هیئت ویژه سازمان ملل برای همیاری در عراق « یونامی » با همکاری دفتر «کمیساریای عالی حقوق بشر » سازمان ملل در عراق، گزارش نیمه اول سال 2013 (ژانویه تا ژوئن 2013 – از 11 دی 1391 تا نهم تیر 1392) را در روز 20 ژانویه 2014 (30 دی 1392) منتشر کردند. این گزارش به وضعیت حقوق بشر در عراق می پردازد و در قسمتی از آن به وضعیت ساکنان کمپ لیبرتی پرداخته شده. در این گزارش، سازمان ملل برای چندمین بار بر نقض مستمر حقوق اولیه اعضای فرقه توسط فرماندهان رجوی تاکید نمود.
اگرچه سازمان ملل نه جدا شده از فرقه است که رجوی ها بتوانند به آن مارک بریده بزنند و نه متعلق و یا وابسته به جمهوری اسلامی است که رجوی ها بخواهند آن را وابسته به وزارت اطلاعات و نیروی قدس بنامند. و اگرچه این ارگان یک سازمان بین المللی است که از قضا ثابت کرده اساسا در جهت منافع غربی هاست و با جهموری اسلامی نیز سر خوشی ندارد و دستگاه تبلیغاتی فرقه هم برخی مصوبات آن که علیه جمهوری اسلامی بوده را در بوق و کرنا کرده اند. اما تجربه ثابت کرده رجوی آنقدر وقیح هست که این بزرگترین ارگان بین المللی را نیز مزدور جمهوری اسلامی بخواند (و همزمان ادعا کندکه جمهوری اسلامی در مرحله سرنگونی است)!! اقدامی که سابقه آن در رابطه با صلیب سرخ جهانی و آقای مارتین کوبلر نماینده سازمان ملل در عراق نیز وجود دارد.
در این گزارش موارد زیر افشا شده اند:
1- در فوریه 2013 [بهمن 1391] دولت عراق 296 بانکر [نوعی سنگر و پناهگاه آماده] و 591 عدد از دیوارهای کوچک تی [برای حفاظت] را به آنها – مجاهدین – داد اما مسئولان ساکنان لیبرتی آنها را رد کردند و خواستار بازگشت به کمپ اشرف شدند.
2- تلاش های کمیساریای عالی پناهندگان برای پیدا کردن راه حلی دراز مدت برای ساکنان لیبرتی بر اثر عدم همکاری مسئولان ساکنان مختل شد.
3- در ماه مارس دولت آلبانی 210 نفر را برای بازاسکان پذیرفت. با اینحال مجاهدین نپذیرفتند آنهایی که توسط دولت آلبانی پذیرفته شده بودند، به آنجا منتقل شوند و اصرار داشتند که باید نام های انتقال شوندگان توسط مجاهدین تعیین شود. برای همین در آخر ماه ژوئن [ نهم تیر 1392]، کمیساریا فقط توانسته بود 71 نفر را بازاسکان دهد.
4- مسئولین کمپ [ فرماندهان فرقه ] سعی دارند مانع گفتگوهای خصوصی نمایندگان سازمان ملل با ساکنان کمپ لیبرتی بشوند.
5- یونامی در رابطه با نقض حقوق بشر در کمپ لیبرتی توسط مسئولین مجاهدین نگران است. فرماندهان [فرقه] محدودیت های سختی روی حقوق ساکنان اعمال میکنند. برخی از این محدودیت ها عبارتند از:
– نداشتن حق آزادی رفت و آمد در داخل کمپ و حق ترک کردن ارگانیزاسیون [ سازمان ]
– نداشتن حق ارتباط آزاد
– محدودیت ارتباط با اعضای خانواده حتی در رابطه با خانواده هایی که با هم در کمپ لیبرتی ساکن هستند.
– عدم دسترسی به ارتباطات عمومی و پایه ای
– عدم دسترسی به مراقبت های پزشکی و درمان
اینها تنها گوشه ای از واقعیات روزمره در لیبرتی است. رجوی ها سال هاست با ریا و نیرنگ و با مظلوم نمایی و شارلاتان بازی تلاش دارند تا حقایق وحشتناک اشرف و لیبرتی را نه تنها پنهان بلکه وارونه جلوه دهند. اما همانطور که قرآن مجید فرموده، باطل همچون کفی است که از روی آب کنار خواهد رفت. اینک سال هاست که دروغ های آنها، نه توسط دشمنان شان بلکه توسط اعضای فرقه، خانواده های اعضای فرقه و نهادی های بین المللی یکی بعد از دیگری رو شده و همچون کف از روی حقیقت به کنار می روند تا همگان این چهره های دیو سیرت و بد خوی را بهتر بشناسند.
حال که یونامی و کمیساریای عالی پناهندگی اگر چه با تاخیر بسیار، به انتشار گزارش افشاگرانه مبادرت ورزیدند، جا دارد از سازمان ملل و دیگر ارگان های درگیر در این قضیه بخواهیم برای نجات جان اعضای اسیر در لیبرتی، هر چه سریعتر اقدامات زیر را به انجام برسانند:
– همانطور که در گزارش ذکر شده، سران فرقه محدودیت های سختی بر ساکنان اعمال می کنند، بنابراین نمایندگان یونامی و کمیساریای عالی پناهندگی بایستی مماشات با رهبران فرقه را متوقف کنند. آنان باید تک به تک اعضا را بصورت منفرد و مستقل طرف حساب خود قرار داده و دیگر هیچ یک از فرماندهان دست نشانده رجوی را به عنوان «نماینده ساکنان لیبرتی» نپذیرند. اولین اقدام برای رها کردن اعضای اسیر، عدم به رسمیت شناختن این تشکیلات فرقه ای و ضد حقوق بشری از سوی سازمان ملل است.
– همانگونه که در گزارش آمده، رجوی ها و تعداد معدودی از فرماندهانشان، عامل اصلی کارشکنی در کار سازمان ملل و مانع خروج اعضا از عراق هستند. سازمان ملل باید این مانع را از سر راه بردارد.
– سازمان ملل باید برای انجام ملاقات اعضا با خانواده های شان اقدام عاجلی انجام دهد.
– فرماندهان رجوی به طرق مختلف از دسترسی اعضا به امکانات پزشکی و درمانی ممانعت می کنند تا اعضای بیشتری کشته شده و برای فرقه خوراک تبلیغاتی درست شود. سازمان ملل باید امکانی برای دستیابی مستقل اعضا به مراکز پزشکی و درمانی ایجاد کند.