رجوی در پایان کار آیا به سازمان خود شلیک خواهد کرد؟ بررسی این گروه نشان می دهد که کارهایی که تا کنون به نام فعالیت های سیاسی در کنار دیگر فعالیت ها انجام شده است برای فرقه رجوی مفید نبوده. بیاد دارم که پس از خارج شدن از لیست نیز گفته بودیم که از لیست تروریستی وزارت خارجه بیرون آورده شدند حالا چه کاری را می خواهند انجام دهند که در گذشته نمی توانستند و یا در آینده با این خروج از لیست چه کاری از دستشان بر می آید کما اینکه این لیست ساختگی بود و محدودیتی را بر سازمان اعمال نمی کرد و به همین دلیل هم لا بی های سازمان فعالانه در چهار سوی دنیا کار خود را می کردند و سازمانی که کار تولیدی ندارد معلوم است که پولهای این نوع کارها از طرف چه سرمایه گذارانی اهدا می شود.
جدیدا در هوستون امریکا مجددا عده ای جمع شده و داد از بازگشت به اشرف زده اند اگر اینقدر این موضوع مهم است چرا با نماینده ویژه یعنی مارتین کوبلر بحث و بررسی نمی شود؟ و باید در امریکا عده ای کنفرانسی ترتیب دهند که ممکن است حتی خبرش هم به کوبلر نرسد!
پس این نوع لابی گری ها معانی و مفهوم بسیار دارد. اگر به سران گروه همین امروز دستور برگشت به اشرف را بدهند چه می کنند؟ اگر به اشرف برگردند و تا آخر عمر هم در آنجا زندگی کنند آیا برایشان کافی است؟ و دیگر هیچ درخواستی ندارند؟ اگر اینجانب بجای آقای کوبلر بودم اختیار را بدست خودشان می دادم زیرا می دانستم فردا باز هم مشکلات دیگری را برای خودشان رقم خواهند زد.
اما موضع خیر خواهانه کوبلر البته و صد البته که به نفع سازمان نیست زیرا وی منافع سازمانی را نمی داند بلکه بنا بر حقوق بشر خود خواهان آزادی افرادی است که اکثرا نزدیک به سه دهه عمر خود را در اتلاف و بی خبری گذرانیده اند.
سازمان این تاکتیک کهنه را با بیان اینکه هر که با ما نیست بر ماست. بنا براین رودی جولیانی, شهردار سابق نیویورک و مایکل موکنزی, وزیر سابق و… می شوند دوست سازمان! اما ما جدا شده ها که چند دهه برای سازمان کار کرده ایم و خطش را به پیش برده ایم می شویم دشمن!
سازمانی که داعیه مبارزه با امریکا را داشت و امریکاییها را در تهران با افتخار ترور می کرد, در زمان حمله محمد عطا به برجهای نیویورک (به دستور بن لادن رییس القاعده) در قرارگاهها جشن می گرفت و شیرینی سرنگونی امریکا را پخش می کرد و خوشحال بود که دشمن صدام حسین (بوش و امریکا) در حال ضعف و در حال ضربه خوردن است زیرا صدام را متحد مشترک خود می دید, حالا می شود دوست هر دو حزب و کنگره و سنا , ما جدا شده ها که از سازمانی تروریستی با فرصت یافتن حمله امریکا به عراق و فرو ریختن حکومت صدام و حزب بعث از سازمان جدا شده ایم و آنها را رد کرده ایم البته دشمن امریکا هستیم!امریکایی را که تنها دشمنی ما با او این است که آنها یعنی رییس جمهور و دولت مردان امریکایی را از دخالت در امور کشور خود منع می کنیم و می گوییم از حمایت سازمان دست بردارد.
اینها منظورم همین پشتیبانان به اصطلاح مقاومت آیا حاضرند بدون گرفتن وجه یک دقیقه برای سازمان سخنرانی کنند؟ اما همین جدا شده ها سالها بدون گرفتن یک سنت برای سازمان شبانه روزی کار کرده اند! بقول معروف خدا شانس بدهد ما که سالها از کار کردن در بیابانهای عراق چیزی جز رنج و بد بختی عایدمان نشد اما اینها را ببینید که در یک سخنرانی چقدر نصیبشان می شود! اگر وجود پارلمانترها بیش از وجود اعضا می ارزد که چنین خرجی را باید بپای آنها ریخت پس چرا اعضا سازمان را از میان این پارلمانترها و بازنشستگان پیشین عضو گیری نمی کنید!
سازمان سخنرانان را در کنفرانس توجیه نموده بود که بر روی خروج از لیبرتی و محکومیت حمله خمپا ره ای به آن متمرکز شوند نکته جالب اینکه بقول یکی از دوستان در بسیاری از کشورها جنگ است و گروه گروه ,ملت های مختلف در جهان کشته می شوند کسی حرفی نمی زند اما همینکه چهار نفر در سازمان کشته می شوند اینهمه کنفرانس برپا می شود آیا آنها صاحبی ندارند و یا اینها صاحبانشان کسان دیگری هستند؟
در سازمان طی این سالها صد ها نفر بی دلیل و نامعلوم کشته شده و جام تباهی را سرکشیده اند چرا حرفی از اینها زده نمی شود آیا چشمان باز به این است که تنها به فیلمی نگاه کنیم که یک قسمت ما جرا را نشان میدهد؟ آقای جولیانی چرا فیلم زجه مادران را در کنار درهای اشرف نمی بیند؟ و یا چرا چشم بر آن می بندد انصافا بقول سهراب سپهری شاعر گرانقدر چشمها را باید شست…
راستی کوبلر نماینده ویژه که در عراق است مشکلات را بهتر می بیند و یا آن پارلمانترها و کنگرس منها و سناتورهایی که آن طرف دنیا هستند؟ این درد را که عده ایی از زندگی عادی خود- که هدیه خدا به تک تک انسانهاست- جدا شده و دارند فنای یک عده سود جوی سیاسی می شوند را چه کسی بهتر از کوبلر می بیند؟ اینها اتفاقی نیست صدای وجدانهای بیدار را همه می شنوند حتی مریم رجوی اما بقیه می شنوند و برای آزادی این اسرا دعا می کنند اما مریم رجوی در پی مانع تراشی و مقابله با این وجدان آگاه است. البته نتیجه این جنگ مشخص است هیچگاه اهریمنان بر خوبی ها و نیکی ها پیروز نمی شوند. فرزین