است و خطر در هر گام آنها را تهدید می کند و حتی سوء استفاده فرقه از این شرایط به منظور وارد کردن ضربه و اعمال خشونت بر علیه این خانواده نیز که منتفی نیست، علیرغم همه این مشکلات، روی خواسته های مشروع خود برای دیدار با بستگان خود خارج از کنترل سران فرقه در کمپ اشرف پافشاری کنند و تا حصول به مقصود مورد نظر این حرکات نیز ادامه خواهد داشت.
کاملاً واضح است که فرقه رجوی از این حرکات به تنگ آمده و هر روز بیشتر روحیه خود و آرامش خود را از دست می دهد به همین خاطر برای کم کردن فشار از روی خود هر روز با تعدادی اندک و انگشت شمار از اسیران ذهنی خود، در این یا آن کشور حرکاتی را تحت عنوان اعتراض و آکسیون و غیره، صورت میدهد که بیشتر باعث خنده و تمسخر است تا اینکه بتواند با آن مشکلی را حل کند و از قضا چون کافی نبوده و هیچ جلوه ای نداشته و این حرکات نتوانسته کسی را بفریبد سفرهای بی پایان مریم را شروع کرده که نامبرده، به چند کشور اعزام شد اما مثل همیشه با دستی خالی تر از قبل به اوور بازگشت دیدارهای کلیشه ای و تکراری با چند عضو دست دوم سیاسی یا برخی پارلمانترها که عملاً هیچ خاصیتی ندارند مگر در دیدارهای همیشگی سران فرقه در غرب و خوب باز همگان دیدند که هیچ اتفاقی نیافتاد و قرار هم نبود که بیافتد.
دست آخر باز فرقه خود را یافت و خیل خانواده هایی که هر روز از هر سوی این میهن به جانب درب کمپ اشرف روانه می شوند و از این روی خود را در مخمصه ای دشوار می بیند که راه فراری برای آن نیست مگر تن دادن به خواست مشروع و قانونی خانواده ها و تسلیم شدن به درخواست های آنان یعنی دیدار بستگان آنها با خانواده هایشان در بیرون از قرارگاه تحت سیطره و کنترل فرقه یعنی جایی که نمی تواند بر آنها حکم کند که چگونه با والدین و خواهران و برادران خود برخورد "ایدئولوژیک" کند یعنی در مقابل آنها قرار بگیرند و آنها را طرد کنند و یا به آنها توهین کنند والدینی که خود، آنها را بوجود آوردند و به این نقطه از رشد رسانده اند، حالا بایستی طبق دستور فرقه توسط فرزندان و بستگان خود طرد شوند و آماج بدترین توهین ها قرار گیرند.
این است فرهنگ متعالی و انقلابی فرقه رجوی که دور بودن از خانه و خانواده کافی نیست بلکه باید به آنها دشنام و فحش و بد و بیراه هم گفت و آنها را مورد بدترین ناسزاها نیز قرار داد و حتی برخورد فیزیکی هم مجاز است.
اما چه کسی نمی داند که سرانجام همین ایستادگی خانواده هاست که باعث موفقیت آنها در نیل به اهداف مشروع و قانونی آنها می شود و سرانجام آنها را خیلی زودتر از آنچه فرقه و حامیان پنهان و آشکارش فکر می کنند به بستگانشان میرساند.