پیام رجوی: نماد درماندگی رهبر عقیدتی

مطابق معمول، پیام مورخ 24 بهمن مسعود رجوی که به تازگی متن آن در سایت های مجاهدین منتشر شده است، مملو است از فحاشی که همواره در ادبیات مجاهدین مرسوم بوده است. این پیام نیز مانند همیشه سرشار از آسمان و ریسمان به هم بافتن های رجوی برای متقاعد کردن اعضای سازمان و سرگرم کردن اذهان تحت کنترل آن هاست. علاوه بر فحاشی و استفاده از ادبیات لمپنی در این پیام اخیر، رجوی با بهره گیری از فلسفه ی استقرائی همیشگی اش و آوردن مثال های گوناگون از میان قهرمانان ملی و مذهبی و قدیسان و امامان و پیغمبران در عین حالی که خود را به موازات آن ها و گاهی برتر از آن ها می پندارد، تلاش مذبوحانه ای به خرج می دهد تا به اعضای اشرف روحیه بدهد و آن ها را همچنان تحت سیطره ی روانی و فکری خود قرار دهد
رجوی با لحن پرخاشگرانه ای که ویژگی بارز ادبیات مجاهدین است، جمهوری اسلامی را دچار « پس افتادگی سیاسی » می داند که « ناگزیر است با اعزام مزدوران خود » عملیات روانی به راه بیاندازد. اما واقعیت این است که پیام ده صفحه ای که سراسر فلسفه بافی و پرخاشگری و استدلال غیر منطقی است بیشتر نشان از پس افتادگی سیاسی دارد.
از نظر رجوی « بازی خانواده ها » در برابر قرارگاه اشرف توطئه مشترک رژیم ایران و عراق است. وی سعی می کند اعضاء را قانع کند که خانواده ای در کار نیست بلکه همه مزدور و جاسوس رژیم هستند. اما حقیقتی که سعی در انکار آن دارد هر روز در روزنامه ها و رسانه های عراقی و حتی غربی منتشر می شود، گزارش ها از حضور خانواده ها در مقابل دروازه های قرارگاه اشرف به روشنی نشان می دهد که این افرادی که عده ی بسیاری از آن ها مردان و زنان سالخورده هستند، ماه هاست در انتظار دیدار عزیزانشان مرارت های حضور در غربت را به جان خریده اند و بارها مورد هتاکی و حتی ضرب و شتم از سوی مجاهدین قرار گرفته اند. در میان مصاحبه شوندگان بی بی سی دختر جوانی دیده می شود که سرگذشت دردناک خودرا بازمی گوید و در انتظار دیدار پدری است که تا کنون حضورش را برای لحظه ای درک نکرده است. این افراد با حضور سرشار از احساسات و عواطفشان چگونه می توانند بنا به ادعای رجوی بازی گَران نقش خانواده ها باشند.
رهبر خود خوانده و مادام العمر فرقه ی مجاهدین از قراردادن خانواده ها در آماج بدترین دشنام ها دریغ نمی کند اما به این هم بسنده نمی کند و گویی این فلسفه بافی ها را برای شستشوی مغزی ساکنان اشرف که سال هاست در حسرت عواطف و عشق خانوادگی مانده اند، کافی نمی داند و بنا را می گذارد بر همزاد پنداری با قهرمانان ملی و مذهبی ایرن و جهان.
از مصدق نام می برد و خود را فرزند مصدق می پندارد و می گوید که « ما فقط وطنمان و سمبل و رئیس جمهور برگزیده ی مقاومت آن را در جلوی چشمانمان داریم ». مقایسه ی نا جور رجوی با مصدق با همین جمله برملا می شود. مصدق وطن پرست بود و کار عظیمی چون ملی کردن صنعت نفت را در پرونده ی خود دارد اما رجوی پرونده ای سرشار از خیانت به وطن و منافع ملی خود دارد. با توجه به همکاری با صدام درهشت سال جنگ، جنایات علیه شهروندان ایرانی و حتی عراقی، چگونه می تواند خود را با مصدق و دیگر قهرمانان ملی مقایسه کند. اما رجوی خود نیز اذعان می کند که « رئیس جمهور برگزیده ی مقاومت » را پیش چشمان خود دارد و البته حاضر است افراد بی گناه را فدای وی کند و به آن ها فرمان خودسوزی بدهند تا « رئیس جمهور برگزیده شان » آزاد شود.
رهبر عقیدتی مجاهدین، پا را از این هم فراتر می گذارد و خود را با حضرت نوح (ع) و حضرت ابراهیم (ع) و حضرت مسیح (ع) و حتی حضرت علی (ع) همانند می انگارد و با تفسیر به رأی آیات قرآن خود را از حضرت نوح هم برتر می داند چراکه نوح در گذشتن از پسرش تردید کرد اما رجوی و پیروانش بلادرنگ خانواده های خود را آماج حمله و تحقیر قرار می دهنـد! او وقیحانـه در تفسیر آیات قرآن و ترجمه آن ها اصطلاحات سازمانی خود را وارد می کند. از جمله اینکه نوح برای استغفار به درگاه خداوند به « عملیات جاری » پرداخت و تا مرحله خود خدا پنداری نیز پیش می رود، چرا که در نشست های عملیاتی جاری افراد به گناهان خود در نزد رجوی و دیگر مقامات سازمان اعتراف می کنند.
وی پادگان اشرف را به کشتی نوح تشبیه می کند و سعی بیهوده می کند که ساکنان اشرف را دلگرم به امیدی واهی کند. اینگونه استقرا چیدن ها در شرایط فعلی سازمان نشان از درماندگی شدید سران سازمان دارد، چنانچه از پیامش بر می آید رجوی ناامیدانه می کوشد با قصه گفتن و رجوع بر آیات و احادیث (با تفسیر به رأی) عملکرد سی ساله ی خود را توجیه کند و البته اذعان کند که در این سی سال هیچ حاصل نشده است و همچنان در حال ساختن کشتی بوده است! واعضای اشرف باید آماده باشند برای شروع مبارزه و آنچه تا کنون انجام می داده اند باطل بوده است! مزدا پارسی