۳۰ خرداد سال ۱۳۶۰، سرآعاز مبارزه مسلحانه مجاهدین خود به خود به خاطر تلفات پوچ و بیهوده اش از نظر مردم ایران منفور است. ۳۰ خرداد، آغاز یک دوره طولانی برای کشتار و به کشتن دادن هزاران جوان فرهیخته ایرانی در راه منافع شخصی مسعود رجوی است. در دنیای امروز، مبارزه مسلحانه کاملا مردود است و هیچ کشور و گروه دموکراتیکی آن را به رسمیت نمی شناسد و آن را یک عمل تروریستی می خواند. بخصوص مردم ایران از هر جنگی خسته و رنج کشیده هستند و دیگر نمی خواهند جوانانشان را در بازی های کثیف سیاسی از دست بدهند. به اندازه کافی مادران و پدران داغدار و گورستانهای بی نام و نشان در ایران و عراق وجود دارند.
اما این نمایش مسخره که هر ساله در پاریس برگزار می شود، با دلارهای کلانی که از ما بهتران در اختیار مریم رجوی قرار داده اند، چیزی جز عوام فریبی و جمع کردن اتباع خارجی با انگیزه گردش و غذا و ساندیس و هدیه، نیست.
چند روز پیش، دو تن از مزدوران باند رجوی را دیدم که تعدادی از بروشورهای تبلیغی را به چند تا از دوستان افغانی من دادند. یکی از دوستان افغانی بعد از خواندن متن، ابتدا یک فحش افغانی داد و گفت، اینها که همه اش چرت و پرت است.
یک نکته خیلی جالب شعار این نمایش مسخره “ساختن هزار اشرف و همه برای آزادی” است. مجاهدین حتی در شعارشان هم نمی توانند خواهان آزادی برای همه بشوند. بلکه همه را برای آزادی و پر شدن جیب خودشان می خواهند. یاد حرف خمینی افتادم که می گفت، همه با هم، این شعار رجوی با آن شعار خمینی هیچ فرقی ندارد.
پیشاپیش معلوم است که این نمایش مسخره، مملو از اتباع خارجی خواهد بود.
کریم غلامی، ایران فانوس