آقای ناصر حسینی مطلق، درون باغ مرکبات خود منتظر ما بود و وقتی به مقصد رسیدیم به استقبالمان آمد. چهره اش شباهت زیادی به برادر اسیرش کاظم داشت. اما حالا او کجا و کاظم کجا؟ یکی در حال کشت و آبادانی در یک منطقه سر سبز و خوش آب و هوا، با یک برنامه ریزی چند ساله و دیگری اسیر در یک بیابان بی آب و علف با سرنوشتی که توسط رجوی های ملعون رقم خورده و اجازه برنامه ریزی، برای چند ساعت خود را نیز ندارد.
اما می توان این شرایط را تغییر داد و اتفاقا برای کمک به کاظم و تغییر سرنوشتش، خانواده حسینی مطلق پذیرای چند تن از دوستان قدیمی کاظم (جدا شدگان از فرقه جهنمی رجوی) شدند.
در این ملاقات خاطرات کاظم در قبل از پیوستن به فرقه و در درون فرقه مرور شد. برای آقای حسینی بسیار درد آور بود که برادرش با آن استعداد، اکنون در تشکیلات فرقه بدلیل مشکلاتش مچاله شده و او را که تحصیلات عالیه داشت، برای خرد کردن شخصیتش، چند سال وادار به انجام کارهایی همچون نفر همراه خودرو تخلیه فاضلاب نمودند.
آقای حسینی بعد از شنیدن آنچه در مناسبات جهنمی فرقه بر اعضای اسیر می گذرد، گفت «ما خانواده ها از این چیزها که شما می گویید خبر نداشتیم و نمی دانیم درون اشرف چه میگذرد. رجوی فاجعه بشریت است، اگر حکومت را می گرفت بدتر از هیتلر می کرد »
در این ملاقات آقای حسینی با امضای نامه جمعی از خانواده ها خطاب به آقای کوبلر برای درخواست ملاقات با افراد اسیر خود در کمپ موقت ترانزیت، بر این امر تاکید کرد که حضور خانواده ها برای نجات آنها ضروری است.