در ارتباطاتی که اخیرا با برخی از هواداران و نزدیکان فرقه رجوی در اروپا داشتم و مطالبی که بیان میکردند به این نتیجه کلی رسیدم که خصوصا جدا شدن آقایان کریم قصیم و محمدرضا روحانی از شورای ملی مقاومت از قرار معلوم برای مسئولین فرقه به شدت گران آمده و گویا خطر و تهدیدی جدی از عواقب این امر احساس میکنند.
فرقه در 14 تیر ماه امسال اجلاس فوق العاده شورای ملی مقاومت را در رابطه با جدا شدن آقایان قصیم و روحانی برقرار نمود که ظاهرا به نتیجه ای که میخواست نرسید و مطلبی هم بیرون داده نشد. حفظ انسجام شورا بعد از جدا شدن این دو نفر به نظر میرسد که به معضل مهمی برای مسعود رجوی تبدیل گردیده است.
جدا شدن این دو نفر یک سری سؤالات را در اذهان هواداران، خصوصا نزدیکان شورا، به وجود آورده است. اگر چه این سؤالات همیشه در ذهن آنها وجود داشته اما فرقه فضائی بوجود آورده بود که کسی جرأت سؤال کردن نداشته باشد؛ ولی الان به نظر میرسد این تابو تا حدی شکسته شده و هواداران سازمان و نزدیکان شورا انتقادات خود را بروز میدهند و مانع و سد طرح سؤال تا حدودی برطرف گردیده است.
مسئولین فرقه به صراحت احساس تهدید خود را بیان میکنند و با تعصب خاصی این افراد را خائن می نامند. یکی از سؤالاتی که بسیار عام بوده و همه جا پرسیده میشود اینست که به چه دلیل جدا شدن آقایان قصیم و روحانی از یک ائتلاف سیاسی مترادف با خیانت محسوب میگردد. در پاسخ به این سؤال سران فرقه مطرح می نمایند که چون این اقدام درست قبل از گردهمائی پاریس با حضور مریم رجوی صورت گرفته است لذا در جهت منافع رژیم ایران بوده و خنجرزدن از پشت و خیانت به حساب می آید. برخی مسئولین فرقه حتی به صراحت اذعان کرده اند که جدا شدن این افراد خیلی ها را در شورا در برابر سازمان گستاخ کرده است.
از طرف دیگر فرقه تلاش دارد تا جدائی این دو نفر از شورای رجوی را بی اهمیت جلوه دهد. مسئولین بارها به هواداران گوشزد کرده اند که این دو نفر عملا کاره ای نبوده و کاری به آن صورت برای سازمان انجام نمیدادند و به صراحت گفته اند که گل گذاشتن سر قبر این و آن که مشکلی از مقاومت حل نمیکرد.
با این وجود سران فرقه مطرح نموده اند که جدا شدن این دو بسا سنگین تر از جدا شدن فریدون گیلانی و متین دفتری از شورای رجوی بوده چرا که در مقطع بسیار حساسی که مقاومت زیر ضرب است صورت گرفته است. این "مقطع حساس" را میتوان به این گونه تعبیر کرد که فرقه به دلیل عملکرد غیر اصولی رهبریش در بن بست کامل استراتژیکی قرار دارد و تمامی درها از هر سو به رویش بسته شده و پایان خود را نظاره میکند.
همچنین مصاحبه کریم قصیم با احمد رفعت که به علل جدائی خود از شورای رجوی اشاره کرده نیز به مذاق سران فرقه خوش نیامده و در میان هواداران او را به دروغگوئی متهم میکنند. حتی در برابر سؤالات در این خصوص با هواداران برخورد شده که چرا به اکاذیب او اهمیت میدهند. البته مسئولین فرقه کمافی السابق هیچگونه پاسخ مشخصی در مقابل اظهارات آقای قصیم ارائه نداده و صرفا به طرح اتهامات واهی علیه ایشان بسنده کرده اند.
همچنین مطلع شدم یکی از اعضای شورا به یکی از هواداران سازمان گفته است که باید از قصیم و روحانی بخاطر جداشدنشان از شورا قدردانی و تشکر کرد چرا که بعد از اعلام جدائی و طرح دلایل جدائی شان حسابی به بقیه میرسند.
در ضمن شنیده ام که مطالب آقای ایرج مصداقی، خصوصا مخاطب قرار دادن مستقیم مسعود رجوی، هم برای فرقه خیلی سنگین بوده است. از قرار معلوم مطالب ایشان حتی در ملاقات های افراد فرقه با طرف های خارجی هم مورد استناد و سؤال قرار میگیرد. سؤالات ایشان از شخص رجوی در اذهان بسیاری بوده اما جرأت بیان آنها را نداشته اند و به اعتراف مسئولین فرقه این جرأت به تازگی در حال شکل گیری است. مورد سؤال قرار دادن شخص رجوی همیشه در سازمان مجاهدین خلق مرز سرخ غیرقابل عبور بوده است. از همین رو بازشدن باب پرسش از مسعود رجوی فرقه را کاملا به وحشت انداخته و نسبت به عواقب آن بیمناک است.
به نظر میرسد که مسئله داری در فرقه رجوی در اروپا به دنبال مطالب منتشر شده از جانب افرادی همچون اسماعیل یغمائی، ایرج مصداقی، کریم قصیم، محمدرضا روحانی و سایر جداشدگان اخیر به شدت رو به افزایش است و سران فرقه به این فکر میکنند که نفر بعدی که به قول خودشان از پشت خنجر بزند چه کسی خواهد بود.
مسلما آنچه که امروز بر سر فرقه رجوی می آید و بن بست مرگباری که در آن گرفتار است چیزی به غیر از حاصل سیاست های خائنانه و به غایت غیر اصولی شخص مسعود رجوی نیست. اعضای سازمان مجاهدین خلق و به طبع آن شورای ملی مقاومت در شرایط فعلی دو راه بیشتر در مقابل خود ندارند. یا به روند کنونی ادامه داده و فروپاشی و پایان کار خود را رقم بزنند یا با خلع ید از مسعود رجوی که عدم کفایت و صلاحیت خود را طی سی سال گذشته کاملا به اثبات رسانده راه و رسم اصولی برگزیده و مطابق با واقعیات زمان پیش بروند.
ابراهیم خدابنده