این روزها مریم رجوی بیشتر از همیشه در ورای ژست های مدرنیته گرایی و در ورای همه نقش بازی کردنهایش با کبوتر و گل وشمع و باز در پشت لباسهای خوش دوخت و رنگارنگ ماهیت تروریستی و خشونت طلبی خود را بیرون میریزد , شاید این هم از الزامات تلاش برای عدم اضمحلال باشد. مریم رجوی در یک نشست داخلی در اورسوراواز که در سطح خاصی هم برگزار شده ضمن آماده سازی ذهن اعضا برای ایجاد خشونت و تبلیغ کشته شدن و جنگیدن برای حفظ اشرف به هر قیمت , گفته است که مجاهدین خلق از بدو تاسیس با خون بهترین کادرهایشان توانسته اند از موانع مهم و سرفصلی بگذرند , او به خون حنیف و اشرف و موسی و فرماندهان دیگر در مقاطع مختلف اشاره کرده و گفته که اگر قرار باشد ما را به صلیب بکشند من اولین نفر در این صف خواهم بود , که البته این حرف او به نظر من تقلید ناشیانه ای از نشست های صلیب مسعود رجوی است که برای جوگیر کردن اعضای حاضر زده شده وگرنه مریم رجوی و شخص مسعود نشان داده اند که هرگز حاضر نیستند جز خون اعضا و هواداران بهای دیگری بپردازند و همیشه از هر مهلکه ای به موقع گریخته اند , این نشست ها و اهمیت نهفته ای که اشرف برای حیات و ممات مجاهدین دارد و مسئله بود و نبود آنهاست که نشان میدهد مجاهدین تدارک یک خونریزی و کشتار در اشرف را میبنند تا شاید بتوانند جامعه جهانی و دولت عراق را به عقب نشینی وادار کنند. البته این تنها گزینه مجاهدین نیست , آنها برای خروج از این بن بست به کودتا در عراق و یا لااقل یک شورش خونین و نیز به حامیان منطقه ای و بین المللی خود نیز امید بسته اند , مراسم افطاری با خشونت طلبان و تروریست های منطقه ای و کمی قبل تر از آن مراسم عصرانه با حامیان غربی , هردو قبل از نشست داخلی در نیمه شب نوزدهم انجام شده است. نشستی با عنوان فتح مکه و ضربت خوردن حضرت علی. مریم رجوی امروزه سازمانی را هدایت میکند که عصرگاهان با اعقاب ضربت زنندگان جلسه میگذارند و نیمه شب برای ضربت خورنده مجلس میگیرند و صد البته صرفا برای مردم فریبی حافظ میگوید که: صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه میخورد پاردمش دراز باد این حَیَوان خوش علف و حَیَوان خوش علف هم طبق تعریف مرحوم دهخدا آن است که هرعلف به مذاقش خوش آید. وظیفه همه ایرانیان است که قبل از بروز هر خشونت و خونریزی با محکوم کردن جاده صاف کنی مجاهدین خلق برای خونریزی , مانع بروز فاجعه شوند. شخصا آخرین اخبار داخلی و رسانه ای مجاهدین خلق را که حاکی از حرکت بسوی خشونت است را برای همه سیاسیون و خبرنگارانی که ایمیلی از آنان داشتم ارسال کردم و از آنها خواستم که با تشویق مجاهدین در گردن گذاشتن به نقشه مسیر سازمان ملل و کوشش های بین المللی به قوانین و ضوابط گردن گذارند نه اینکه بعد از فاجعه دنبال مقصر گشته و با ژست های روشنفکری بخواهند دولت و پلیس عراق را محکوم کنند, ضرب العجل به پایان آمده و تعهدات بین المللی از سوی مجاهدین به اجرا درنیامده است , مجاهدین در نیت خود برای تخلیه نکردن اشرف صداقت ندارند و حقیقت ماجرا را نمیگویند , بهانه های آنان از سوی کارشناسان سازمان ملل همگی رد شده است. یک فشار بین المللی باید به آنها بفهماند که دوره باجگیری به آخر رسیده است کما اینکه دوره یک تشکیلات فرقه ای.