راهکار عملی برای حل معضل ساکنین کمپ لیبرتی

هم پیمان شدن مجاهدین  با صدام حسین و جرائم بی شمارش که حتی پس از سرنگونی دیکتاتور نیز ادامه پیدا کرد و همچنین امتناع از پایان دادن به سال ها اشغال غیرقانونی قطعه ای از خاک عراق خشم مردم عراق را برانگیخت و در پی آن سلسله حملاتی به کمپ اشرف و کمپ لیبرتی را برای گروه به ارمغان آورد. حملاتی که منجر به کشته و مجروح شدن تعدادی از ساکنین این دو کمپ شد.
مصیبتی که مجاهدین خلق در آن گرفتار مانده اند نگرانی تمام کسانی که به نوعی درگیر قضیه هستند را از بابت امنیت اعضای گروه در پی داشته است.
خانواده های زجر کشیده که سال ها از دیدار عزیزان شان محروم مانده اند اکنون بیش از پیش نگران هستند.
اعضای سابق مجاهدین که توانسته اند خود را نجات دهند نیز از این که دوستان سابق شان در خطر هستند، بسیار مضطربند. بارها و بارها این افراد داستان های خود را نقل کرده اند و از سازمان های بین المللی خواسته اند تا به داد افرادی برسند که هم به لحاظ فیزیکی و هم به لحاظ ذهنی دربند فرقه ی رجوی هستند.
پس از درگیری های خونین در کمپ اشرف و کمپ لیبرتی هم خانواده ها و هم اعضای سابق سازمان مجاهدین نامه ها و دادخواست های متعدد خود را رو به مجامع بین المللی مرتبط با قضیه نوشتند و  از آن ها تقاضا کردند  که راه کاری عملی برای نجات جان ساکنین این کمپ ها پیدا کنند.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل بارها بر ضرورت انتقال ساکنین کمپ لیبرتی به کشورهای سوم تأکید کرده و تلاش کرده است تا مکان سومی را برای اسکان ساکنین کمپ لیبرتی بیاید. آنتونی گاترز، رئیس کمیسیاریای عالی پناهندگان تآکید کرد: " ساکنین کمپ حریه به راه کارهایی برای خروج از عراق نیاز مبرم دارند."
نماینده ی عالی اتحادیه اروپا خانم کاترین اشتون نیز نقل مکان در خارج از عراق را تنها راه حل نامید.
دبیر کل سازمان ملل از تأسیس صندوقی امانی برای کمک به ساکنین کمپ لیبرتی خبر داد. بان کی مون تأکید کرد که همه توانمندی ها باید به صورت فوری بر روی جابجایی سریع تر افراد کمپ حریه به خارج از عراق تمرکز یابد.
ایالات متحده امریکا از ابتکار سازمان ملل استقبال کرد و طی بیانیه ای اعلام کرد که ایالات متحده قصد دارد تا مبلغ یک میلیون دلار به این صندوق واریز کند. ماری هارف، سخنگوی وزارت امور خارجه ی امریکا تصریح کرد:" ما همچنین با این نظریه موافقیم که تنها راه حل پایدار برای تضمین امنیت و سلامت سکنه کمپ حریه همانا جابجایی این افراد است."
به این ترتیب به نظر می رسد که تمامی طرف های درگیر به توافق رسیده اند که تنها راه حل معضل ساکنین کمپ لیبرتی انتقال آن ها به جایی خارج از عراق است.
با این حال دو مانع اصلی بر سر راه انتقال این افراد وجود دارد.  یکی از این موانع اکراه کشورهای سوم برای پذیرش تروریست های سابق به عنوان پناهجو است. چرا که گذشته ی آمیخته با خشونت و رفتارهای غیر اجتماعی گروه درست جلو چشمان آنهاست. تاکنون تنها سه کشور بلژیک، آلمان و آلبانی برای پذیرش تعدادی اندک از ساکنین لیبرتی اعلام آمادگی کرده اند.
در این بین اما مانع اصلی بر سر راه انتقال ساکنین کمپ ،عدم تمایل رهبران سازمان است.
مارتین کوبلر نماینده ویژه سابق دبیر کل سازمان ملل در عراق بارها از فقدان همکاری ساکنین و رهبران شان با کمیسیاریای عالی پناهندگان UNHCR و ناظران سازمان ملل انتقاد کرده است. در مصاحبه ای با اسوشیتدپرس در بغداد مارتین کوبلر گفت: "آزادی عمل ساکنین یک کمپ گروه مخالف ایرانی توسط سران گروه صلب شده است"
خانم وندی شرمان، معاون وزیر امور خارجه امریکا در امور سیاسی نیز در اجلاس استماع کمیته خارجی سنای آمریکا به کارشکنی های رهبران سازمان مجاهدین خلق در مسیر انتقال اعضا اشاره کرد.
رهبران مجاهدین خواستار این هستند که  اعضا به طور گروهی منتقل شوند و نه به صورت فردی و به کشورهای مختلف. چرا که به این ترتیب می توانند هژمونی فرقه ای بر اعضا را حفظ کنند و مانع از جدا شدن شان شوند.
صندوق کمک مالی سازمان ملل بنا به بیانیه ی دبیر کل سازمان برای تأمین هزینه های پروسه ی انتقال است. دبیر کل سازمان ملل دیگر کشورها را هم تشویق کرد تا در این امر مشارکت کنند.
با این حال نکته اینجاست که در واقع آنچه مانع اصلی بر سر راه انتقال است بی میلی سران مجاهدین است و نه کمبود بودجه و مشکل مالی.
سازمان مجاهدین برای مدفون کردن گذشته خونین بمباران ها و ترورهای شان، کمپینی مولتی میلیون دلاری به راه انداختند.
آن ها همچنین برای سفرهای مریم رجوی و برای به راه انداختن مراسم های مختلف مبالغ هنگفتی هزینه می کنند تا کمپین تبلیغاتی خود را به پیش ببرند و ذهن ها را به سمتی ببرند که تمایلات سران فرقه ایجاب می کند.
اگر امریکایی ها واقعاً نگران سرنوشت ساکنین کمپ لیبرتی هستند به جای اهدا کمک مالی، باید تلاش کنند تا سران فرقه را متقاعد کنند تا به اعضای شان اجازه  دهند در انجام پروسه های جابجایی حضور فعال داشته باشند و از فرصت انتقال امن بهره مند شوند.
ایالات متحده می تواند همچنین قدم پیش بگذارد و لااقل تعدادی از ساکنین کمپ ترانزیت موقت را در کشور خود جای دهد.
الف. سپینود