مجاهدین همچنان تلاش میکنند دبیر کل سازمان ملل متحد، دولت مردان کشورهای اروپائی و آمریکا را حول وضعیت جدیدِ بعد از حضور گروه 400 نفری مجاهدین در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) تمرکز دهند تا شاید با بزرگنمائی مشکلات کمپ و تاکید و اصرار بر خواسته هایشان، به امتیازاتی که مد نظرشان است برسند. طی چند روز اخیر هم مجاهدین با جنجال آفرینی و اینکه کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) فاقد زیر ساخت های اولیه است تلاش کرده اند نظر دبیر کل سازمان ملل متحد را به این ایده که بهتر است مجاهدین فعلا در قرارگاه اشرف باقی بمانند معطوف کنند. مجاهدین بعد از جابحایی به کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) و با بر شماری انبوه مشکلات و شکوه و شکایت به دبیر کل ملل متحد و با بیان اینکه: "در حال حاضر و از آنجا که همگان شاهدند که کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) نه تنها استانداردهای انساندوستانه برای چهارصد نفر را برآورد نمی کند بلکه این استانداردها بسادگی و در کوتاه مدت نیز قابل تامین نیست… " نتیجه گیری میکنند: " تنها راه حل برای جلوگیری از بدتر شدن وضعیت، بازگشت ساکنان به قرارگاه اشرف است." و شاید ترکیدن لوله اصلی فاضلاب کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) همزمان با حضور نماینده ویژه دبیرکل و نماینده دولت عراق در بعد از ظهر روز پنجشنبه چهارم اسفند ماه هم یک تخریب عمدی توسط خود مجاهدین و در راستای اهداف طراحی شده شان یعنی جنجال آفرینی برای ایجاد وقفه در انتقال گروههای بعدی باشد. در ورای تمامی هیاهوی تبلیغاتی و بزرگنمائی مشکلات موجود در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) آنچه که مجاهدین بیشتر از سایر خواسته هایشان روی آن تمرکز نموده اند، همانا حضور نیروهای پلیس در محوطه داخلی کمپ – که اصلی ترین تهدید برای درهم شکسته شدن حصارهای تشکلاتی مجاهدین محسوب میشود – میباشد. البته مجاهدین هم ترس و وحشت خود را از این موضوع پنهان نمی کنند و مریم رجوی بوضوح از شرایط موجود در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) تحت عنوان "… تسلیم ناپذیری اعضای مقاومت ایران در برابر فاشیسم دینی و عوامل آن در عراق… " بعنوان خط قرمز نام میبرد. با یادآوری ساختار فرقه ای تشکیلات مجاهدین بعنوان پارامتر اصلی البته حساسیت های بروز داده شده از جانب مجاهدین را قابل درک میکند. توضیح این نکته مهم است ؛ هر چند ممکن است تعدادی از کسانی که از کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) به کشورهای اروپائی و یا کشورهای دیگر میروند بعدا از مجاهدین جدا شوند ولی آنچه که برای مجاهدین در مقطع کنونی مهم و بعبارتی امری حیاتی و حیثیتی محسوب میشود جدا شدن اعضای مجاهدین در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) و رفتن آنها به ایران قبل از اعزام شان به خارج از عراق است و با اشراف به این موضوع که ممکن است پذیرفته شدن آنها بعنوان پناهنده در کشورهای اروپائی و سایر کشورها حتی بیشتر از دوسال هم طول بکشد. پس مجاهدین بخوبی میدانند که گذشت زمان و حضور طولانی تر اعضای سازمان در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) ضرر جبران ناپذیری به تشکیلات مجاهدین وارد خواهد ساخت. به همین دلیل مجاهدین میخواهند تا رسیدن پای اعضای سازمان به کشورهای مقصد آنها را همچنان در حصارهای تشکیلاتی و مطابق الگوی اشرف نگه دارند. پر واضح است که حضور نیروهای پلیس عراق در محوطه داخلی کمپ که هیچ منافاتی با آنچه که مجاهدین از آن تحت عنوان " تجاوز به حیطه شخصی ساکنان کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی)" یاد میکنند، ندارد. بلکه برعکس تضمینی است تا فضای مناسب و بدور از هرگونه فشارهای تشکیلاتی ایجاد شود تا ساکنان کمپ بتوانند برای آینده خود تصمیمی درست و واقعی بگیرند. مجاهدین در اطلاعیه "دبیرخانه شورای ملی مقاومت " بتاریخ پنجم اسفند نیز ضمن مقدمه چینی و برشماری تاریخچه خود ساخته ی حضورشان در خاک عراق و اینکه طبق قانون اساسی وقت عراق پناهنده محسوب میشوند و طبق بیانیه دوم ژوتیه 2004 نیروهای آمریکایی در عراق استاتوی ساکنان اشرف بعنوان افراد حفاظت شده مشمول کنوانسیون چهارم ژنو تائید شده هستند، همچنین این بهانه که "… حضور گسترده و ناموجه ماموران مسلح به تیربار در داخل کمپ در محوطه ای که تماما با دیوارهای قطور و بلند سیمانی احاطه شده است صرفا منشا اصطکاک… خواهد بود… " و با تاکید و بر شمردن مجدد کمبود های استقراری در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) و اینکه "… شرایط غیر انسانی کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی)، از هر نظر مانند زندان است… " خواستار اطمینان های حداقل که باید توسط همه طرفها امضا و تضمین شود، شده است. در پایان اما، مجاهدین با این نتیجه گیری که اگر بخواهیم کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) بعنوان "… کمپ پناهندگی به رسمیت شناخته شود و مرزهای عبور ناپذیر با یک بازداشتگاه داشته باشد "، باید شرایط آنها که در 7 بند اعلام شده برای حضور و ادامه انتقال ساکنان اشرف به کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) به رسمیت شناخته شود. آنچه در این هفت بند و مستقل از خواسته های صنفی و استقراری و بهداشتی مجاهدین از اهمیت ویژه ای برخوردار است و توسط مجاهدین روی آن تاکید شده است این که: " همه افراد و نیروهای مسلح و ایستگاه پلیس باید به ورودی درِ خارج کمپ منتقل شوند و پلیس غیر مسلح در هماهنگی با ساکنان میتواند وارد محوطه داخلی کمپ شود. همچنین مجاهدین خواستار این شده اند که آزادی رفت و آمد برای ساکنان کمپ تامین شود و در غیر اینصورت افزایش مساحت و اینکه ساکنان بدون محدودیت با هزینه خودشان به ساختن تاسیسات مورد نیاز مبادرت کنند. مجاهدین همچنین خواستار " تضمین سلامت و امنیت همه ساکنان بدون هیچگونه استثنا تا انتقال به کشور ثالث توسط ملل متحد و ایالات متحده و دولت عراق، تا هیچکس دستگیر نشود و بر خلاف میل خودش به جای دیگری منتقل نشود." مجاهدین بار دیگر با تاکید روی این موضوع که اگر " حضور پلیس در داخل کمپ ادامه یابد، کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) از هم اکنون یک تجربه شکست خورده است و انتقال سایر افراد به آن امکان پذیر نیست و تنها وقتی افراد جدید میتوانند از قرارگاه اشرف به لیبرتی منتقل شوند که 400 نفر فعلی به کشورهای ثالث منتقل شده باشند". بنابراین مجاهدین بار دیگر ملل متحد و دولت عراق را با تهدید به عدم همکاری و کارشکنی در روند انتقال به چالشی جدی فرا خواندند. بدین ترتیب مجاهدین نشان دادند هرگز حاضر به تمکین از قوانین سازمان ملل متحد، دولت عراق و چارچوب های شناخته شده برای امر پناهندگی نیستند و پر واضح است که چنین روندی به حل مسئله ساکنان اشرف کمکی نخواهد کرد. رهبران مجاهدین بخوبی میدانند هر عضوی که از تشکیلات مجاهدین جدا میشود نه تنها یک شکست فضاحت بار در پهنه ایدئولوژیکی، تشکیلاتی و سیاسی برای آنها محسوب میشود بلکه افشای گوشه ای از جنایات آنها را هم در بر خواهد داشت. جنایاتی که بیش از سه دهه است در حق مردم ایران، مردم عراق و همچنین در حق خود اعضای سازمان که مجاهدین در تلاش برای سرپوش گذاشتن بر روی آن هستند روا داشته شده است. حال اگر به شروط مجاهدین خوب دقت کرده باشیم میتوان دریافت که آنها هنوز هم تلاش میکنند در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) وضعیتی مشابه قرارگاه اشرف ولو در ابعاد کوچکتر که مطلوب ترین وضعیت برای آنها محسوب میشود ایجاد کنند. بنابراین مجاهدین به سه ابزار اصلی برای حضور در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) نیاز شدید دارند که منتج از ساختار فرقه ای تشکیلات مجاهدین بوده و محور اصلی تمامی فعالیت های سیاسی مجاهدین را شکل میدهد. یکم – مجاهدین به این نیاز دارند که بتوانند تا خروج ساکنان از عراق آنها را در چارچوب تشکیلاتی و بدور از هر گونه تماس بیرونی نگه دارند تا نفرات بصورت بسته بندی شده به کشورهای مقصد ارسال شوند – شرط عدم حضور پلیس در محوطه داخلی کمپ. دوم – مجاهدین به این نیاز دارند که تا زمان اعزام اعضا به کشورهای مقصد آنها را به نحوی از انحاء و در یک سیکل بسته مشغول نگه دارند و به همین دلیل دادن پیشنهاد افزایش مساحت کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) و ساختن تاسیسات آن بدون محدودیت دقیقا برای برطرف کردن این نیاز مبرم است. و موضوع سوم اینکه دولت عراق کسی را تا انتقال آنها به کشور ثالث دستگیر نکند – ترس از تعقیب قضایی مسئولین درجه یک مجاهدین توسط دولت عراق. نتیجه اینکه مجاهدین با شرط گذاری های غیر منطقی و جنجال آفرینی در روند انتقال تلاش میکنند که نه تنها انتقال گروههای بعدی را متوقف کنند بلکه اعزام گروه 400 نفری را هم که یک حرکت تاکتیکی از سوی مجاهدین محسوب میشد به قرارگاه اشرف باز گردانند. مگر اینکه مجاهدین به خواسته هایشان در کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) برسند که آنموقع فرقی که قرارگاه اشرف با کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) خواهد داشت تنها در مساحت و برخی امکانات زیر ساختی خواهد بود ولی روند فعلی قضایا نشان میدهد که سیاست جنجال آفرینی مجاهدین و عزم دولت عراق در انتقال آنها به کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) متاسفانه به خشونت راه خواهد برد که گریز از آن برای طرفین اجتناب ناپذیر خواهد بود.