نامه زیر توسط آقای علی اصغر آهنگر طبقی نوشته شده است. وی از دوران طفولیت از نعمت حضور پدر در بالای سر خود محروم بوده. علت این محرومیت این بود که پدر وی توسط فرقه رجوی های جنابتکار اسیر و بیش از دو دهه از برقراری ارتباط با خانواده خود محروم گردید. این نامه نشان می دهد که رجوی ها به هیچ یک از اقشار ملت ایران رحم نکرده و جنایت آنها تنها علیه جمهوری اسلامی ایران نیست بلکه تمام مردم ایران به نوعی قربانی این جانیان شده اند. بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام و احترام بسیار خدمت پدر بزرگوار و گرامی جناب آقای عبدالحسین آهنگری از خداوند متعال خواهان و خواستارم بهترین شیوه سلامتی را که بر خاسته از دعای قلبی مان می باشد را نثار وجودتان بکند. نمی دانم از کجای این زندگی خسته کننده بدون تو بودن را برایت بنویسم. پدر جان چگونه زندگی چنین ظالمانه باعث جدایی بین دو نفر عزیزی را فراهم می کند و در طول 23 سال زجر جدایی را مانند سنگینی کوهی بر روی دوش انسان جا سازی می کند.
پدر جان آنقدر دلتنگم که اسم پسرم را عبدالحسین گذاشتم تا با صدا زدن او با نام تو قدری تسلی قلبم را فراهم سازم. البته این بی مهری و غیر مسئولانه بودن آنهایی است که در ظاهر خود را آزادی خواه می دانند و می نامند ولی در عمل هیچ چیزی از آزادی خواهی نمی دانند. این چه آزادی خواهی است که بین پدر و خانواده اش 23 سال فاصله انداخته اند و هنوزم که هنوزه نمی گذارند به اندازه لحظه ای این دیدارها تازه شود؟
آیا نام دیگری نیز می شود بر روی این کار گذاشت و آنهم ترس است. در صورتی که آزادی خواهی به معنی واقعی یعنی آزادی خواستن، آزاد اندیشیدن و با دنیای بیرون به صورت آزادانه در ارتباط بودن است. در صورتی که شما را در چهار دیواری حبس کردند که نکند از شرایط ایده آل زندگی ما مطلع شوید. فقط این قدر بهت بگم که من به شخصه و خانواده ام در حال حاضر برای اینکه به کارهای خودمان برسیم ماهیانه 300000 تومان از دولت یارانه می گیریم البته این حقوق برای تمام خانواده های ایرانی پرداخت می شود در واقع من اصلا کاری به جمهوری اسلامی ایران ندارم و هیچ گونه ارتباط کاری و یا سازمانی با نظام ایران نداریم فقط کاری داریم که ماهیانه با پرداخت پول به حسابمان آنرا دریافت می داریم ولی راحتی و آسایشی را که جمهوری اسلامی برای زندگی ما در ایران مهیا کرده است سازمان شما در 100 سال آینده نیز نمی تواند برای شما فراهم بکند واقعا برای آدم جای سوال دارد چرا نمی گذارند شما به صورت آزادانه با بیرون تماس داشته باشید؟ مگر سازمان، شما را به زور در آنجا نگه میدارد؟ در ظاهر مدعی هستند درب قرارگاه اشرف همیشه باز است ولی آنجا به کسی اجازه نمی دهند حتی دم درب بیاید.
پدر عزیزم در کجای این دنیا چنین شرایطی و زندگی را برای کسی درست کرده اند؟ چگونه آزادی خواهی است که در دوره های قبلی وقتی به ملاقات آمدم هنگام ملاقات چندین نفر مراقب برایتان گذاشتند یعنی حتی اجازه ندادند حرفهایی را که می زنید از خودتان و یا دل تنگتان باشد. من به شخصه از شما و سازمانتان می خواهم اگر واقعا برای شما ارزش قائل است ملاقاتی برای ما در نظر بگیرند. ما که با بیشترین مشقت و گرفتاری این همه راه را تا اینجا آمدیم و سختی دوری از خانواده و اینجا بودن را به جان خریدیم حالا می بینیم سازمان شما اینقدر اجازه به شما نمی دهد که ما در کنار مقر شما همدیگر را ملاقات بکنیم. به امید روزی که شما از آن جهنم سوزان خلاصی یابید و ما با صفا و آرامش در روستایمان در کنار همدیگر زندگی بکنیم. پدرم تک تک مان، دستان تو را می بوسیم و ضمن دعا، برای خلاصی شما از زندان اشرف تا آخر ایستاده ایم. کربلایی علی اصغر آهنگری