کمپ موقت ترانزیت، طناب دار مجاهدین

اکنون بیش از یک هفته است که از حضور اولین گروه از ساکنان قرارگاه اشرف در کمپ موقت ترانزیت با هدف اخراج مجاهدین از خاک عراق میگذرد. بنابراین مجاهدین بشدت تلاش میکنند به هر بهانه ای کمپ موقت ترانزیت را در تمامی جهات آن اعم از زیرساخت ها، وسعت، امکانات بهداشتی، صنفی و… زیر علامت سوال ببرند و در این رابطه از هیچ ترفندی در بدنام کردن کردن کمپ و توهین به مسئولین عراقی و یونامی فروگذار نمی کنند. از خرابکاری در تاسیسات کمپ گرفته تا دیده شدن مارهای افعی در زیر بنگالها و یا اینکه ساکنان کمپ بصورت نوبتی از صندلی استفاده میکنند، تعداد استفاده از سرویس های بهداشتی نوبتی و همراه با صف است را "… ناشی از کمبود امکانات و متروکه بودن محل و زیر ساختهای کمپ… " تلقی کرده و نتیجه گیری میکنند که: " ترتیبات جابجایی ساکنان اشرف به لیبرتی (کمپ موقت ترانزیت) تفاوتی با انتقال اسرای جنگی ندارد". این روزها که هم، نفس مجاهدین و هم، اطلاعیه‌های آنها در رابطه با وضعیت کمپ به شماره افتاده است و نامه نگاریهای خانم مریم رجوی به آقای بان کی مون، دبیرکل ملل متحد، خانم هیلاری کلینتون، وزیرخارجه آمریکا و بارونس اشتون، نماینده عالی اتحادیه اروپا پایانی ندارد، تلاش میکنند تا ضمن زمینه سازی های مقدماتی و ارائه یک تصویر بد از کمپ موقت ترانزیت، حمایت های سیاسی نسبت به خواسته ها و اهداف اصلی شان بدست بیاورند. نتیجه اینکه مطابق آنچه که فوقا گفته شد مجاهدین تلاش دارند در ایده آل ترین شکل حضور در کمپ موقت ترانزیت را از پروسه انتقالشان به کشورهای ثالث حذف کنند و در بدترین شق به حداقل خواسته هایی که برای حضور در کمپ موقت ترانزیت اعم از امکاناتی و یا تشکیلاتی بدان نیاز دارند برسند. بنابراین مجاهدین و برای چندمین بار، ولی با ادبیات متفاوت و از زبان ساکنان اشرف در نامه هایی به دبیرکل ملل متحد آقای بان کی مون نوشته اند: "… ما بدون تضمینهای حداقل نمی توانیم هیچ گونه جابه جایی را بپذیریم. رژیم ایران و دولت عراق می خواهند با تأیید شرایط خود در لیبرتی (کمپ موقت ترانزیت) توسط یونامی، ما را بین مرگ و تسلیم به فاشیسم دینی، مخیر کنند… ". و اما در جدیدترین اقدام فریبکارانه، مجاهدین تلاش کردند حول موضوعات انسانی که در افکار عمومی جایگاه خاصی دارد تمرکز نموده و مظلوم نمایی کنند تا شاید موفق به کسب برخی امتیازاتی که خواهان آن هستند بشوند. در همین رابطه شورای ملی مقاومت مجاهدین طی اطلاعیه در هشتم اسفند اعلام کرد: " نیروهای سرکوبگر از ورود مواد غذایی و داروهای ساکنان به لیبرتی (کمپ موقت ترانزیت) جلوگیری می کنند". در این اطلاعیه مجاهدین اعلام کردند که نیروهای عراقی در تاریخ ششم اسفند مانع از ورود داروهای چند تن از ساکنان کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) شدند که از اشرف برای آنها فرستاده شده بود. همچنین آنها اعلام کردند در روز هفتم اسفند یک تریلی حامل مواد غذایی و چند آبگرمکن برقی را، که مجاهدین با هزینه خودشان خریداری کرده بودند به داخل کمپ راه ندادند و تریلی مزبور مجبور به بازگشت شد. البته پر واضح است که تمامی اینها بهانه است. چطور ممکن است کسی که دارویی را بطور ثابت مصرف میکند با خود نبرده باشد. در ثانی آیا مگر همین نفرات نمی توانستند از طریق امداد کمپ درخواست دارو کنند؟ که حال مسئولین سازمان مجبور شدند از قرارگاه اشرف برای آنها دارو بفرستند! بدیهی است که علت همه این بهانه تراشی های مجاهدین این است که مجاهدین نمی خواهند قبول کنند که کمپ موقت ترانزیت در عراق که تحت نظر سازمان ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان اداره میشود دارد بعنوان یک کمپ پناهندگی در عراق به رسمیت شناخته میشود. و مجاهدین باز بخوبی میدانند کسانی که در حال حاضر در کمپ موقت ترانزیت بسر میبرند دیگر هیچ عضویتی در تشکیلات مجاهدین نداشته و صرفا "پناهجویانی" هستند که مثل هر کمپ پناهندگی دیگر در سراسر دنیا منتظر رسیدگی به وضعیت شان توسط کمیساریای عالی پناهندگان هستند. بنابراین هرچه زمان میگذرد کمپ موقت ترانزیت نیز در عراق به عنوان یک کمپ پناهندگی رسمیت بیشتری پیدا میکند و مجاهدین هم باید بیشتر به قوانین آن تن دهند و این همان طناب داری است که مدتهاست در انتظار مجاهدین بوده که از این سرنوشت محتوم گریزی نیست.