واقعیت این است که تمامی اعضا و کادرهای کنونی فرقه مجاهدین هرکدام به شکلی اسیر ترفندهای سالیان تکرارشده در تشکیلات رجوی شده اند و آنقدر این سناریوها تظاهر شده و تکرار شده که آنها مرز بین عالم واقع و ترفندهای رهبری را تشخیص نمی دهند. یعنی که تهی شدن در یک سرطیف و بی خیال شدن در سر دیگر طیف به عنوان مرز گم شده ای بر مغز این اسیران مستولی شده است.
اما در 10 شهریور 92 رجوی اتفاقی را رقم زد که برای هیچ کس شک و شبهه باقی نماند. او تعداد زیادی از کادرهای رده اول یعنی لایه اول حفاظت خود و استراتژیست هایش را به راحتی قربانی کرد و آنها را هم کشت و هم مجبور به خودکشی برای حفظ خودش کرد.
این پیام برای سایرین که اعضای ساده و بدنه و سیاهی لشکر بوده و هستند معنای خاص و در حقیقت نقطه عطفی روشن خواهد بود. آنها یک بار در سرفصل مرصاد تجربه کردند که رجوی برای بیمه کردن منافع شخصی خودش حاضر است به غیر از خودش همه را قربانی کرده و تک تک زیر پای خودش له کند.
اینک هم در این مقطع فی الواقع دیگر حجت برتمام آنهایی که در اوج ناآگاهی خون و نفس خود را مثلا در راه مبارزه می دادند تمام شده است و همه به آخر خط خود رسیده اند و می دانند که اگر رجوی صد سال دیگر و صد بار دیگر و صد ارتش دیگر و تشکیلات هم داشته باشد آخر الامر خودش با دستان خودش همه این سه هزار نفر را قبل از اینکه قدمی به خارج از فرقه بگذارند خواهد کشت و خون آنها را بادستان خود خواهد ریخت.
این نکته قابل توجه اسیران در فرقه است که برای پاسخگویی به وجدان خود در روز قیامت برای یک بار فارغ از هر ذهنیت و ترس و واهمه ای به عاقبت خود فکر کنند چون دیگر ترفند و سناریویی نمانده که رجوی روی این اسیران به پراتیک نکشیده باشد و وقتی می بیند از طرف اسیران در چنگالش واکنشی مشاهده نمی شود همه را احمق فرض کرده و آنگونه که دلش می خواهد تصمیم می گیرد و حد اقل ها و زیر مینیمم ها را هم به این اسیران حقی نمی دهد و حتی آنها را در کادر و چارچوب بی زبانی هم به رسمیت نمی شناسد. واقعا چرا بایستی عده ای که خود را انسان می دانند اسیر روزمره فردی شیاد شوند که دقیقا خود به عملکرد شیادانه او اشراف دارند؟ بعنوان افراد جداشده برای این اسیران آرزوی کنار زدن ذهنیت ها هرچه که هست داریم و از تمامی مجامع حقوق بشری تقاضای کمک به آنها و استفاده از این نقطه عطف را داریم.